WhivieBlog

Het was zomaar even 5 jaar geleden dat ik nog eens bij Wullie Macmorland in zijn bekende Schotse restaurant The Hielander was gaan dineren. Maar ja, het is natuurlijk niet bij de deur. Niet minder dan 3u20 deed ik erover om tot in Alkmaar te geraken. Maar wat een leuke stad. Hier moet ik met vrouwlief toch maar eens op citytrip naartoe.

Ik was er niet bepaald om aan sightseeing te doen, maar om van een heerlijk whiskydiner te gaan genieten, begeleid door whisky van Blackadder. Mijn whiskygabber Manny had me de uitnodiging doorgestuurd en ik ging er maar wat graag op in.

Voor dit diner had Wullie vader Robin en zoon Michael Tucek uitgenodigd. Wie de Tuceks een beetje kent, weet dat dit een avond vol grappen en grollen gaat worden.

Na de hartelijke ontvangst door Wullie werden we uitgenodigd aan tafel te gaan. Elke zitje was bezit. Een full house! Kort na de introductie van de gastsprekers, dook Wullie de keuken in om zijn voorgerecht te presenteren.

Sweet & Spicy – Haggis Spring Rolls – Blackadder Legendary Sherry Cask (46%)

Ik beken, ik hou wel van haggis, maar deze presentatie was alleszins nieuw voor me: haggis in loempiaatjes. En het was heerlijk. De whisky die erbij gepresenteerd werd combineerde goed met dit gerecht, maar dat neemt niet weg dat ik de whisky an sich betrekkelijk middle-of-the-road vond.

Michael vertelde een beetje over de whisky en liet dan het woord aan vader Robin die ons vergaste op enkele woordspelingen en grappen (de ene al schuiner dan de andere). De toon van de avond was gezet.

Where the Mountains Meet the Sea – Veal Tartar with Anchovy Fritters & Truffle Mayo – Blackadder Chimera 2017 (46%)

Opnieuw een heerlijke gerechtje van Wullie, dat ondersteuning kreeg van de nieuwe Blackadder Chimera. Een chimera (soms ook chimeara) is een hybride monster uit de Griekse mythologie. Voor deze whisky betekent het een blended malt. Op de neus viel hij me erg goed mee, maar op smaak was het wederom wat gewoontjes naar mijn mening.

Ondertussen bestookte Robin ons verder met zijn grapjes, maar het mag gezegd: de meeste waren wat op leeftijd en we waren nog niet beschonken genoeg om ze al grappig te vinden.

Doon the Watter – Fresh Sea Bream Fillets with a Spicy Tomato Relish – A drop of the Irish Sherry Finish (58.9%)

De zeebrasem van Wullie was fantastisch. Hij smolt in je mond. En ja, de Ierse single malt (ongetwijfeld van de Cooley-stallen) paste daar perfect bij. En het mag gezegd: hij was erg lekker.

‘What do you call a fish without an eye?’, werd ons door Robin Tucek gevraagd. Toen het antwoord uitbleef lachte hij ‘Fssssshhhhhhhhhhhhhhh!’. Flink wat wenkbrauwen werden gefronst en het eerste, voorzichtige protest werd hoorbaar. Waarom vertelt Robin niet meer over zijn product of zijn bedrijf? Dat laat hij aan Michael over, die zich gespeeld schaamt voor zijn vader. Helaas ligt het er een beetje te dik op dat het eigenlijk een act is. Een – in mijn ogen – povere poging tot stand up comedy.

Na de zeebrasem kondigde Wullie een welverdiende pauze aan. Die benutte Manny en ik om een praatje te maken met enkele andere gasten. Zo hebben we weer enkele toffe mensen leren kennen.

Na een minuut of dertig werd het hoofdgerecht geserveerd. En dat was smullen!

Where’s Donald? – Pink Roasted Breast of Duck with a Sherry & Wild Mushroom Sauce – Blackadder Black Snake VAT No. 10 (60.6%)

Eindelijk een echt lekkere whisky. Ja, echt, deze whisky beviel me erg. En Wullie presenteerde daar weer een fantastisch gerecht bij dat perfect combineerde. Zijn roze eendenborst maakte dat het erg stilletjes werd in het restaurant.

Toen Robin de pointe van een flauwe grap over nonnen aan de hemelpoort debiteerde, vroeg een gast ‘Vertel eens wat meer over de whisky! Waar komt ie vandaan?’, waarom Robin deadpan antwoordde ‘From Scotland’. Michael en Robin verloren op dat ogenblik toch wel een beetje de voeling met hun publiek. Het applaus dat volgde op de tussenkomsten van beiden werd steeds minder enthousiast. Gelukkig was het nu niet lang meer.

Death By Chocolate – Pure Chocolate Trio – Blackadder Peat Reek Raw Cask (60.9%)

Dat chocolade en geturfde whisky goed samengaan, weten we al langer. Dit trio van pure chocolade (ijs, moeilleux en saus) verdween als sneeuw voor de zon, samen met een drammetje Peat Reek Raw Cask. Het alcoholpercentage was niet van de poes, moet ik zeggen. Maar het werkte perfect. En hoewel Robin niet wilde vertellen waar de whisky vandaan kwam, liet hij zich wel ontvallen dat het geen Islay is. Manny en ik hadden al voor die bekentenis naar elkaar gekeken en gefluisterd ‘Ledaig’.

Robin en Michael waren ondertussen zelf wat uitgepraat, wat betekende dat we in alle rust van de koffie konden genieten…

Seriously Good Stuff – Coffee – Blackadder Strathmill 1989 (53.3%)

Bij die koffie werd een groot kanon bovengehaald. Althans, zo werd deze Strathmill alvast aangekondigd. Op de neus vond ik ‘m alvast veelbelovend, maar op smaak kon hij die belofte niet helemaal waarmaken. Dat neemt niet weg dat dit toch een zeer mooie malt betreft. Wetende dat Strathmill en ik geen dikke maatjes zijn, kon deze mijn goedkeuring wel wegdragen.

Terwijl de bestellingen voor de bottelingen binnenliepen (en dat waren er toch aardig wat), namen Robin en Michael afscheid van de genodigden… tot opluchting van velen. Nu, ter verduidelijking, het klinkt erger dan het was, hoor. Maar toch… de act was wat te vermoeiend en in alle eerlijkheid waren de grappen in de meeste gevallen gewoon niet grappig. Daar zit niemand op te wachten. Het ware interessanter geweest indien Robin en Michael meer de nadruk op de whisky hadden gelegd. Immers, daar was vraag naar. Maar goed…

Terwijl Wullie druk bezig was met het afrekenen van de klanten, fluisterde hij ons in dat we ons niet moesten haasten. Hij wilde ons immers nog een paar dingetjes laten proeven. Ah, die goeie ouwe Wullie toch. Want ja, wat we na de officiële tasting proefden was zeer interessant.

Zo proefden we een geweldige Arran 17 Year Old voor de Ben Nevis Club, die meteen werd gevolgd door een echt hybride whisky… BNC’s Linkphroaigh 2009. Deze malt is nooit publiekelijk verdeeld geweest, maar het verhaal er achter is wel leuk. Het vat Linkwood dat Wullie had liggen, was spontaan beginnen lekken. Het werd in allerijl overgestoken naar het eerste beste beschikbare lege vat… maar dat was er eentje van Laphroaig dat maar net was geleegd. Het resultaat is een – in alle eerlijkheid niet bepaald lekkere – Linkphroaigh. Ik zag bovendien een Auchentoshan op het schap staan die ik nog niet had geproefd. Een 19 jarige op Amontillado-vat van The Maltman. Lekker, hoewel het distilleerderijkarakter nog maar net te ontdekken viel (misschien juist daardoor, hoor ik u denken). Ik ben me daags nadien zo’n flesje gaan halen.

Maar het feest was nog niet gedaan. Ik proefde ook nog een Single Cask Exclusive – Lowland (cask ref AB no 001) van David Stirk’s Creative Whisky Company. Deze Ailsa Bay had weinig om het lijf, moet ik zeggen.

Maar toen Manny en ik zo rond een uur of half drie onze Bed & Breakfast binnenstrompelden, had mijn partner in crime nog een verrassing voor me klaarstaan. De Spice King Batch Strength was een meevaller, maar de BenRiach 2008 MOS Warehouseshop van Malts of Scotland, gebotteld in 2017 op 57.5% was een geweldig slaapmutsje. Zo rond een uur of 4 vonden we het welletjes en kropen we onder de wol.

Wat een memorable uitstap, zeg! Bedankt, Manny, voor de uitnodiging en het immer gezellige gezelfschap bedankt Wullie voor de heerlijke maaltijd.

Ik heb mezelf voorgenomen dat het nu géén 5 jaar zal duren voordat ik weer een bezoekje breng aan Alkmaar en restaurant The Hielander!

May the Malt be with you!

Het was al weer veel te lang geleden dat ik Jos en
Tanya nog een bezocht in hun Drank- en
Spijshuis ‘t Konijntje op de Kwaremont. Afgelopen zaterdag, 21 februari,
zakten Niek & Ilse en Dearly Beloved en mezelf af naar Kluisbergen voor een
heus whiskymenu.

De verwachtingen waren al hoog gespannen nadat we een
uur voor dat we aankwamen Jos via Facebook nog een berichtje stuurde met de
melding dat hij ‘eens zot ging doen’ en enkele flessen op tafel ging zetten
waarvan hij zeker was dat we ze nog niet geproefd hadden. Een leuk
vooruitzicht.

Na de hartelijke ontvangst door de immer lieftallige
gastvrouw Tanya kregen we de kaart toegestopt. En hoewel we van plan waren te
beginnen met een gin-tonic van de kaart (samengesteld in samenwerking met Gin
Ur Way, onze goed vriend Glenn Vanbellingen), werd dat plan meteen door de chef
gedwarsboomd. Hij had namelijk zelf al een aperitiefje voor ons in petto. Het
betrof een distillaat waarvan hij de afkomst niet wilde meedelen, maar hij kon
wel zeggen dat het vanaf april officieel een single malt zal zijn. Het jonge
spul had een alcoholpercentage van maar liefst 64% maar smaakte met een
druppeltje water er bij heerlijk fruitig. Niek en ik waren het er over eens dat
het iets jong moest zijn, maar dat het nog geen whisky was, hadden we niet
kunnen vermoeden. Dit wordt iets om naar uit te kijken, dus.

Na de amuse van zalm en grijze garnalen toverde de
chef zijn eerste schilderijtje op tafel. Een toast met bospaddenstoelen en
gesmolten camembert, vergezeld door een geweldige Linkwood 30 Year Old 1974 uit de Rare Malts reeks. Mijn commentaar
was dat het niet alleen een geweldige combinatie was, maar dat het ook meteen
een topper van een whisky was die wellicht nog moeilijk te kloppen zou worden.

Voor de hoofdmaaltijd werden verschillende gerechten
geserveerd. Ilse is immers vegetariër. Maar ook Niek en Sofie kozen voor de
vis, terwijl ikzelf niet kon weerstaan aan de Steak Rossini (met ganzenlever).
Jos was niet uit het lood geslagen en zette meteen twee verschillende flessen
op tafel (Tanya fluisterde ons toe dat we allebei van de beide whisky’s mochten
proeven – gelukkig!). Voor mij werd het de Springbank
21 Year Old, terwijl Niek bij zijn vis een geweldige Macduff 40 Year Old 1968 Peerless van Duncan Taylor geschonken
kreeg. Opnieuw twee bangelijke toppertjes!

De eerlijkheid gebied ons hier wel aan toe te voegen
dat die Macduff niet in de reguliere barkast staat, maar uit zijn
privé-collectie komt. We waren op voorhand verwittigd dat we verwend gingen
worden. Ik vond de Macduff net een tikkeltje te scherp op eik om absolute top
te zijn, maar dat is de whisky oneer aandoen. Hij is en blijft een niet te
versmaden lekkere dram, hoor!

Dat kan natuurlijk ook gezegd worden van de
Springbank. Wat een zalige whisky. Maar voorlopig bleef de Linkwood toch mijn
favoriet.

Toen Tanya ons het dessert kwam voorstellen, luisterde
ik amper. Want desserts is nu eenmaal niet aan mij besteed. Ik was enkel
geïnteresseerd in de fles die op tafel zou komen. En dat klonk hemels. Jos had
duidelijk zijn huiswerk gemaakt, want zette de Tomintoul 40 Year Old 1970 Old Malt Cask van Douglas Laing neer.
‘Jij verjaart op 7 januari, is het niet?’ lacht de chef me toe. ‘Deze whisky
werd in januari van jouw geboortejaar gestookt’. Wat een fantastische fruitbom,
verdorie!

Maar ik had me wel misrekent wat het dessert betreft.
Aangezien ik niet geluisterd had, was het een verrassing. En wat voor één! Een
heerlijke gratin van witte chocolade met zelf gedraaid ijs. Het was simpelweg
overheerlijk. Ik heb mijn kommetje dan ook helemaal uitgeschraapt (uitlikken en
dan een tweede portie vragen leek me onbeleefd).

Ondanks het feit dat het een drukke avond was (de zaak
zat afgeladen vol), maakte Jos toch tijd om even bij ons aan tafel te komen
zitten. En hoewel wij ondertussen bijzonder voldaan zaten na te genieten en hem
volmondig bedankten voor de geweldige menu en al even geweldige bijpassende
drams, moest de grootste verrassing nog komen.

‘Ik heb nog een speciale fles die ik jullie graag wil
laten proeven,’ lacht Jos. En hij haalt een doos met een mooi logo boven. We
herkennen het logo niet meteen, maar eens de doos opengaat, vallen we bijna van
onze stoel. Het is een legendarische fles die nu nog amper te vinden is. En als
je ze al vind zal je er een arm en een been voor moeten neertellen.

Jos schenkt ons alle vijf (ah, ja, hij geniet mee,
natuurlijk) een gulle dram van The Last
Drop 1960, gebotteld op 52%.

Daar hoort toch wel een woordje uitleg bij. Het is een
uitzonderlijke blend met een prachtig verhaal. Alle ingrediënten – 70 single
malts en 12 graanwhisky’s – werden gestookt in 1960 en op 12-jarige leeftijd
samengebracht in drie fresh sherry butts. Ze lagen rustig te rijpen in een
dunnage warehouse van (tromgeroffel aub!) Auchentoshan, toen ze in 2008, dus 36
jaar later, werden ontdekt door drie veteranen uit de whiskyindustrie. Op het
ogenblik dat ze besloten de drie vaten te bottelen, was twee derde van de
inhoud al naar de engelen gegaan. Vandaar dat er slechts 1.347 flessen op de
markt kwamen.

Een korte impressie van een goddelijke whisky.

Kleur: mahonie
Neus: tabak, vijgen, dadels, rozijnen, chocolade en een hint van
karamel. Leder, net gepoetst. Geblakerde eik, zeker, maar verrassend ‘juicy’
voor een 48-jarige whisky.
Smaak: ongelofelijk! Rijk en rond ondanks de leeftijd, als een confituur van allerhande
donker fruit met een hint van turf. Zalig zoet en romig.
Finish: lang op opgelegd fruit met een droge terminus van de eik.

Toen de fles op de markt kwam, moest je er zo’n 1.500
EUR voor neertellen. Vandaag de dag kan je makkelijk het drievoudige ophoesten.
De vraag of de whisky die prijs waard is, kan voor een lange discussie zorgen,
maar daar gingen we ons die avond niet aan wagen. We genoten stilletjes van
deze legendarische fles. Lekker tot de laatste druppel (u voelde hem komen,
niet?).

Jos, je hebt jezelf alweer overtroffen. We waren met
stomheid geslagen. Wat een avontuur! Een ongelofelijk dikke merci en tot de
volgende keer!

Op de terugrit maakten we alvast plannen om ons
volgende bezoek aan ’t Konijntje zo snel mogelijk in te plannen.

http://tkonijntje.be/

Af
en toe verwennen we onszelf met een superdeluxe dineetje. Immers, Ilse en Mark,
twee voortrekkers van Whivie, zijn in dezelfde periode jarig. Net als vorig
jaar besloten we ook deze keer met onze respectievelijke partner naar
restaurant ’t Aards Paradijs in Merendree te trekken.

De
chef, Lieven Lootens, werd al verschillende keren verkozen tot
‘groentenkok van de Benelux’, dus besloten we vlees en vis te laten voor wat
het is en een exclusief groetenmenu te nemen. Hoewel groetenmenu een vlag is
die de lading absoluut niet dekt. Een superlekker zinnenstrelend en prachtig
gekleurd festijn van groentjes komt al dichter in de buurt. Maar om het
helemaal te vatten, moet je het gewoon geproefd hebben.

Een
tweede reden om naar ’t Aards Paradijs te trekken is het feit dat Lieven zelf
ook een begenadigd whiskyliefhebber is. In zijn restaurant nemen we steevast
plaats aan de ronde tafel die pal voor de whiskykast staat. Terwijl de dames
zich een glas champagne lieten welgevallen, kozen Niek en ikzelf als
aperitiefje twee whisky’s uit. We deelden de Auchentoshan 16 Year Old 1988 bourbon
barrel 4445 en de Strathisla 1967, gebotteld in 2004, van Gordon &
Macphail.

Om
een beschrijving te geven van de heerlijke menu die daarna ons deel was, met
fantastische bijhorende wijnen, overigens, zou ons te ver leiden. U moet het
vooral zelf gaan proeven. Maar laat ik u toch op z’n minst laten genieten van
wat de revue gepasseerd is in enkele fotootjes.

Ondanks
de schijnbaar kleine porties waren we meer dan voldaan tegen de tijd dat het
dessert werd gepresenteerd. We konden nog lekker lang napraten bij de koffie
(die constant werd bijgeschonken). Dat was voor Niek en mezelf ook het
uitgelezen moment om nog een achterafje te laten schenken. We kozen voor de Midleton
Very Rare, gebotteld in 2002 (in alle eerlijkheid omdat de fles zo goed als
leeg was en Mark per sé het label wou, dus de lege fles ging mee). Daarnaast
proefden we ook de Dufftown 15 Year Old uit de Fauna & Flora-reeks.

Tot
slot kwam de chef zelf nog even aan tafel om twee dingen voor te stellen.
Vooreerst zijn nieuwste creatie, een bio-biertje gerijpt op PX sherryvaten, dat
de naam Angelo meekreeg en binnenkort in zijn restaurant beschikbaar zal
zijn (maar vraag er gerust al naar).

Ten
tweede zijn plannen voor een volledig nieuw concept in het Gentse. Binnenkort
zal in de Jan Breydelstraat, vlakbij het Gravensteen, een nieuwe restaurant de
deuren openen onder de naam Naturell (waarbij de dubbele L op het einde
verwijst naar de naam van de chef). Ik meen reeds te weten waar we volgend jaar
gaan dineren!

Zaterdag
14 juli trokken Sofie en ik richting St Gillis Waas, want onze vrienden Ilse en
Niek wilden ons trakteren op een zelf-in-elkaar-gebokst whisky diner. Da’s een
uitnodiging die wij niet kunnen afslaan, natuurlijk.

Als
aperitiefje dronken we cava, maar ik maakte toch van de gelegenheid gebruik om
nog eens de Greenore 6 Year Old te
proeven, een gelimiteerde botteling van mijn geliefkoosde Ierse Single Grain,
exclusief voor de Scandinavische markt.

Het
voorgerecht bestond uit een sesambroodje met faux gras (dus geen fois), cresson
en rozijnen gemarineerd in Black
Bottle. Dit schilderijtje ging gepaard met een goed glas Monkey Shoulder. Een prachtige
opener, mooi gepresenteerd.

Het
hoofdgerecht bestond uit puree met een heerlijk korstje en een papillotje van
lengfilet met zachte groentjes en Philadelphia roomkaas. De warme trostomaatjes
on top waren verrukkelijk. De Bowmore 12 Year Old was de perfecte
dram om hierbij te serveren. Ah, dit is smullen, hoor.

Ik
ben zelf geen grote liefhebber van desserten, laat staan liefhebber van roomijs
an sich, maar toch moet ik bekennen dat het dessert voor mij het hoogtepunt
betekende. De pannenkoekjes kregen een bolletje vanille-ijs en een dikke schijf
sappige appelsien mee en werden daarna geflambeerd met Auchentoshan Classic. Niet alleen een
geweldige manier om gebruik te maken van deze instapversie van mijn favoriete
distilleerderij, maar Crèpe Toshan is gewoon een geweldig dessert. Ik liet er
dan ook een tweede aanrukken sans
ijs.

Na
de koffie, die opgeleukt werd met Jack Daniel’s Truffels en Famous Grouse
pralines, was het tijd om de spelletjeskast open te trekken. Tijdens een partij
Wijsneus en een rondje Bokken Schieten, twee korte en grappige gezelschapsspelletjes, deelden we een fles Fraoch Heather Ale 22,
een Schots heidebier dat een jaar lang rijpte op ex-sherryvaten van
Auchentoshan. En dat ruik je én proef je. Geweldig biertje, hoewel Niek niet
echt in de stemming was, ik liet dan maar een fles achter voor tegen dat de zon
zich toch nog eens laat zien.

We
rondden de avond af met een partijtje Ticket to Ride, een spannend spel met
treintjes, en een Benromach 2002 Single Cask exclusief voor Premium Spirits
Belgium. Ik kreeg een sample mee van Niek om deze thuis nog eens op mijn gemak
te proeven, wat ik zeer binnenkort zal doen.

Alvast
bedankt, Ilse & Niek, voor de uitnodiging, de geweldige maaltijd en de
supergezellige avond. Ook Kobe, die de helft van de avond jullie Wii onveilig
maakte, vond het leuk. Hij fluisterde ons nog toe ‘We moeten meer naar hier
komen, we krijgen hier lekker eten’. Wetende dat kinderen het hart op de tong
hebben, meen ik te mogen stellen dat dit het mooiste compliment is dat we
jullie kunnen geven.

De
volgende keer is het weer onzen toer.

Tot
binnenkort!

Het is geweten van de Whivies dat het smulpapen zijn. Een
goed diner met een heerlijke dram nuttigen is dan ook een regelmatige
activiteit. Deze keer hadden we ook nog een verjaardag of twee in ons midden te
vieren, dus mocht het iets meer zijn… Met z’n allen naar ’t Aards Paradijs, de
culinaire tempel van sterrenchef Lieven Lootens in Merendree. We arriveren als
eersten om 19u30, maar al gauw loopt de zaak goed vol.

Het eerste wat opvalt is het prachtig ingerichte pand.
Dat zegt nog niets over de keuken, maar het oog is alvast gestreeld. We nemen
plaats aan de tafel die – wat had u gedacht – vlak tegenover de ruime whiskybar
staat. Lieven kent zijn nectar. We zien een aantal standaardbottelingen, maar
het overgrote merendeel zijn speciale flessen. We hebben moeite onze ogen er af
te houden. De bijzonder vriendelijke en hoffelijke dames die ons bedienen (ja,
we werden bediend door niet minder dan vijf lieftallige dames, dochters Lootens
incluis), staan ons toe om als aperitief zelf een fles uit de kast te halen.
Terwijl onze wederhelften Ilse en Sofie zich tegoed doen aan een frisse cava,
kiest Niek voor de Springbank 15 Year Old, terwijl Mark de Auchentoshan 21 Year
Old 1975 laat uitschenken. De toon is gezet.

De gerechtjes zijn letterlijk zinnenstrelend en bovendien
prachtige schilderijtjes op het bord. Niek en Mark kiezen voor de seizoensmenu
met Schots lamsrib, terwijl de vrouwen zich storten op de geweldige
groentenmenu. De verschillende bijpassende wijnen zorgen voor een diner dat de
perfectie benaderd, zonder zever! Dit is Genieten met grote G. Het was
natuurlijk te verwachten, de reputatie van de chef kennende, maar toch is het
fijn om je al hoog gespannen verwachtingen nog overtroffen te weten. Pure
klasse.

Niek en Sofie genieten van een kruidig chocoladedessert,
Mark en Ilse laten de kaasplank aanrukken. Koffie? Zeker. Afzakkertje? Mogen
dat er ook twee of drie zijn? Geen probleem. De whiskykast lonkt en de chef
komt er even bij om kennis te maken, want hij heeft gehoord dat er
whiskyliefhebbers in de zaak zijn. Samen genieten we nog na met enkele
geweldige whisky’s, zijnde de Auchentoshan 22 Year Old versus de Auchentoshan
25 Year Old, allebei op sherry gerijpt en gebotteld in een eerder oubollig
uitziende blauwe en rode decanter. Voorts passeert een Karuizawa 12 Year Old de
lippen, alsook de St Magdalene 19 Year Old Rare Malts, de Auchentoshan 16 Year
Old Bourbon Barrel 4445 for Belgium en een Littlemill 18 Year Old 1990 uit de
Murray McDavid Mission Gold Series. Het is die laatste die ons het meest kan
bekoren (hoewel Mark dat niet graag toegeeft, want de 21 Year Old uit 1975 was
ook een bijzondere hoogvlieger).

Wanneer we, zes uur later, om 01u30 het Aards Paradijs
sluiten (onze reputatie weer alle eer aandoend), zijn we wel enkele honderden
euro lichter, maar het was het dubbel en dik waard. Dit was grenzeloos lekker
in een uitstekend kader, voortreffelijke bediening met geweldige whisky’s. Het
Aards Paradijs heeft zijn naam niet gestolen.

Ik
leerde Jos en Tanya kennen via de Wee Dram Masters van Bert
Bruyneel, die sinds kort in hun Drank
& Spijshuis ’t Konijntje langs de Ronde Van Vlaanderenstraat doorgaat.
En het klikte meteen. Dearly Beloved
en ik hadden dan ook geen moeite om een leuke plek te kiezen voor een gezellige
lunch om het nieuwe jaar in te zetten.

Na
de hartelijke ontvangst, bestelden we de Menu
’t Konijntje, waarvan één keer (voor mij dus) met aangepaste whisky’s.
Vrouwlief hield het bij wijn, zoonlief Kobe dronk het zwarte goedje uit
Atlanta. Mijn aperitief was meteen een schot in de roos. Ik kreeg niet één,
niet twee, maar drie aperitiefjes! Jos heeft namelijk een deel van een vat
gekocht van een Highland distilleerderij waarvan hij de naam geheim houdt (ah,
ja, anders zou het weinig mysterieus zijn).

Mijn
aperitief bestond uit deze 13-jarige
Mystery Malt op 46%, op 48% en op een vatsterkte van 57,5%. Hij was lekker
kruidig en zoet, duidelijk bourbonvat, en kon mij op 48% het best bekoren. Hij
is heel toegankelijk en paste perfect bij het amuse van noedels, champignons en
St Jacobsmoot (wat op zich als amuse ook al een schilderijtje was!).

Het
voorgerecht werd voorafgegaan door een prachtige, naar frisse appels geurende, The Glenlivet 39 Year Old van Duncan Taylor,
op een vatsterkte van 52,6%. Een prima contrast met de heerlijke scampi.
Ondertussen geniet zoonlief zichtbaar van zijn kaaskroket, die qua presentatie
niet zou misstaan in het programma Masterchef.

Als
tussengerechtje presenteert Jos ons met een prachtig perensorbetje, waar ik een
kannetje Auchentoshan Three Wood
(oude botteling) bij geserveerd krijg. Tja… Dat is natuurlijk de weg naar het
hart van een Toshan Man. En hoewel de whisky in alle eerlijkheid wat ruw en
ongebalanceerd was (uiteraard proefde ik ‘m alvorens mijn sorbet hiermee te
overgieten), was het sorbet hier wel degelijk mee gediend. Dat ga ik thuis ook
doen!

De
plat de résistance was een
fantastisch malse en met perfecte cuisson
bereide entrecôte met geheel eigen kruidenmix, vergezeld van warme groentjes en
krokantje frietjes. Deze werd geflankeerd met een GlenDronach 15 Year Old Revival. Het was smullen, maar ik moet
toegeven dat zelfs ik moeite had met die grote portie. Kobe liet zich
ondertussen een klassieke hamburger welgevallen. Op de retorische vraag of daar
frietjes bij mochten, knikte hij rigoureus instemmend.

Alvorens
het dessert te laten opdraven, nam ik vrouw en zoon op sleeptouw doorheen het
restaurant om ons te vergapen aan de goed gevulde whiskykast (en enkele
prachtige rums). De kaart van ’t Konijntje bevat immers om en bij de 80 single
malts, van over heel de wereld!

Het
dessert – en ik wil u op voorhand laten weten dat ik eigenlijk geen liefhebber
ben van desserts – was een dame blanche. Maar wat voor één! Heerlijk
zelfgedraaid roomijs, overgoten met smeuïge chocoladesaus, wat bessen en een
krokantje, vergezeld van een Daily Dram
Undercover No 1, die we snel ontmaskerden als een geweldige Lagavulin. Ik moet zeggen, mochten alle
desserts zo geweldig smaken, ik zou er liefhebber van worden. Pure verwennerij!

En
als u dacht dat het feestje dan voorbij was, dan was dat – letterlijk – buiten
de waard gerekend. Jos, die een gretig volger is van ons blog, kwam tijdens de
afsluitende koffie nog opzetten met een opmerkelijke whisky. Hij schonk me een
geweldige Tullibardine 1968 Cask
Strength die me meteen overtuigde. Wat een mooie whisky is dat, zeg.

Maar
na drie uur tafelen kwam er toch een eind aan het feestje. En een feestje mag
je dit wel noemen, hoor. Wat wij voorgeschoteld kregen was bijzonder lekker,
knap gedresseerd (het ook wil ook wat) en de bijpassende whisky’s waren gul en
geweldig, stuk voor stuk. En de rekening? Die bedroeg nog geen 115 EUR (de
whiskymenu kost 54 EUR, all in). Dat is echt wel een verplaatsing naar
Kwaremont waard, neem dat maar van me aan.

Op
het moment van vertrek kregen we nog een mooi geschenk in de handen geduwd: een
gulle flesrest Tullibardine 1993
Sauternes (immers, Jos had gelezen dat ik de 1992 had geproefd en vond deze
persoonlijk beter) en een prachtig prijzenpakketje voor onze WhiskyQuiz.

Jos
& Tanya, bedankt voor de bijzonder sympathiek ontvangst! Het Whivie Whisky
Dinner 2012 zal doorgaan in Drank & Spijshuis ’t Konijntje! We prikken asap een datum.

May the Malt be with you!

WhivieNiek stuurde nog een late tip voor wie niet weet wat klaar te
maken voor eindejaar!

EEND
MET WHISKY

Benodigdheden:

–
een eend van ong. 5 kg.

–
2 grote flessen schotse whisky

–
500 gr. speklapjes

–
1 fles olijfolie

Bereiding:

1.
De eend larderen en de binnenkant inwrijven met peper en zout.

2.
De oven gedurende 10 minuten voorverwarmen op 180 graden.

3.
Een longdrinkglas voor de helft vullen met whisky.

4.
De whisky opdrinken gedurende het voorverwarmen van de oven.

5.
De eend op een vuurvaste schotel leggen en een tweede glas whisky inschenken.

6.
Het tweede glas whisky opdrinken en de eend in de oven zetten.

7.
Na twintig minuten de oven op 200 graden zetten en twee glazen met whisky
vullen.

8.
Beide glazen opdlinken en de scherven van het eerste glav oplaapen.

9.
Nog een halff glav insjenke en opdlinke.

10.
Na een halff uuj de hoven opedoen om deend te sjekke

11.
Blandwondesalv in de batkaamer gaan naale en op de bovekant van de linkehand
doenn.

12.
Deh hove een sgop geve.

13.
Twee glave wiski insjenke ent middeste glav leegdwinke.

14.
De nove opedoen naadatte eerste glav leeggis en de sjotel vastpakke.

15.
Blantwondesalf op de binnekant van de regthand doenn en deend oprape.

16.
Deend noggis oprape en met een handoek de bwantwondesalf van deend vege.

17.
De hande ontfette med viskey en de tupe salff weerr oprape.

18.
Tkapotte glazz epvege enn deent trug in de hove duuwe.

19.
Deent uitsgelde en hardur duuwe.

20.
De tweeede flez wiki opedoen en wee ofereindsette.

21.
Opstaan fan de floer en de spekreepjez onder de kaast veege.

22.
Noggis plobeern opsstaan wan de vjoer en… togmaa blijfe sitte…

23.
Ui te vless dlinke wandte glave sijn kabot.

24.
Denoven afsette, dooge sluite en omfalle.

Smakelijk!

Hey,
het is niet voor niks de dag van de ‘onnozel kindekes’ vandaag!

Naar goede gewoonte gaat de kern van Whivie (dat is Niek & Ilse en Mark & Sofie) dineren in De Cluysenaer, het gezellige whiskyrestaurant van Stef Roesbeke en Krien Puts.

We vieren een dubbele verjaardag – Ilse is eind december jarig, Mark begin januari. Wat beter om dit te vieren (voor whiskyliefhebbers althans) dan met een heerlijk Whiskymenu in ’t Groot. En in goed gezelschap maken we er steeds een gezellige boel van. Na het uitwisselen van de verjaardagsgeschenken komt het aperitief op tafel – een fantastisch hapje van sushi, gerookte zalm, rettich, wasabi en yoghurt, geflankeerd door een Glenmorangie 10 Year Old (vandaag de dag gebotteld als Glenmorangie Original, maar bij Stef kregen we nog de oude botteling op tafel). Om het smakenpallet op te warmen, zeg maar.

Bij het voorgerechtje – fantastische schelvis in kreeftenjus, miljaar! – werd een anCnoc 16 Year Old gepresenteerd. Ik had eerder al kennis gemaakt met een jongere versie, de anCnoc 12 Year Old, maar deze was toch stukken beter.

Dan kwam er een kleine rustpauze (op whiskyvlak): een heerlijk venkelsoepje met dille, gemarineerd in whisky. Enfin, ik leg het wellicht niet goed uit, maar het smaakte fantastisch.

Bij de heerlijke fois gras met witlof en frambozengelei en het daaropvolgende sorbetje werd een lekkere Dalmore 12 Year Old geschonken, een dijk van een whisky die perfect complementair was bij deze gerechtjes. Het was een prettig weerzien met deze mooi dram.

De hoofdschotel, een prachtige schilderijtje van melkkalf, speenbig, koolrabi, brocolli, bloemkoel en Vermout ging vergezeld van een Deerstalker 18 Year Old, gedistilleerd in Balmenach. Toegegeven, deze dram kon ons niet echt bekoren. Enkel met een flinke scheut fris water, kreeg hij wat karakter.

Ilse, die een visschotel vroeg, kreeg een heel andere whisky geschonken, nl. uit Wales. Ze proefde (en wij nadien natuurlijk ook, Krien is een schat en verpinkte niet eens bij het uitschenken van een extra dram) een Penderyn Madeira. Heerlijk! Ik had nog niet veel goed gehoord van Penderyn, maar deze verraste zeer aangenaam. We geraakte met de sympathieke bazin aan de praat over deze distilleerderij en prompt zette ze extra glazen op tafel en schonk een tweede expressie uit: de Penderyn Peated. Maar… die kon absoluut niet overtuigen. Blijkbaar vonden de Welshmen het nodig om ook op de turf-kar te springen. Maar de match van hun product en turf was niet erg geslaagd.

Het dessert was opnieuw een kunstwerkje. Een amandelstaafje met appelbavarois, sorbet van granny Smith cocoskoekje en peperkoek. Chef Stef kan niet alleen goed koken, hij is een waar kunstenaar. Al dat heerlijks werd weggespoeld met een stevige koffie… gevolgd door… een glas water. Want uiteraard waren onze ogen al begeerlijk gekeerd naar de kasten vol whisky tegen de muren van het restaurant. No way dat wij niet nog een drammetje of twee gingen proeven, natuurlijk.

En hoewel de keuze zonder weerga is, deden we toch niet zot. Niek had onlangs voor het eerst kennis gemaakt met Linkwood, een Speysider, en was knocked off his socks door de 26 Year Old Rare Malts versie. Hij zag de Flora & Fauna 12 Year Old staan en was meteen verkocht. En de whisky stelde niet teleur!

Ik zag mijn kans schoon om een flesje te proeven dat ik in mijn verzameling van Auchentoshan heb staan, nl. de Murray McDavid Auchentoshan 1999 10 Year Old Chenin Blanc Casks. Opvallend genoeg vertoonde deze fles dezelfde fout in het label dan degene die ik heb staan. Dus toch geen alleenstaand geval… Kan je de fout ontdekken? Het was overigens één van de weinige keren dat ik het 100% eens was met de tasting notes die op de verpakking staan: appels, honing, amandelen, limoen en beboterde toast. Lekkerrrrr!

Eveneens naar goede gewoonte hebben we de tent gesloten (we arriveerden als eersten en gingen weeral als laatsten naar buiten), maar niet nadat we nog een gezellig praatje maakten (alsook enkele afspraken omtrent ons boek, dat zijn laatste rechte lijn ingegaan is…) met Chef Stef. Hij is – zoals de meesten onder jullie wel weten – een goedlachse kerel die heel wat whiskyverhalen kan vertellen. Het is moeilijk afscheid nemen van zo’n innemend man.

We kijken alvast uit naar ons volgende bezoek aan dit fantastische whiskyrestaurant. Altijd feest!

Beste whiskyvrienden,

heeft er iemand reeds het boek ‘The WHISKY KITCHEN’ gelezen en/of gekocht ?
Als ik de website bekijk lijkt het wel de moeite, maarja dat zijn natuurlijk ook maar verkooppraatjes.

Of raden jullie een ander whisky/kookboek aan ?

mvg
Rob B

Afgelopen zaterdag zijn Niek, Ilse, Sofie en ik een overheerlijk whisky-dinner gaan eten in De Cluysenaer, een fantastisch restaurant in Evergem-Kluizen (Oost-Vlaanderen), gerund door de bekende whisky-chef Stef Roesbeke en zijn connoisseurs-vrouw Krien.

We namen het Whisky-dinner ‘In het Groot’, wat betekent dat we zouden getrakteerd worden op een 6-gangen menu waarbij niet alleen alle gerechten met aangepaste whisky werden bereid, maar bovendien vergezeld zouden worden door een heerlijke dram.

OK, allemaal een dweiltje klaar houden, want hier gaat gekwijld worden!

Bij de amuse werd een heerlijke Glenlossie 10 Year Old geserveerd (46% ABV) van de onafhankelijke bottelaar Murry McDavid.

Als voorgerechtje kregen we een klein kunstwerkje voorgeschoteld van St Jacobsvrucht, bloedworst, gerookte paling, jonagold appelsorbet en schuim. Dat ging gepaard met een Bruichladdich Rocks (46% ABV).

Het soepje van peulerwtjes, munt en gerookte room bracht wat rust, om gevolgd te worden door een kortgebakken foie gras op een taartje van witlof met honinggelei met een madeiratoets. Wat beter te schenken dan een heerlijke Glendronach 12 Year Old (40% ABV).

Na het verfrissend tussendoortje (een sorbet van framboos) werd ons een hoofdschotel voorgesteld van Ibericorug (zwijntjesgebraad) met knolselderduo, sinaaszeste, een diversiteit aan champignons met een winters krokantje, vergezeld van een flinke scheut heerlijk zoete Old Pulteney 12 Year Old (40% ABV). Wow! Niet te onderschatten combinatie. Stef weet zeer goed waarmee hij bezig is. Het gerecht was – afgezien van de oogstrelende presentatie – ronduit fantastisch. Zelden zo genoten.

Het nagerecht waren zoete zoentjes op basis van peer en chocolade, geflankeerd door een mierzoete Tomatin 15 Year Old (43% ABV). Met spijt in het hart moesten we na 5 uur tafelen (onze keuze!!) vaststellen dat het feestje voorbij was. Of toch niet?

Er staan zoveel mooie flessen van op het schap naar je te staren dat je je een kind in een speelgoedwinkel waant. En als je lang genoeg zaagt valt er misschien wel wat van het schap. Zo ook afgelopen zaterdag. Want wie Krien en Stef kent, weet dat zij naast hun flessen ‘on display’ ook nog een paar schatten in de kelder en op zolder hebben staan. We vroegen het heel mooi en kregen onze zin: we mochten twee speciale whisky’s proeven, van distilleerderijen die niet meer bestaan.

De eerste was een zachte Lowland whisky: een Chieftain’s (Ian McLeod) botteling van een Rosebank 10 Year Old (43% ABV, 11/1991 – 02/2002, fino sherry cask #4374, 930 flessen). De tweede zat aan het andere eind van het smaakspectrum. Dit betrof een legendarische Islay: een Singatory Vintage botteling van een Port Ellen 1979 (43% ABV, 28/08/1979 – 05/03/2002, 22 Year Old, Sherry refill butt #5536, fles 499 van de 738). En terwijl de Rosebank ons zeer zeker kon bekoren, vonden Niek en ik de Port Ellen legendarisch.

De tasting notes zullen eerstdaags online gezet worden. We beperken ons hier tot het meegeven van onze scores: de Rosebank 10 Year Old 86 punten en de Port Ellen 1979 niet minder dan 96 (waarmee hij meteen koploper in het klassement van Whivie wordt).

Een uitstapje naar De Cluysenaer is eigenlijk altijd een beetje feest. Ook voor Bourgondiërs die niet zo tuk zijn op whisky, want je kan natuurlijk ook à la carte eten met waters en wijnen of wat je ook maar wil. Mijn vrouwtje Sofie, bijvoorbeeld, ruikt wel graag aan whisky, maar krijgt het niet over haar lippen. Geen probleem, zo heb ik ten allen tijde een Bobette om me te vervoeren.

Neem gauw een kijkje op de site van De Cluysenaer om kennis te maken, de kaart te ontdekken en je volgende diner met vrienden of familie te plannen en te reserveren. Je zult het je nog lang heugen.

Smakelijk!