WhivieBlog

In september 2021 was ik – voor de tweede keer – te gast op het whisky festival in het zonovergoten Toulouse. Eén van de stands vertegenwoordigde Starward (met een ‘d’ achteraan, niet te verwarren met mijn favoriete filmreeks, aub), de relatief jonge distilleerderij uit Australië – opgericht in 2007 en bestierd door de sympathieke en ik zou bijna durven zeggen visionaire David Vitale. Deze malt rijpte op Frans eik, vaten die voorheen rode wijn hadden opgevoed. Een vreemd idee. Onverwacht. Iets wat ze in Australië omschrijven als ‘left-field’, vandaar de benaming voor deze erg betaalbare whisky.

Kudos aan Belgisch bottelaar Klubb23 die het initiatief nam om Wolfburn te overtuigen een botteling uit te brengen ten voordele van de humanitaire acties voor Oekraïne. En hoewel Wolfburn het initiatief verder open trok en nog eens 1550 flessen bottelde (met zwarte capsule) voor alle markten, werden er 112 flessen (met zilverkleurige capsule) en apart label op de doos, voor België gebotteld. De opbrengst van de verkoop gaat naar het solidariteitsfonds Oekraïne 12-12. Ik weet dat het maar een hele kleine bijdrage is die ik lever door een fles te kopen, maar iets is altijd beter dan niets.

Vorig jaar proefde ik dit private cask van Tom nadat hij het vlak voor de Brexit perikelen had laten afkomen naar België. Nou, ja, niet heel het vat, hoor. Hij liet 36 flessen bottelen. Het 3-jarige kleinood zat toen op 61.2%. Welnu, eind 2021 liet Tom nog eens 36 flessen afkomen en dat maakt dit wel erg interessant. De malt heeft dus precies één jaar langer op vat gezeten. Eens kijken welke evolutie deze Wolfburn heeft doorgemaakt. Ik zet er de eerste nog even naast om een echte vergelijking te maken.

Enkele maanden geleden maakte ik afspraak met mijn Amerikaanse vrienden John en Mary-Angela. Ze kwamen immers naar België en dat was voor mij de uitgelezen kans om enkele flessen te laten meebrengen, zoals de Kentucky Owl bourbon, de Lagavulin Offerman Edition on Guinness vaten en deze Oban 18 Year Old, die exclusief voor de States wordt gebotteld. Afgezien van een gezellige namiddag waarin flink wat aan de lippen werd gezet, gevolgd door een geweldig burger diner in Gent, was het voor mij ook de gelegenheid om eindelijk deze 18-jarige Oban aan de lippen te zetten.

Glentauchers is een minder bekende Speysider – opgericht in 1897 – die zich vooral richt op het produceren van maltwhisky voor het maken van blends met Ballantine’s als bekendste. Officiële bottelingen zijn er amper, maar via onafhankelijke bottelaars kan je hem af en toe wel eens proeven. En laten Manny en ik nu een fantastisch vat gevonden hebben – een sherry butt, by the way – met Glentauchers uit 2009. Het is al onze 26^e release en we genieten wederom van een prachtig label met de kunst van Ansgar Speller. Het kleurenpallet verraadt eveneens onze subtiele steun aan de bevolking van Oekraïne.

Manny kwam niet zo gek lang geleden op bezoek en bracht me een fles van deze Supersonic ‘Mach 2’ mee. Nou, dat had hij niet moeten doen, maar ik ben best wel blij dat hij het gedaan heeft. Ik had een paar maand eerder de Supersonic ‘Mach 4’ geproefd en vond die prima, dus keek ik uit naar deze. Het verschil in ABV is wel aanzienlijk. Deze zit 10% lager op 50% ABV. Da’s geen straf. Hij is ook aanzienlijk lichter van kleur.

Mijn whiskygabber Manny bracht bij zijn laatste bezoek een flesje mee. Het betrof een erg jonge Ben Nevis die amper 6 jaar doorbracht op een erg actief 1st fill oloroso sherry butt. Het vat leverde na 6 jaar nog steeds 588 flessen op, op een duivels hoog ABV van 62.2%. Jongens, toch…

Patrick Ludwich van Fine Spirits timmert al langer aan de weg om Belgische whisky eens en voor altijd op de kaart te zetten en deze fles, die samen met het boek ‘Alle Belgische Whisky’s’ op 6 december 2021 verscheen, is daar een prachtig onderdeel van. De bedoeling van Patrick is om aan het eind van de rit niet minder dan 40 Belgische whisky’s te bottelen. Vandaar de ’40 Bottles’ op het label. Misschien wat verwarrend, want van deze release zijn er wel degelijk 268 flessen verschenen. Je moet de context dus mee hebben. Het boek kan ik alvast erg warm aanbevelen. Hopelijk kan ik dat van deze 10-jarige whisky ook. Hij werd gestookt door Wave Distil, een kleine distilleerderij in Dinant – vandaar de Saxofoon op het label.

De whiskies van Clonakilty, opgericht in 2016, liggen nog rustig te rijpen. Maar om de rekeningen ondertussen toch te kunnen betalen, hebben ze ook wat whiskey ingekocht die ze zelf finishen en vermarkten. Dit is een goed voorbeeld. Deze Clonakilty is een single grain die ze finishten op Bordeaux wijnvaten alvorens hem te bottelen op vatsterkte. Slechts 180 flessen van dit goedje zijn afgevuld.

De Brabazon serie van Teeling bestaat uit vier releases die erg tot te verbeelding spreken. Ze is genoemd naar de 17^e eeuwse politicus Chambré Brabazon die de plak zwaaide over de Liberties, de wijk waarin de Teeling distillery gevestigd is. Het verwijst tevens naar het Brabazon House vlakbij de distilleerderij, waar Teeling ondertussen haar administratieve hoofdkwartier heeft. Laten we de vier whiskeys eens op een rijtje zetten.

Ik denk dat je gerust kan stellen dat ik een fan ben van Nc’nean. Ik heb de eerste tien batches allemaal geproefd en het is een beetje een ‘daily sipper’ geworden. Zo toegankelijk en prettig geprijsd dat ik ‘m probleemloos dagelijks kan drinken. Maar ze lanceerden onlangs de zogenaamde Quiet Rebels serie – een ode aan de medewerkers van de distilleerderij, waarbij ze telkens iets speciaals vatten – en beginnen doen ze met de leading lady van de distilleerderij: Annabel Thomas. Ze koost naast de klassieke bourbon- en STR-vaten nu ook Tokaji en sherryvaten. Tokaji is overigens de oudste wijnsoort die in Hongarije wordt gemaakt. Benieuwd wat dat geeft.

Mark en Manny gaan er ook in 2022 weer tegenaan om 4 prachtige single casks te bottelen voor een compleet nieuwe reeks: The Mythical Series! Dit jaar worden de kunstwerken voor de labels gecreëerd door de ongeëvenaarde Ansgar Speller, tevens zaakvoerster – samen met wederhelft Thomas – van de 1923 Creative Agency. En ze zijn tevens ook whiskyliefhebbers, getuige hun site speller.nl. De eerste release is er al meteen eentje om ‘u’ tegen te zeggen, al zeggen we het zelf. We vonden een prachtig hogshead gevuld met whisky van de Isle of Jura distilleerderij, afgevuld in 1998 en na 23 lange winterslaapjes gebotteld voor MMM. Smullen maar!

Na de succesvolle lancering van hun Inaugural Release kwam de in 2017 op Skye opgerichte distilleerderij Torabhaig een aantal maanden geleden opzetten met deze tweede release in hun zogenaamde Legacy Series. De jonge malt, samengesteld met zo’n 300 bourbonvaten uit 2017 en 2018, luistert naar de naam Allt Gleann, wat zoveel betekent als Oude Vallei. Hij is, net als zijn voorganger, op 46% gebotteld.

Bunna 2009 op sherry? Daar heb ik goeie herinneringen aan. Niet voor niets hebben we met Mark & Manny’s malts zo’n vat gebotteld. Maar ook onze vrienden van Klubb23 konden de hand leggen op zo’n vat en bottelden het voor de shop Buds & Barrels van onze goeie vriend Tom Haseldonckx. Het is de eerste uit een reeks van vier single casks in de reeks ‘L’Histoire d’Alixe’, dus we hebben alvast iets om naar uit te kijken. Leuk label, overigens, van de hand van Annie Mation.

Ik ben niet zo gek lang geleden van job veranderd. Na meer dan 12 jaar Teamleader bij het ING Business Credit Center werd het tijd om mijn horizon nog eens te verbreden. Ik ging aan de slag als Customer Journey Expert – wat een geweldig weinig zeggende titel, toch? – en heb het in die functie erg naar mijn zin. Als afscheid kreeg ik van mijn BCC-collega’s deze fles cadeau. Ze kennen mijn voorliefde voor whisky maar al te goed, natuurlijk.

De Creative Whisky Company werd door David Stirk opgericht, grootgebracht en dan… verkocht. Ja, zo gaat dat vaak. Dit is nog wel een vat dat Stirk kocht, maar op het moment van bottelen was hij al geen eigenaar meer. Deze Isle of Islay is wel degelijk Lagavulin – daar wordt geen geheim van gemaakt – en werd gebotteld voor de online shop The Whisky Barrel. Het vat leverde 285 flessen op aan 100 Proof, oftewel 57.1% ABV. Lekker bleek, wat doet vermoeden dat deze spirit-driven is.

Nick Offerman is een Amerikaans acteur en komiek die er geen geheim van maakt dat hij erg graag Lagavulin drinkt. Hij liet dit zelfs door de scenaristen van de TV-series Parks & Recreation opnemen in het script, zodat zijn typetje Ron Swanson ook graag Lagavulin lust. Het kon dan ook niet anders of er zou een Lagavulin Offerman Edition verschijnen, zijnde een 11-jarige.

Deze Caol Ila werd gebotteld door Douglas Laing in hun bekende Old Particular reeks, maar onderscheidt zich om twee redenen. Ten eerste zie je de Belgische driekleur op het label, want hij is exclusief gebotteld ‘for our Belgian friends’ en ten tweede is het een single cask dat op vatsterkte werd gebotteld. Het refill hogshead leverde zodoende nog 296 flessen op. Hij is erg bleek, overigens.

Een nieuwe Belgische bottelaar is opgestaan! IN2Spirit, een vlag die vele ladingen dekt. Achter het initiatief zitten Steven Demarez & Tijs Denuwelare, twee West-Vlamingen. En het mag gezegd: het is gewaagd om in deze omstandigheden een nieuwe bottelaar uit de grond te stampen. En het mag ook gezegd: de verpakking is er boenk op. Mooi, mooi, mooi. En nu maar hopen dat de inhoud van de eerste twee flessen dat ook is. We proberen hun Dalmunach 2015 op een PX Quarter Cask en hun Blair Athol 2009 op een refill hogshead.

Ik heb er lang op moeten wachten, maar klagen doe ik niet. Ik kreeg de fles immers cadeau van Dearly Beloved voor mijn verjaardag. Dan is geduld wel gepast. Deze vierde Ghost & Rare editie (na de Brora, Port Ellen en Glenury Royal) heeft dus Pittyvaich als fingerprint malt en da’s maar goed ook, want in 2021 zat er geen Pittyvaich in de Diageo Special Releases. Bovendien was ik bang dat na de eerste drie – die gevolgd werden door de Blue Label Legendary Eight (die uitstekend is) – geen nieuwe Ghost & Rare zou verschijnen. Dubbele opluchting dus. Enfin: deze blend is samengesteld met whisky van de volgende distilleerderijen: Cragganmore, Royal Lochnagar, Strathmill, Mannochmore, Auchroisk, Carsebridge, Port Dundas en – uiteraard – Pittyvaich. Net als zijn voorgangers is deze gebotteld op 43.8%.