WhivieBlog

Brouwerij: Cantillon
Regio: België
Fles: Cantillon Iris, 75cl
Kleur: amber
ABV: 6.5%

Pompelmoes

Cantillon is één van België’s meest geliefde wild & sour ale producenten, en hun flessen vliegen de deur uit. Sterker nog: een heleboel van hun releases kan je enkel ter plekke degusteren, zoals ik zelf aan den lijve mocht ondervinden toen ik er laatst was. Slechts een beperkt aantal ‘standaard’ releases waren te koop om mee naar huis te nemen, wat ik dan ook graag deed. In het glas zit de Cantillon Iris (het symbool van Brussel), uitsluitend gemaakt met Pale Ale-mout. Dat maakt van de Iris een uniek bier, want voor andere producten van Cantillon wordt gebruikt gemaakt van 35% tarwe. Het verklaart tevens de amberkleurige kleur. Maar ook de hoppen verschillen, want voor Iris wordt 50% verse en 50% overjaarse hop gebruikt (ipv 100% overjaarse hop voor de andere Lambiekbieren). Tot slot: Iris rijpt twee jaar op vaten en wordt twee weken voor het bottelen opnieuw aangevuld met verse hop (het zogenaamde ‘cold hopping’), wat voor extra bitterheid zorgt. Dit bier schenkt een troebel amberkleurig met een witte kraag die onmiddellijk gaat liggen.

De neus is zoetzuur en aards. Denk modder en pompelmoes. Redelijk zuur, toch, maar aangenaam. Hij vertoont tevens een flink florale toets, die me wel aanstaat.

Ook op smaak is het allemaal lekker zoetzuur en zelfs – niet lachen – een tikkeltje umami. Het is vooral pompelmoes dat hier de plak zwaait, inclusief de licht bittere schil.

De afdronk is kort en krachtig, fris en zuur zonder dat je bekken hoeft te trekken.

Een zomerse lambiek die gevaarlijk vlot naar binnen gaat.

Geproefd door Mark Dermul op 18-03-2025

Ik had nooit durven dromen dat ik ooit de kans zou hebben om deze legendarische whisky te proeven. Wie had kunnen bevroeden, toen deze whisky in 1995 op de markt kwam, dat dit een icoon van sherrygerijpte whisky zou worden met een prijskaartje vandaag van om en bij de 25.000 EUR? Maar één van mijn goeie vrienden – die absoluut anoniem wil blijven – is in het bezit van een fles en was bereid mij een sample te gunnen én de fles uit te lenen om er een Rambling mee te maken. Een kans die ik uiteraard niet liet liggen en waar ik mijn vriend bijzonder dankbaar voor ben.

Distilleerderij: Bruichladdich
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bruichladdich 21 Year Old, OB 2008, oloroso sherry butts
Kleur: amber
ABV: 46.0%

Derde Slok

 Oh, kijk, een oude Laddie van 21 jaar oud, gebotteld in 2008, wat betekent dat hij ondertussen ook al 17 jaar in de fles heeft doorgebracht. Dit is een oude officiële release, waarvan ik een flinke flesrest kreeg van mijn makker Bart A, waarvoor dank!

Mijn neusvleugels worden begroet door wat citrusfruit en abrikoos, een confituur van rood fruit en wat walnoten, iets van karamel en honing, maar krijgt flink wat tegengas van zilte toetsen als van zeewier en natte rotsen. Maar… bovenal… deze ruikt best zwavelig. Het is op het randje van storend, moet ik zeggen, dus ik hou mijn hart een beetje vast voor de smaak.

De body is vol en erg fruitig op hetzelfde fruit als op de neus, maar ook op smaak tekent de zwavel present. Bovendien prikkelt de malt op een licht onaangename manier, moet ik zeggen. Gelukkig blijft het allemaal wel binnen de perken, maar het heeft niet veel gescheeld. En misschien is dat nu net het craftmanship van Jim McEwan. Hij slaagt er toch in om de malt naar de juiste kant van de grens te trekken. Na de tweede slok begin ik hem zelfs te appreciëren en na de derde slok vind ik hem ronduit lekker.

De afdronk is wat aan de korte kant, fruitig – en een beetje vineus – op meer abrikozen en honing.

Wel, wel, dat was een flinke rollercoaster, als u het mij vraagt. Ondertussen nergens meer te vinden, uiteraard, tenzij je er zo’n 400 EUR voor wil neertellen (hint: dat wil je niet). Dankjewel, Bart, voor het gulle sample!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 07-04-2025

Distilleerderij: Bunnahabhain
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bunnahabhain 27 Year Old 1987 Exceptional Casks, Berry Bros & Rudd, Cask #2484, 185 bts
Kleur: amber
ABV: 49.7%

Apotheose

Onlangs was ik te gast op een wel erg indrukwekkende tasting in Gent, waar het gamma van Berry Bros & Rudd werd voorgesteld. De apotheose van de tasting was deze 28-jarige Bunnahabhain die – terecht – werd gebotteld in de reeks Exceptional Casks. Het vat werd te slapen gelegd toen ondergetekende nog niet eens meerderjarig was, stel je voor. Liquid history.

De neus is heerlijk zoet en waxy. Ik krijg heerlijke toetsen van pruimtabak, cola-snoepjes, bosbessen, maar ook schoensmeer en een bijzonder subtiele, bijna onmerkbare, hint van rook. Voorts nog pomme d’amour en een gelei van kweepeer. Je maakt me niet wijs dat deze volledig ongeturfd is.

Zachte kruiden vanaf de eerste slok maken je mond onmiddellijk warm. Dan volgt een zilt randje alvorens het zoete volledig uit zijn dak gaat. Denk banaan, sultana, citroen, maar ook iets bitter als van walnoten of tamme kastanjes. Roze pompelmoes! Die hint van rook is er ook weer. Da’s toch meer dan woodsmoke. Dit is peated, zeker weten, hoewel het meeste er ondertussen uitgerijpt is. Wat een uitstekende malt met een prima balans tussen de zoete en zilte toetsen. Machtig lekker.

De afdronk is lekker lang, kruidig en zacht drogend. En bovenal: hij tovert een gelukzalige glimlach op mijn tronie.

Exceptioneel? Zeg wel! Met een prijskaartje van om en bij de 600 EUR is het natuurlijk niet voor ieders beurs, maar wat een voorrecht dit te hebben kunnen proeven.

91/100

Geproefd door Mark Dermul op 23-03-2025

Distilleerderij: Bowmore
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bowmore 31 Year Old 1964 Black The Final Edition, OB 1995, Oloroso Sherry Butt, 1812 bts
Kleur: mahonie
ABV: 49%

Legendarisch

Ik had nooit durven dromen dat ik ooit de kans zou hebben om deze legendarische whisky te proeven. Wie had kunnen bevroeden, toen deze whisky in 1995 op de markt kwam, dat dit een icoon van sherrygerijpte whisky zou worden met een prijskaartje vandaag van om en bij de 25.000 EUR? Maar één van mijn goeie vrienden – die absoluut anoniem wil blijven – is in het bezit van een fles en was bereid mij een sample te gunnen én de fles uit te lenen om er een Rambling mee te maken. Een kans die ik uiteraard niet liet liggen en waar ik mijn vriend bijzonder dankbaar voor ben. Van de Black Bowmore zijn er overigens vijf releases: allemaal vaten te slapen gelegd op 5 november 1964. De eerste werd uitgebracht op 29-jarige leeftijd in 1993, de tweede op 30-jarige leeftijd in 1994, de derde – de zogenaamde Final Edition – op 31-jarige leeftijd in 1995 (degene die nu in het glas zit en destijds als duur werd beschouwd met een prijskaartje van zo’n 4.500 Belgische frank, zo’n 120 EUR – da’s géén typo!), vele jaren later gevolgd met een 42-jarige in 2007 en tot slot een 50-jarige – genaamd The Last Cask – in 2016 met een prijskaartje om duizelig van te worden. Dat deze whisky’s legendarisch zijn is een understatement van formaat. Om de derde, The Final Edition, te proeven haalde ik mijn VESL The Professional handgeblazen blendersglas nog eens boven.

De neus is op zijn zachtst gezegd intens te noemen met toetsen van pruimen, pure chocolade, gezouten karamel en koude koffie. Maar ook iets mufs (op een goeie manier), alsof ik hem ruik in een vochtige kelder (laten we daar misschien de Bowmore No 1 Vaults van maken?). Erg subtiele rook die ik niet onmiddellijk als turf zou omschrijven, maar eerder woodsmoke. Op de achtergrond wordt dat aangevuld met scheepstouw en een mespuntje zout, maar ook Mon Chéri kersenbonbons en hazelnoten. Hij is nog niet klaar, hoor. Wat een complex beestje. Na tien minuten krijg ik cacaopoeder en licht aangebrande aardbeienconfituur, ingedikte cola en hoestsiroop. Hij blijft geven en geven en geven… Magisch!

(40 minuten later)

Intens op de tong! Ik check nog even het label, want kan niet geloven dat dit op ‘slechts’ 49% ABV zit. Dit is een krachtpatser die je onmiddellijk om de oren slaat met donkerzoete toetsen als van gedroogde, rode vruchten, alsook zilte toetsen als van gepekelde gember en walnoten. Ik lijk wel een hele oude, maar erg goeie sherry te sippen. Het gerookte karakter maakt hem tevens een tikkeltje droog, maar wel op een warme, kruidige manier die flink indruk maakt. Ook op de tong blijft hij maar geven. De tweede slok gaat de iets zoetere toer op, richting kersen en chocolade, terwijl de derde slok opnieuw wat astringent wordt met toetsen van tamme kastanjes en specerijen.

De afdronk – die eveneens intens is en een eeuwigheid lijkt te duren, godzijdank – lijkt op en neer te gaan als een jojo tussen zoet en zilt. Het is zilt en rokerig dat aan het langste eind trekt, de mond helemaal droog achterlatend.

Ik ben in de zevende hemel. Wat een privilege om dit te mogen proeven! Op 11 februari 2011, toch al even geleden, riep ik de Glen Garioch 1971 van Samaroli uit tot mijn ‘numero uno’, de beste single malt die ik ooit aan de lippen had gezet. Die wordt vandaag onverbiddelijk van de troon gestoten.

98/100

Geproefd door Mark Dermul op 23-03-2025

Distilleerderij: Ardnahoe
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Ardnahoe 5 Year Old Inaugural Release, OB 2024
Kleur: vol goud
ABV: 50%

BBQ

In het glas zit de lang verwachte eerste release van de jongste distilleerderij op Islay: Ardnahoe. Ze hebben er wel hun tijd voor genomen, want besloten hun eersteling pas te bottelen nadat hij vijf jaar lang gerijpt had (op een combinatie van ex-Bourbon en ex-Oloroso sherryvaten). En de fles ziet er ook erg goed uit. Het oog wil ook wat. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk wat er in het glas zit (en da’s voor een Islay whisky misschien nog meer van toepassing dan enige andere, gezien de cultstatus van het eiland en zijn rokerige whisky’s).

Op de neus krijg ik onmiddellijk het idee te ruiken aan een blend(ed malt) van Ardbeg Ten en Lagavulin 16 in een 90-10% verhouding. Dat is enerzijds een flink compliment voor een 5-jarige ‘new kid on the block’, maar anderzijds meteen ook mijn eerste punt van kritiek. Het offreert niet meteen iets nieuws. Da’s mierenneuken, natuurlijk. De neus is een aangename mix van citroen, moutsuikers, boerenboter, schapenstal, groene tuinkruiden en een zachte rokerigheid. Op en top Islay, dat wel.

Hij is lekker olieachtig, bijna stroperig op de tong. Onmiddellijk rokerig en zoet, maar ook een tikkeltje umami. Moutsuikers opnieuw, maar ook ribbetjes op de BBQ met een zoetzure dressing en ananas op diezelfde BBQ. Vanaf de tweede slok trekt de rook zich een beetje terug en offreert een flinke dosis vanille in de plaats, aangevuld met wat staartpeper. Valt erg goed mee, hoor.

De afdronk is lang te noemen, subtiel rokerig maar vooral fruitig zoet.

Dit valt wel meteen erg goed mee qua smaak, zeker de jonge leeftijd indachtig. Dus dat beloofd veel moois voor de toekomst. Maar… ik heb nog een tweede puntje van kritiek: de prijs. Ik vind zo’n 90 EUR toch wel erg duur voor een jonge whisky die niet op vatsterkte werd gebotteld. Ik vrees dat het om die reden wellicht maanden, zo niet jaren zal duren alvorens alle 70.000 flessen een nieuwe thuis gevonden zullen hebben.

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 16-03-2025

Ardnahoe Distillery

Port Askaig
Isle of Islay
PA46 7RU
UK
+44 1496 840777
https://ardnahoedistillery.com/
info@ardnahoedistillery.com

Laing

In 2013 gingen Fred en Stewart Laing uit elkaar, waarbij Fred het bedrijf Douglas Laing & Co verder bestuurde met zijn dochter Cara en Stewart Laing samen met zijn zonen Andrew en Scott een nieuw bedrijf opstartte onder de naam Hunter Laing & Co. De stocks en de merken werden onderling netjes verdeeld, waardoor Stewart een stevige fundering had om uit de startblokken te schieten.

Dat was tevens het startschot voor hem om zijn ambitie van een eigen distilleerderij te bezitten om te zetten in realiteit. Dat hij zijn zinnen had gezet op Islay had verschillende redenen. Zo had hij als 18-jarige knaap, in 1965, zes maanden lang gewerkt bij Bruichladdich, maar ook de familie aan moeder’s kant heeft al sinds 1915 een pub in Bowmore, vlakbij de befaamde ronde kerk. Daarnaast is hij als blender ook steeds op zoek naar Islay whisky en moest vaststellen dat er steeds minder werd aangeboden. Een distilleerderij overnemen op Islay bleek te duur, dus besloot hij in 2015 om er zelf maar één te bouwen.

In 2016 kreeg Hunter Laing & Co de nodige toestemmingen om aan de bouw van de 8 miljoen pond kostende distilleerderij te beginnen. Het is de meest recente en de negende distilleerderij op het eiland, maar er zijn nog minstens twee andere distilleerderijen in opbouw.

McEwan

In 2017, terwijl de bouw volop aan de gang was, kon Stewart Laing niemand minder dan de legendarische Jim McEwan aantrekken als productiedirecteur. McEwan was twee jaar eerder op pensioen gegaan, maar het vooruitzicht om nu zelf een whisky te kunnen ontwikkelen was te mooi om te laten passeren. McEwan werkte eerder 38 jaar lang voor Bowmore, alvorens over te stappen naar Bruichladdich. Ondertussen heeft hij Andrew en Scott onder zijn vleugels genomen, zodat zij de dagdagelijkse operaties kunnen overnemen wanneer McEwan dan eindelijk toch op verdiende rust gaat.

De distilleerderij, genoemd naar de waterbron Ardnahoe Loch, ligt in het noordoosten van Islay, pakweg halverwege tussen Bunnahabhain en Caol Ila, betrekt zijn malt (geturfd tot 40ppm) van de Port Ellen Maltings en heeft een capaciteit van zo’n miljoen liter per jaar. Fermentatie met Mauri gist is relatief lang: zo’n 60 tot 70 uur.

Op 14 oktober 2018 liep de eerste spirit uit de stills en het eerst vat werd te slapen gelegd op 9 november van datzelfde jaar, maar het zou nog tot april 2019 duren alvorens de distilleerderij officiëel open ging voor het grote publiek. Met het prachtige uitzicht over de Sound of Islay richting het Isle of Jura is het sinds de opening een grote publiekstrekker.

Range

De fans hebben relatief lang op de eerste release, de zogenaamde Inaugural Release, moet wachten. Hij werd pas op de markt gebracht in 2024, nadat hij vijf jaar had gerijpt. De eerste release was overigens een vatting van Ardnahoe die gerijpt had om zowel ex-bourbon- als ex-oloroso sherryvaten.

Ondertussen zijn er een handjevol andere release verschenen, zoals de Bholsa en de Infinite Loch. Ook voor Feis Ile, het jaarlijkse malt- en muziek-festival op Islay, werd een exclusieve botteling gelanceerd.

Distilleerderij: Caol Ila
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Caol Ila 11 Year Old 2013/2014, Unchartered Whisky Co, Orange Wine Hogshead #UC043, 308 bts
Kleur: koper
ABV: 56.2%

Oranje

Deze jonge Caol Ila is, voor zover ik weet, de eerste en enige die op een zogenaamd Orange Wine hogshead gerijpt werd. Orange wine heeft, voor alle duidelijkheid, niets met appelsienen of ander oranje fruit te maken, maar is een witte wijnsoort die geproduceerd wordt zonder de schil van de druiven te verwijderen. Die schil bevat tannine, fenolen en kleurpigmenten die normaal gezien eerder als ongewenst worden beschouwd voor witte wijn. Noem het een witte wijn met maceratie. En ja, hij is donkerder dan wat je van een witte wijn gewend bent. De les is voorbij: we gaan proeven van deze ‘oranje’ Ileach!

Dat zorgt wel voor een aangename, flink atypische neus. Terwijl het DNA van Caol Ila onmiskenbaar is (en rokeriger dan ik gewend ben van dit huis), wordt het mooi omfloerst door erg fruitige en snoeperige toetsen als van perzik, appelsienlikeur (dan toch?) en guimauve (jawel, hoera, da’s lang geleden!). Tot slot nog een toets die ik enkel kan omschrijven als brandwondenzalf, wat ik dan weer niet zag aankomen. Doe er een paar druppels water bij en het wordt en waar snoeperig fruitbommetje wat me doet denken aan Tutti Frutti (wat bovendien op het label staat!).

De malt danst over de tong. Er lijkt wel een bruistablet in gevallen, zowel qua tinteling als qua smaak. Dat eerste is erg prettig, dat tweede een pak minder. Maar al snel wordt dat opgevangen door toetsen van appelsien, banaan en een verrassend flinke rokerigheid. Je mond wordt er helemaal warm van. Het alcoholpercentage laat zich wel erg voelen, moet ik bekennen. Dit is een stevige jongen. Verdund is hij een pak toegankelijker, verliest hij die bruistablet en wordt het een vloeibaar snoepje met en rokerige hoek af. Lekker!

De afdronk is lang, pittig gekruid, rokerig en een mooi midden tussen zoet en zilt, zelfs verdund.

Deze is atypisch, maar wel erg lekker, zeker als je er een theelepeltje water aan toegevoegd hebt. Reken op zo’n 135 EUR. Dankjewel voor het gulle sample, Ellen.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 16-03-2025

Distilleerderij: Kilchoman
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Kilchoman 7 Year Old 2012 Madeira Cask Finish for Bresser & Timmer, Madeira Cask #81/2012, 244 bts
Kleur: brons
ABV: 56.3%

Rode Twist

Kilchoman en Madeira is wat mij betreft een match made in heaven. Herinner u die release van Prima Vinum enkele jaren geleden? Peter Van Dijck, de sympathieke zaakvoerder, liet toen twee vaatjes samen kieperen omdat hij niet kon kiezen. Het Nederlandse Bresser & Timmer kon dat blijkbaar wel, want zij gingen voor een single cask dat in 2012 te slapen werd gelegd en 7 jaar later werd gebotteld op vatsterkte. Het vat bracht 244 flesjes 56.3% op. Ik verwacht me wederom aan een heerlijke Islay malt met een rode twist. Prachtig kleurtje, overigens.

Snoeperig zoet op een mix van rood fruit en rood snoepgoed. Denk gummi kersen of Dracula tanden. U weet wat ik bedoel. Daarnaast Fanta lemon en verrassend weinig rook. Cuberdons en… bloedworst! Blind had ik niet eens aan Islay, laat staan Kilchoman gedacht. Maar lekker is het zeker wel.

Krachtige, zoetzure aanzet met nu onmiddellijk een flinke rokerigheid. Enige twijfel na de neus is bij deze volledig weggevaagd. Dit is very peaty, maar tegelijkertijd erg snoeperig en fruitig. Elke rode vrucht die je je kan inbeelden passeert de revue en het is erg lekker. Wat me ook gunstig stemt is dat het vat het DNA van de malt (op de smaak althans) niet overheerst.

Een erg lange, warme, kruidige maar flink drogende finish is mijn deel. Roet op het sterfbed!

Ik blij er bij: Kilchoman en Madeira is een match made in heaven.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 16-03-2025

Distilleerderij: Lagavulin
Regio: Schotland (Islay)
Fles: LG Peated Whisky 5 Year Old 2019/2025 The Whisky Jury, First fill Oloroso Sherry Cask #15
Kleur: brons
ABV: 48.88%

Meticuleus

The Whisky Jury behoeft absoluut geen introductie meer. Joeri lanceerde onlangs een geturfde, op Oloroso sherry gerijpte smaakbom voor minder dan 50 EUR. Toegegeven, het goedje is pas 5 jaar oud (waarvan 2 jaar op het sherryvat), maar het gaat hier wel om een ronkende naam, toch? Lagavulin is één van Islay’s meest geliefde whisky’s, dus kunnen we hier maar wat blij mee zijn. Nu… Aangezien het vat in België heeft liggen pruttelen, mag Scotch Whisky niet op het label vermeld worden. Sterker nog, het label vermeld ‘Blended Malt, Origin Europe’. Een theelepeltje op papier, voor de goeie verstaander. Het is allemaal window dressing. Merk ook op dat het alcoholpercentage wel heel meticuleus werd gemeten: 48.88%. Ik proefde hem voor het eerst in een soort avant-première op het onvolprezen Liquid Leuven en nam meteen ook een sample mee naar huis dat ik vandaag met veel gusto wederom aan de lippen zet.

Verrassend toegankelijk (net als de prijs) op zachte rook – minder dan je van het huis zou verwachten, eerlijk gezegd – stokvis, roet en zeewier, aangevuld met donkerzoet fruit. Denk pruimen, rozijnen en een verloren gelopen vijg. Hint van hoestsiroop. Deze neus is bijzonder uitnodigend.

Olieachtig op de tong. Dankzij het vriendelijke ABV gaat deze gevaarlijk vlot naar binnen. Nu komt het donkere fruit eerst, alvorens de turfrook zich laat opmerken, maar make no mistake: dit is Lagavulin pur sang. De turf wordt bij de tweede slok een pak prominenter, bij de derde slok zelfs dominant, maar het fruit geeft meer dan voldoende tegengas om de boel perfect in balans te houden.

Wat is dat een lange, heerlijke finish, zeg.

Wat fijn om weer eens een erg betaalbare release van The Whisky Jury te mogen verwelkomen. Dit is veel meer dan bang for your buck, dit is een overheerlijke whisky die zonder enige twijfel mijn richting uit moet komen.

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 30-01-2025

Distilleerderij: Bruichladdich
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bruichladdich 33 Year Old 1991/2024, Uncharted Whisky, Refill Bourbon Hogshead #UC042
Kleur: licht goud
ABV: 45.7%

Clyneladdie of Bruichlish?

Unchartered Whisky is een relatief nieuwe bottelaar, die pas in 2021 hun eerste release op de markt brachten. Maar dit flesje is toch wel bijzonder… Immers het bevat een Bruichladdich van meer dan drie decennia oud, gestookt in 1991. Dat betekent dus dat het een distillaat is dat gestookt werd voor de sluiting in 1994 (de distilleerderij ging pas in 2001 terug open onder leiding van Mark Reynier, nu bekend van Waterford in Ierland, dat onlangs helaas failliet ging). Ondergetekende was 21 toen deze spirit uit de stills druppelde. Ah, waar is de tijd…?

Blind had ik nooit Islay gezegd, maar eerder aan een waxy, fruitige Highlander gedacht, want dit is een bommetje met wit fruit op kop, gevolgd door flink wat bijenwas (doet me echt aan Clynelish denken!), witte chocolade, iets herbaal en bloemenhoning. Heerlijk met hoofdletter H!

Ook op de tong is het best waxy en fruitig – meer van hetzelfde eigenlijk – maar wordt vooral de herbale kant wat uitvergroot en krijg ik toch nog een verrassende toets van rook te pakken. De chocolade wordt duidelijker, de bijenwas grootser en de malt in zijn geheel erg elegant en boeiend. Complex is een understatement.

Een fantastisch, lange, zoete en zacht drogende finish rondt deze proefsessie af, met een klein, maar prima bittertje op het sterfbed.

Liquid history, toch? En absoluut geweldig. Een flesje gaat je wel zo’n 700 EUR lichter maken, dus dit is zeker geen fles voor ieders beurs, maar een Laddie van meer dan dertig jaar oud kom je niet zo vaak tegen, toch? Met een hele dikke merci aan Eric en Ellen van Whisky Warehouse Belgium die me van een gul sample voorzagen.

90/100

Geproefd door Mark Dermul op 30-01-2025

Bruichladdich staat erom bekend dat ze drie verschillende malts produceren: Bruichladdich, Port Charlotte en Octomore. In ons glas zit een 7-jarige Port Charlotte, geproduceerd met lokaal verbouwde gerst, vandaar de naam Islay Barley. Hij is verrassend (nou, ja) bleek, als je weet dat het een vatting is van 84% bourbon-, 8% virgin oak en 8% Bordeaux wijnvaten. Voor de anoraks onder ons – u weet wie u bent – voeg ik graag nog even toe dat de malt afkomstig is van deze boerderijen op Islay: Island, Cruach, Coull, Rockside, Dunlossit Estate, Mulindry, Craigens & Sunderland Farms. Aan de slag!

Distilleerderij: Bruichladdich
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Port Charlotte 7 Year Old 2014 Islay Barley
Kleur: stro
ABV: 50%

Island, Cruach, Coull, Rockside, Dunlossit Estate, Mulindry, Craigens & Sunderland Farms

Bruichladdich staat erom bekend dat ze drie verschillende malts produceren: Bruichladdich, Port Charlotte en Octomore. In ons glas zit een 7-jarige Port Charlotte, geproduceerd met lokaal verbouwde gerst, vandaar de naam Islay Barley. Hij is verrassend (nou, ja) bleek, als je weet dat het een vatting is van 84% bourbon-, 8% virgin oak en 8% Bordeaux wijnvaten. Voor de anoraks onder ons – u weet wie u bent – voeg ik graag nog even toe dat de malt afkomstig is van deze boerderijen op Islay: Island, Cruach, Coull, Rockside, Dunlossit Estate, Mulindry, Craigens & Sunderland Farms. Ze vormen meteen ook de langste titel voor één van mijn blogposts ooit. Aan de slag!

Flink herbale en eigenlijk lentefrisse neus op kamfer, groenhout, gember en bijzonder subtiele turf – totaal tegen de verwachtingen in, moet ik daaraan toevoegen – aangevuld met kruisbessen, roze pompelmoes en frisse limoen. Hint van vanille en kristalsuiker, wat hem een extra zoetigheid geeft op de neus. Aangenaam.

Olieachtig en zoet met een roetig randje. De pompelmoes en limoen domineren, gevolgd door kruisbes en iets wat me aan onrijpe ananas doet denken. Dan groene tuinkruiden, zoethout en verse nootmuskaat. Midpalate krijgt hij een bitter kantje als van een tamme kastanje. En een zilt randje doet ook zijn intrede, waardoor hij wat maritiem wordt. De rokerigheid domineert op geen enkel ogenblik, wat toch verrassend is, niet? Lekker is het allemaal wel.

De afdronk is lang en na een zacht bittertje zet hij je mond helemaal droog. Vanille krijgt het laatste woord, wie had dat gedacht?

Dit is al mijn 33^e ontmoeting met PC en ze is me goed meegevallen. Reken op zo’n 80 EUR voor een fles.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-01-2025

Distilleerderij: Bunnahabhain
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bunnahabhain 6 Year Old 2017/2024 Staoisha, Brachadair, Sherry Octave #36152, 64 bts
Kleur: mahonie
ABV: 62.1%

Nosferatu

Staoisha is, zoals u wellicht weet, de flink geturfde versie van Bunnahabhain. Die worden veelal – en terecht – op jonge leeftijd gebotteld. Deze is amper zes jaar oud en werd gebotteld door het onvolprezen Brachadair, van een sherry octave – een klein vat. Slechts 64 flessen sterk, maar wel op een flink hoog ABV. Zou ik best water bij de hand houden? We gaan het zien… euh… proeven!

Intense, aromatisch en bijna brutale neus op assen, roet en mos, aangevuld met nieuw hout, koude koffie en Rucola hoestbonbons. Iets van schapenstal verschijnt, ongezouten pindanoten, zwarte peper en rood fruit. Hier is vanalles aan de gang en het is allemaal boeiend.

Mooi olieachtig, bijna stroperig, op de tong met nu eerst het rode fruit – in een gezellig stoofpotje – waarna de turf explodeert en de malt erg herbaal en droog maakt. Donkerzoet en bijzonder rokerig. Zoetzure turf. Je mond staat in vuur en vlam, maar water blijkt toch overbodig. Rubber en zilt komen om de hoek piepen. Erg amusant en lekker.

De afdronk is uitstekend! Lang, roetig (is dat een woord?), maar tegelijkertijd zoet en zilt met een frisse toets als van munt.

Da’s een drammetje voor Nosferatu, I kid you not! Wat een beest! Nog links en rechts te vinden voor zo’n 105 EUR. Dat is niet goedkoop, toegeven, maar toch heb ik er geen enkele moeite mee deze warm aan te bevelen als je, net als ik, van de combinatie turf en sherry houdt.

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-01-2025

Distilleerderij: Kilchoman
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Kilchoman 100% Islay 14th Edition, OB 2024
Kleur: goud
ABV: 50%

Publican

In tegenstelling tot de andere releases van deze Ileach, is hun 100% Islay een whisky die uitsluitend gemaakt werd van eigen verbouwde én geturfde gerst, in dit geval Publican met 20ppm. En dat hij populair is, wordt bewezen door het feit dat hij al zo lang op de markt is. Dit is al de 14^e editie. De whisky is 9 jaar oud en rijpte op een combinatie van bourbon (90%) en Oloroso sherryvaten (10%).

De neus is scherp, maar op een prettige manier. Erg mineraal. Doet even aan een bruistablet denken, alvorens er een hint van vanille en vers gesneden ananas tevoorschijn komen. Mos op een rots aan de kust. En uiteraard een rokerigheid, zij het wel eentje die erg delicaat is.

Heerlijk olieachtig mondgevoel. De citrustoetsen krijgen nu de bovenhand, aangevuld met hooi, aarde, vanille en zelfs een hint van – niet lachen – slagroom. Boeiend en entertainent.

De afdronk is middellang op meer van hetzelfde met plots een droog bittertje op het sterfbed.

Wat maken ze toch goed gerief bij Kilchoman. Ik kan haast niet wachten om ze nog eens te gaan bezoeken (note to self: geduld, kerel, da’s pas in september 2026!).

84/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-01-2025

In tegenstelling tot de andere releases van deze Ileach, is hun 100% Islay een whisky die uitsluitend gemaakt werd van eigen verbouwde én geturfde gerst, in dit geval Publican met 20ppm. En dat hij populair is, wordt bewezen door het feit dat hij al zo lang op de markt is. Dit is al de 14^e editie. De whisky is 9 jaar oud en rijpte op een combinatie van bourbon (90%) en Oloroso sherryvaten (10%).

Distilleerderij: Bowmore
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Bowmore 12 Year Old, OB 2022
Kleur: koper
ABV: 40%

Eenvoudig Elegant

Het is fair om te zeggen dat deze Bowmore 12 Year Old één van de entry level malts van de distilleerderij is. Dat betekent ook dat de fles erg betaalbaar is, iets wat lang niet van alle entry level malts gezegd kan worden.

De neus offreert mooie toetsen die je met sherry associeert: pruimen, rozijntjes en een toefje rubber dat niet stoort. De rook is erg subtiel en zou je blind wel eens met woodsmoke kunnen verwarren in plaats van turfrook. Elegante neus.

De malt is zacht en olieachtig met een fruitigheid die niet alleen de vruchten uit de neus bovenhaalt, maar aanvult met appelsien en daar nog een walnoot aan toevoegt. En zacht gepeperd. De eik laat zich niet onbetuigd en zorgt voor een licht drogend effect, maar alles bij elkaar is dit een elegante, zij het relatief eenvoudige, malt.

De afdronk had iets meer om het lijf mogen hebben, maar is wel een mooie verderzetting van de smaak. Zonder franjes.

Deze Bowmore 12 is een eenvoudig elegante malt die al te vaak over het hoofd wordt gezien. Zijn zachte prijs dubbel en dik waard.

82/100

Geproefd door Mark Dermul op 28-01-2025

Distilleerderij: Bruichladdich
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Rhinns 12 Year Old 2011/2024 The Roots, Hogshead, 199 bts
Kleur: goud
ABV: 52.3%

Jawadde!

Eind vorig jaar lanceerde Joren Nuyts nog enkele leuke releases, waaronder deze Rhinns (hoewel hij volgens het label al in januari 2024 werd gebotteld). Het bijzondere aan deze whisky is dat het een mix is van 66% geturfde spirit à la Port Charlotte en 33% ongeturfde Bruichladdich, blended at birth (maw, beide distillaten werden tezamen gerijpt, in dit geval in een hogshead). Slechts 199 flesjes zagen het daglicht van deze whisky. Joren was zo vriendelijk mij een sample te bezorgen.

Jawadde! Da’s een erg aparte neus. Enerzijds flink farmy zoals je van een Port Charlotte mag verwachten (met koeienstal en vers afgereden gras, natte hond en modder), aangevuld met wat tabaksbladeren, limoensap en… euh… lampolie. Vreugdevuur op het strand. Abroath Smokies, maar ook sappige perzik en karnemelk. Wat is dat hier allemaal? Heerlijk!

Volmondig, bijna romig, op de tong. Een zoete kern met wat cederhout, marsepein (!) en karamel, gevolgd door maritieme toetsen als extraatje. Vertoont op de tong alvast meer fruit dan op de neus. Naast de perzik nu ook pomme d’amour en zelfs wat bosvruchtenconfituur en een druppeltje bloemenhoning. Complex en indrukwekkend, maar het is duidelijk dat de geturfde Port Charlotte domineert. Dat is absoluut geen straf.

De afdronk is uitstekend. Lang, warm, rokerig en belonend.

Helaas is ook deze nergens meer te vinden, natuurlijk (tenzij je naar Lausanne, Zwitersland, trekt). Dus, dankjewel voor het sample, Joren!

89/100

Geproefd door Mark Dermul op 07-01-2025

Distilleerderij: Ardbeg
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Secret Islay 14 Year Old 2009/2023 the Roots, Hogshead, 179 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 52.5%

A Beg for Art

Eind vorig jaar lanceerde Joren Nuyts nog enkele leuke releases, waaronder deze Secret Islay. Deze release van The Roots mag dan al een Secret Islay zijn, als je ‘A Beg for Art’ op je label zet, moet je al van Mars komen om niet te snappen dat dit een Ardbeg is. En een flink bleke op de koop toe.

Oh, de neus is goed, maar zou me blind niet meteen aan Ardbeg doen denken. Grafiet (potlood), vingerverf, teer en iets van houtlijm. Apart, maar het werkt wel (en nog geen klein beetje ook). Even lijkt het wel alsof er een paar druppels Tequila aan mijn glas is toegevoegd. En helemaal op de achtergrond (zonder te storen!) ontwaar ik nog wat Sunlight zeep.

Op smaak is het ook een bijzondere bedoening, moet ik zeggen. Afgezien van een hint van appel en citroensap, krijg ik brakke toetsen als van zeewater, Hollandse Scheermessen (neen, niet om je baard mee af te doen, maar de overheerlijke schelpdieren), flink wat peper en zout en wat anijszaad on top. Brak, gebeeldhouwd en ongelooflijk strak. De pekel van groene olijven, tuinkruiden en zoethout. Hier is vanalles aan de gang.

De afdronk is zijn troefkaart. Lang, brutaal, kruidig en zilt.

Nergens meer te vinden, helaas. Ook ik had ‘m gemist en kan enkel maar ‘dank u’ zeggen tegen Joren, die me van een sample voorzag (merk op, Joren, dat ik ‘m op mijn verjaardag proefde). Hopelijk had u meer geluk en kon u afgelopen winter van deze Beg for Art genieten.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 07-01-2025

Het is fair om te zeggen dat deze Bowmore 12 Year Old één van de entry level malts van de distilleerderij is. Dat betekent ook dat de fles erg betaalbaar is, iets wat lang niet van alle entry level malts gezegd kan worden.