Distilleerderij: Ardbeg
Regio: Schotland (Islay)
Fles: Ardbog
Kleur: oud goud
ABV: 52,1%
Manzanilla
Ardbeg Day, vorig jaar voor het eerst
gelanceerd, is een nieuwe feestdag voor peatfreaks.
Of toch niet? Want hoewel de Ardbeg Day een geweldige whisky
is, kon de Galileo (een mix van
bourbon- en marsalavaten) op heel wat minder meeval rekenen van de die-hard
Arbeggians. Ook de eerste geluiden van deze Ardbog (een mix van 10-jarige uit
Amerikaanse white oak en manzanilla sherryvaten) zijn a mixed bag. Ach, we zullen ons maar opofferen en zelf aan het
proeven gaan.
De neus is onmiddellijk olieachtig en zout,
als van gepekelde ham en olijven. Turf, uiteraard, maar een pak minder dan
verwacht. Zoete assen. Natte aarde. Rotsachtige kust. Een pak minder zoet of
fruitig dan de Galileo (die ik er voor de gelegenheid heb naast gezet). Het
zilt kan natuurlijk ook van de Manzanilla afkomstig zijn, een droge sherry uit
Andalusië, die licht zilt is van smaak. Als je echter vijf minuten geduld
oefent, komt er toch een zoete kant opzetten.
Hij is verrassend zacht op het palate.
Onmiddellijk, net als op de neus, een flinke brok zout die alles even
overstemt. Pas midpalate komt het vlezige en zoete erdoorheen. Nootmuskaat en
een toefje kaneel. Noten krijg ik nu ook. Amandelen om precies te zijn.
Gekarameliseerde appels en wat toffee, nu. Mooie ontwikkeling, hoor. Licht
drogend naar het einde toe. Ook dan pas komt de turf helemaal tot uiting met
een grootse rokerigheid. Ik vind hem best complex.
De finish is lang, rokerig en droog.
Voor de echte peatfreaks zal deze wellicht, net als de Galileo, teveel afwijken
van wat zij als hardcore Ardbeg zien. Teveel invloed van de Manzanilla. Maar
voor mij werkt het wel. Ik vind hem beter dan de Galileo en hij gaat zeker vlot over de Rollercoaster en Alligator, maar hij kan toch niet aan de Day, Airigh Nam Beist, Supernova, laat staan de Uigeadail of de Correyvrackan, tippen.
88/100
Geproefd
door Mark Dermul op 04-06-2013
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).
