WhivieBlog

De Malt Whisky Companion van wijlen Michael Jackson is een wereldwijde bestseller en wordt door vele connoisseurs als hét definitieve whiskyboek beschouwd. De Nederlandstalige versie die ik in mijn bezit heb werd vertaald door de bekende Nederlandse whiskykenner (en –auteur) Hans Offringa.

Deze 448 pagina’s tellende turf is een mooie uitgave van Lannoo (oorspronkelijk van Dorling-Kindersly) en bespreekt werkelijk alle domeinen in 10 hoofdstukken (zoals De oorsprong van Malt Whisky, Het Lezen van het Etiket, Het Perfecte Hout, enz…) om dan van pagina 83 tot 431 alle single malts te bespreken – weliswaar kort, maar krachtig.

Slechts lichtjes gedateerd (de originele tekst dateert al van 2004) is deze vijfde editie van dit boek een uitgelezen gids om de beginnende whiskyliefhebber op weg te helpen.

Te koop in de beter boekhandel voor 30 EUR.

Maar misschien loont het de moeite van nog even te wachten. Want enkele bekende whiskyauteurs zoals Charles McLean en David Broom hebben de handen in elkaar geslagen om een volledig nieuwe Malt Whisky Companion te schrijven, opgedragen aan de overleden whiskykenner Jackson. Hij zou in 2011 verschijnen.

Distilleerderij: Glen Keith
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: 10 Year Old
Kleur: amber
ABV: 43%

Middelmaat

Chivas Brothers was al eigenaar van de Strathisla Distillery die – letterlijk – aan de overkant van de straat ligt. De Glen Keith distilleerderij bouwden zij op de plaats van een oude maismolen tussen 1957 en 1960. Ze kreeg initieel drie stills, omdat de eigenaars aan triple distillation deden, wat eerder uitzonderlijk was voor Speyside.

In 1970 werden twee stills bijgezet en schakelde men terug naar double distillation, een beetje later nog een zesde still zodat ze in paren konden werken.

Glen Keith was best innovatief: het was de eerste distilleerderij waar de stills met gas werden verwarmd in 1970. In 1973 werd overgeschakeld naar het gebruik van stoom. Tot slot was het ook de eerste distilleerderij waar het gebruik van een computer tijdens het distilleerproces werd ingeschakeld. In 1999 werd de distilleerderij het zwijgen opgelegd. In 2001 werd ze verkocht aan Pernod Ricard. De distilleerderij werd nog niet heropend, maar al het materiaal is nog aanwezig, dus wie weet…

De voorraden van Glen Keith worden voornamelijk voor de blends van Passport, 100 Pipers en natuurlijk de populaire Chivas Regal gebruikt. Er zijn slechts twee officiële bottelingen: een 10 Year Old en een vintage 1983, twee bottelingen die zo goed als onopgemerkt voorbij gingen, niet geheel onterecht.

Deze 10 Year Old heeft een exceptioneel lichte neus, bijzonder zoet en bloemig. Een toets zoethout en lavendel en iets wat je aan vers afgereden gras doet denken. Hij mist diepgang, maar blijft toch aangenaam. Lichtjes gekruid.

Best aangenaam mondgevoel voor zoetekauwen (zoals ik) met honing, kruidenthee, zoethout, nootmuskaat en kaneel. Helemaal niet slecht voor zo’n lichtgewicht.

In de medium afdronk zijn het de gekruide honing en lavendel die op de voorgrond treden met een tikkeltje overrijp fruit met een bittere toets op het allerlaatste moment.

Dit is een heel gewone single malt, maar best aangenaam en zou zo een daily dram kunnen zijn, ware het niet dat hij steeds moeilijker te vinden is – en als je hem al vindt is hij ondertussen overpriced. Hier mag je niet meer voor betalen dan zo’n 35 EUR, maar op sommige plaatsen in Engeland zie ik hem over de toonbank gaan voor 50 pond. Tegen alle verwachtingen in is dit een goede middelmaat.

Score : 76

geproefd door Mark Dermul op 16-04-2010

(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar whivie.be)

Distilleerderij: Pittyvaich
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: 12 Year Old Fauna & Flora
Kleur: amber tot koper
ABV: 43%

Onterecht slechte reputatie

Pittyvaich is één van de jongste distilleerderijen van Schotland. Gebouwd in 1975 door Arthur Bell & Sons Ltd kwam ze kort daarop in handen van UDV. Pittyvaich was een zeer moderne en hoogtechnologische distilleerderij waarvan het merendeel van de spirit in diverse blends van de UDV-groep ging. Echter, minder dan twee decennia later – in 1993 – ging de distilleerderij al dicht en werd ze ontmanteld, waardoor ze wellicht nooit zal heropenen.

Er zijn slechts een aantal officiële bottelingen beschikbaar, waaronder deze Fauna & Flora 12 Year Old. Deze Pittyvaich 12 Year Old heeft een ietwat kwalijke reputatie onder de connoisseurs, dus ik had mijn reservaties. Onterecht, zo bleek.

Kenmerkend voor deze fles (dit specifieke lot, moet ik misschien zeggen) is dat hij licht gerookt is met citrusvruchten, geroosterde amandelen, thee en een tikkeltje toffee – maar de overheersende geur is alvast droge (amontillado) sherry. Na een tijdje komen er wat kruiden naar boven alsook vers hooi. Verrassend complex, hoewel een tikkeltje artificieel.

Opnieuw is het de sherry die eerste viool speelt met amandelen in de hoofdrol, ondersteund door vanille van het eikenhout. Bijzonder zoet en olieachtig. Ook de citrusvruchten komen meespelen, lekker gekruid. Maar heel zacht, totaal niet aggressief. Mocht wat meer punch hebben.

De finish vond ik best lang met gekruide vanille met een bittere toets en laat je mond droog achter.

Ik had me laten vertellen dat deze fles nergens naar leek en sommigen omschreven hem zelfs als de ‘worst whisky ever’. Schromelijk overdreven, op z’n minst. Hoewel het geen superwhisky is, vond ik hem best complex en heb ik al (veel) slechter gedronken. Ik geef toe, ik kocht deze eerder uit nieuwsgierigheid omdat de distilleerderij gesloten is. Niet spectaculair of essentieel dus, maar toch een bovengemiddelde whisky.

Score : 77

geproefd door Mark Dermul op 16-04-2010

(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar whivie.be)

Distilleerderij: Douglas Laing (bottelaar)
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Big Peat
Kleur: zonlicht
ABV: 46%

Little Big Peat?

Ik proefde deze blind en kreeg pas daarna te horen over welke whisky het ging. Maar hij was duidelijk peaty, dus van wellicht van Islay. Hij heeft een lichte body met dikke tranen.

De neus is geturfd, maar niet overdreven. Er zit een heel klein beetje gerookt spek in, geflankeerd door een hele zachte toets iodine. Maar allemaal zo zacht, dat je een beetje op je honger blijft zitten. De neus blijft, ondanks geduld, gesloten. Nadat de fles werd onthuld was dit een teleurstelling. De neus voldoet niet aan het label van ‘big peat’.

Hij heeft een mooi vol en rond mondgevoel, waarbij de turf en rokerigheid veel meer uitgesproken zijn. Ja, dit is goed spul. Beetje rubber, asfalt en iets zoutig/zurig waar ik de vinger niet op kan leggen. Kappertjes, misschien? Ook iets medicinaals.

De finish is betrekkelijk lang en warm. Pittig gekruid ook. Ik lust ‘m wel.

Bleek dus om de Big Peat te gaan van bottelaar Douglas Laing, een Blended (voorheen Vatted) Islay Malt gebotteld op 46% ABV en non-chill filtered. Hij bevat spirit van Ardbeg, Coal Ila, Bowmore en zelfs Port Ellen! Hij is zijn 40 EUR meer dan waard en verliest enkel wat punten op de neus.

Score : 81

geproefd door Mark Dermul op 17-04-2010

(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar whivie.be)