Deze jaarlijkse tasting van Zijne
Excellentie Chris Lauriers begint ondertussen legendarische vormen aan te nemen
– voor zover ze dat nog niet heeft. Dinsdag
20 maart 2018 was het al de 13e editie – voor mij de 4e
keer dat ik er bij kon zijn – en wederom was het een vloeibaar feestje van erg
hoog niveau. Dit is de haute couture
der whisky tastings, geloof me.
Alle usual suspects tekenden weer present (u weet wie u bent!) en –
zoals ik ondertussen al gewend ben – vlogen de Auchentoshan grapjes mij al om
de oren nadat ik nog geen twee minuten in ’t Parlement was binnengestapt. De
toon was meteen gezet.
In afwachting van het openen der
debatten liet ik mij een winterbiertje welgevallen: Broeder Jacob Double Port,
het eerste Belgische bier dat met porto werd verrijkt. Erg aangenaam om de
smaakpapillen op gang te krijgen. Maar eens alle zitjes bezet waren – en het
was weer bakske vol – kon Zijne Excellentie van start.
De whisky diende wederom blind
geproefd. Enerzijds omdat Chris van mening is dat dit boeiender is (waar ik hem
zeker in volg), maar anderzijds ook uit pure luiheid. Geef het maar toe, Chris,
een boekje maken is teveel moeite. En al zeker eentje waar geen fouten in
staan… Ah, waar is den tijd?
Enfin. Genoeg gemijmerd over betere
tijden en aan de slag.
Hieronder een kort overzicht van de
rommel die Chris uit zijn kelder toverde (je moet het hem wel nageven… hij
geraakt wel op een erg elegante manier van zijn slechte flessen af, gelukkig
viel het gezelschap nog mee).
Voor de nieuwe lezers van dit blog:
dat is tongue-in-cheek bedoeld.
Old Smuggler, bottled 1973, 40%
Deze oude blend werd aan mijn tafel
herkend! En neen, we hadden niet gespiekt, Chris! Op de neus kreeg ik
appelsien, abrikozen en iets metaligs. Yup, toch een beetje OBE. Op smaak
vertaalde dat zich zelfs tot wat plastiek. En in de afdronk werd hij zelf een
beetje onaangenaam.
Uiteindelijk blijft het een
niemendalletje, natuurlijk, maar hij is alvast stukken beter dan de versie die
je vandaag (terecht op het onderste schap) in de supermarkt kan vinden.
North of Scotland 38 Year Old 1973 Clan Denny, 52%
Hola, mijn eerste North of Scotland
(nou, ja, ik had eerder al een Strathmore geproefd, wat van dezelfde
distilleerderij afkomstig is). Deze single grain is donkerzoet op de neus met
kokos, flink bourbonny op smaak (ik dacht zelfs dat het een bourbon was) en
superlekker in de lange afdronk.
Erg mooi single grain, hoor.
Aanrader!
Inverleven 36 Year Old 1973 Deoch an Doras, 48.85%
Inverleven is een nobele onbekende
Lowlander, die op de terreinen van de Dumbarton graandistilleerderij stond en
gesloten werd in 1991. Ik had er nog maar twee geproefd – van Gordon &
Macphail – en was absoluut underwhelmed.
Dus was de verwachting voor deze laaggespannen. Hoe fout was dat! Snoeperig
zoet op de neus met gekonfijt fruit, munt en een toets van vermolmd hout. Een
zachte, zoete smaak met… euh… zoete erwtjes in de afdronk… Dat had ik nog niet
eerder meegemaakt.
Laat deze zeker even ademen en u
zal niet teleurgesteld zijn. Voor mij eindigde hij als tweede vanavond. Aanrader!
Glen
Flagler 29 Year Old 1973, 46%
OMG… mijn allereerste Glen Flagler!
Maar het verhaal van de distilleerderij ligt wat ingewikkeld. Dus kijk snel
even hier om
erachter te komen dat het een maltdistilleerderij was op de terreinen van
Moffat en ook de Killyloch en Islebrae malts stookte. Hoe dan ook, deze whisky was
fruitig fris en licht zoetzuur met guimauve (altijd plezant!) en quasi-tropisch
fruit op de neus. Lekker olieachtig offreerde hij biscuits en citrus op de
tong, flink gepeperd. De afdronk was zelfs pikant en heerlijk lang.
Absoluut zalige whisky en voor mij
de winnaar van de avond zonder enige twijfel. Ja, jongens, ze maken toch goeie
whisky in de Lowlands, zeg nu zelf.
Garnheath 24 Year Old 1973, Signatory, 56.8%
Deze fles – van dezelfde
distilleerderij als de vorige, maar dan een single grain – hadden we in 2013 al
eens gepresenteerd gekregen, maar werd hier als toemaatje naast de Glen Flagler
gezet. Witte chocolade, ananas, banaan en kokos op de neus en de smaak – zacht
gepeperd – met een middelange afdronk.
Het was een fijn weerzien – en een leuk
extraatje van Chris.
Glen
Spey 32 Year Old 1973 Jack Wiebers, 48.7%
Wil je geloven dat ik eerder nog
maar één Glen Spey geproefd had? Dat was de Diageo Special Release uit 2010 en
die was top. Maar deze was dat zeker
ook! Suikerzoet op citrus en sherrytoetsen met carré confituur op de neus. Op
smaak is hij wat droog met citrus en een licht bittere toets en wat noten,
terwijl hij lekker een kruidige en lange finish biedt.
Ik zou gezworen hebben dat dit een sherryvat
was, maar het label beweert het tegendeel. Hij eindige voor mij op de derde
plaats vanavond.
Glenallachie
38 Year Old 1973 Malts of Scotland, 44.0%
Glenallachie is enkele maanden
geleden overgenomen door Billy Walker, die we natuurlijk nog kennen van de
revival van BenRiach (en GlenDronach en Glenglassaugh). Maar dit is een
onafhankelijke botteling van het Duitse Malts of Scotland. Op de neus was hij
droog, zoet en herbaal tegelijkertijd, maar er zat ook wat nat karton op de
neus. Op smaak vond ik hem eerder vlak op wafels en zoet fruit, terwijl de
afdronk eerder kort was.
Geen slechte whisky, versta me niet verkeerd.
Maar voor mij de teleurstelling van de avond.
Bunnahabhain
34 Year Old 1973 Celtic Heartlands, 46.1%
Dat Chris zou eindigen met een
Bunna was een beetje voorspelbaar, maar als hij zo lekker is als degene die
geschonken werd, dan vinden we voorspelbaarheid absoluut niet erg. Dit is
immers de legendarische Celtic Heartlands release van niemand minder dan Jim
McEwan. Verrassend melkachtig op de neus met kaas, kruisbessen en paraffine.
Erg apart. Flink wat appelsien op smaak, tikkeltje zoetzuur zeg maar, maar met
een mooi bittertje. Prima balans. De afdronk was lang en kruidig op gember en
kinine.
Deze was erg leuk, maar naar mijn
(on)bescheiden mening niet top. Sorry, Chris… ‘t Is geen Auchentoshan, hé?
En daarmee werden de debatten gesloten.
Phew! Wat een line-up! Flink wat malts waarvan ik er nog maar één of zelfs
geen geproefd had. Dat is toch een droom als whiskyliefhebber. En als je alle
jaren rijping van deze juweeltjes optelt, komen we toch aan niet minder dan 241
jaar op vat. Dat kan tellen, toch? Om van de (huidige) prijzen maar te zwijgen.
Wil je deze line-up – als je hem überhaupt al kan vinden – vandaag aanschaffen,
ben je dik 4.400 EUR kwijt. Djeez…Dat is toch een groot privilege, hoor.
Daarom eindig ik graag met een
GROOT WOORD VAN DANK aan Zijne Excellentie. Dat ik dit mocht meemaken (zo, de
uitnodiging voor volgend jaar is bij deze wellicht verzekerd).
Alle gekheid op een stokje: het was weer
absolute top.
En ook een dikke merci aan ‘t
Parlement, natuurlijk, de gezelligste bier- en whiskypub van Halle en ruime omstreken!
May
the Malt be with you!
