Naar goede gewoonte gaat de kern van Whivie (dat is Niek & Ilse en Mark & Sofie) dineren in De Cluysenaer, het gezellige whiskyrestaurant van Stef Roesbeke en Krien Puts.
We vieren een dubbele verjaardag – Ilse is eind december jarig, Mark begin januari. Wat beter om dit te vieren (voor whiskyliefhebbers althans) dan met een heerlijk Whiskymenu in ’t Groot. En in goed gezelschap maken we er steeds een gezellige boel van. Na het uitwisselen van de verjaardagsgeschenken komt het aperitief op tafel – een fantastisch hapje van sushi, gerookte zalm, rettich, wasabi en yoghurt, geflankeerd door een Glenmorangie 10 Year Old (vandaag de dag gebotteld als Glenmorangie Original, maar bij Stef kregen we nog de oude botteling op tafel). Om het smakenpallet op te warmen, zeg maar.
Bij het voorgerechtje – fantastische schelvis in kreeftenjus, miljaar! – werd een anCnoc 16 Year Old gepresenteerd. Ik had eerder al kennis gemaakt met een jongere versie, de anCnoc 12 Year Old, maar deze was toch stukken beter.
Dan kwam er een kleine rustpauze (op whiskyvlak): een heerlijk venkelsoepje met dille, gemarineerd in whisky. Enfin, ik leg het wellicht niet goed uit, maar het smaakte fantastisch.
Bij de heerlijke fois gras met witlof en frambozengelei en het daaropvolgende sorbetje werd een lekkere Dalmore 12 Year Old geschonken, een dijk van een whisky die perfect complementair was bij deze gerechtjes. Het was een prettig weerzien met deze mooi dram.
De hoofdschotel, een prachtige schilderijtje van melkkalf, speenbig, koolrabi, brocolli, bloemkoel en Vermout ging vergezeld van een Deerstalker 18 Year Old, gedistilleerd in Balmenach. Toegegeven, deze dram kon ons niet echt bekoren. Enkel met een flinke scheut fris water, kreeg hij wat karakter.
Ilse, die een visschotel vroeg, kreeg een heel andere whisky geschonken, nl. uit Wales. Ze proefde (en wij nadien natuurlijk ook, Krien is een schat en verpinkte niet eens bij het uitschenken van een extra dram) een Penderyn Madeira. Heerlijk! Ik had nog niet veel goed gehoord van Penderyn, maar deze verraste zeer aangenaam. We geraakte met de sympathieke bazin aan de praat over deze distilleerderij en prompt zette ze extra glazen op tafel en schonk een tweede expressie uit: de Penderyn Peated. Maar… die kon absoluut niet overtuigen. Blijkbaar vonden de Welshmen het nodig om ook op de turf-kar te springen. Maar de match van hun product en turf was niet erg geslaagd.
Het dessert was opnieuw een kunstwerkje. Een amandelstaafje met appelbavarois, sorbet van granny Smith cocoskoekje en peperkoek. Chef Stef kan niet alleen goed koken, hij is een waar kunstenaar. Al dat heerlijks werd weggespoeld met een stevige koffie… gevolgd door… een glas water. Want uiteraard waren onze ogen al begeerlijk gekeerd naar de kasten vol whisky tegen de muren van het restaurant. No way dat wij niet nog een drammetje of twee gingen proeven, natuurlijk.
En hoewel de keuze zonder weerga is, deden we toch niet zot. Niek had onlangs voor het eerst kennis gemaakt met Linkwood, een Speysider, en was knocked off his socks door de 26 Year Old Rare Malts versie. Hij zag de Flora & Fauna 12 Year Old staan en was meteen verkocht. En de whisky stelde niet teleur!
Ik zag mijn kans schoon om een flesje te proeven dat ik in mijn verzameling van Auchentoshan heb staan, nl. de Murray McDavid Auchentoshan 1999 10 Year Old Chenin Blanc Casks. Opvallend genoeg vertoonde deze fles dezelfde fout in het label dan degene die ik heb staan. Dus toch geen alleenstaand geval… Kan je de fout ontdekken? Het was overigens één van de weinige keren dat ik het 100% eens was met de tasting notes die op de verpakking staan: appels, honing, amandelen, limoen en beboterde toast. Lekkerrrrr!
Eveneens naar goede gewoonte hebben we de tent gesloten (we arriveerden als eersten en gingen weeral als laatsten naar buiten), maar niet nadat we nog een gezellig praatje maakten (alsook enkele afspraken omtrent ons boek, dat zijn laatste rechte lijn ingegaan is…) met Chef Stef. Hij is – zoals de meesten onder jullie wel weten – een goedlachse kerel die heel wat whiskyverhalen kan vertellen. Het is moeilijk afscheid nemen van zo’n innemend man.
We kijken alvast uit naar ons volgende bezoek aan dit fantastische whiskyrestaurant. Altijd feest!
