WhivieBlog

Neen, het is geen typo. Dit gaat niet over Single grain whisky.

Vandaag stond dit artikel te lezen in de krant: ‘Whisky op basis van urine’.

De Londense designer James Gilpin is op de proppen gekomen met een verbazende nieuwigheid: whisky op basis van urine. Niet zomaar urine. Hij gebruikt namelijk de suikerrijke pipi van oudere diabetespatiënten, inclusief die van zijn oma.

Diabetes
Gilpin, zelf een diabetespatiënt, filtert de urine volgens hetzelfde procedé dat gebruikt wordt om water te zuiveren. De suikers die hierbij vrijkomen, worden vervolgens gebruikt in het gistingsproces van zijn drankje. Dat kreeg trouwens de naam ‘Gilpin Family Whisky’.

Proeven
Gilpin is niet van plan om de whisky te commercialiseren. Hij beschouwt het eerder als een kunstproject. Wil je de bijzondere drank evenwel proeven, kan je terecht op de designbeurs 100% Materials, volgende maand in Londen.

Wired gaat nog een stap verder en schrijft: ‘So he’s started a project called Gilpin Family Whisky, which turns the sugar-rich urine of elderly diabetics into a high-end single malt whisky, suitable for export.’

Een ‘high-end single malt whisky, suitable for export’? High-end? Single malt? Whisky? Yeah, right!

De journalist in kwestie heeft blijkbaar geen benul waarover hij schrijft. Of is malt tegenwoordig ook synoniem voor oud diabetisch wijf? Excuse my French, ik heb niets tegen diabetici, noch tegen oude vrouwtjes, tenzij ze achter het stuur van hun auto zitten, in een straal van 100m van mij op de moto.

Bij het controleren van de lijst van standhouders tijdens 100% Materials, in het Earls Court te London volgende maand, vind ik nergens de Gilpin Family Whisky. Een late 1 aprilgrap?

Mocht het toch waar zijn… Ondanks het feit dat ik kunst best kan appreciëren, vind ik dit toch wel een beetje onnozel. Dit valt in dezelfde categorie als onze eigen Belgische strontmachine, de Cloaca. Dat is volgens velen ook kunst. Alle wetenschappelijke poeha en jarenlange research ten spijt, that’s no art in mijn ogen.

‘Suitable for export?’ Zelfs al mocht Gilpin dat willen, dan nog kan hij zijn ‘spul’ (for lack of a better word) helemaal niet commercialiseren onder de naam whisky, want we weten allemaal dat een distillaat slechts het label ‘whisky’ mag dragen als het aan een aantal voorwaarden voldoet. Het moet gedistilleerd zijn uit graan (en niet ‘gran’, Engels voor oma), op eikenvaten rijpen gedurende minstens drie jaar en minimaal een alcoholpercentage hebben van 40% bij botteling.

Tim van TWE Blog heeft een prachtig stukje hierover geschreven, dat bulkt van de puns die we van hem gewend zijn. Ik plaste (pun intended, ik kan dat ook, als het moet) in mijn broek van het lachen! Heb het vocht opgevangen en volgens Gilpin’s methode verwerkt tot Whivie Blogger Pissky. Sample, anyone?

Wie neemt hier nu wie (allez, nog ééntje om ‘t af te leren…) in de zeik?

Donderdag 26 augustus 2010 om 20u00 ging in Sint-Niklaas – het bruisende centrum van het Waasland – de eerste Bondang Dram-tasting van het nieuwe whiskyseizoen door.

De wat ‘gedateerde’ campus van het Syntra-opleidingscentrum verbergt enkele recent heringerichte en zeer gezellige ontvangstruimtes. Hier verzamelden 25 whiskyliefhebbers voor wat een leerrijke, maar vooral lekkere tasting zou worden. Samen met mijn schoonvader Robert trok ook ondergetekende richting Sint-Niklaas.

Deze Malts of Scotland (MoS)–tasting stond onder de zeer deskundige leiding van voormalig Malt Maniac Luc Timmermans en ‘gietslaaf’ van dienst, Jeroen.

De indrukwekkende en toch wel ongewone line-up bestond uit:

1. Glen First Class (MoS, Glenfarclas 10 Years Old, 50%)

2. Glen Peat Class 18 Years Old (MoS, 50%)

3. Glencadam 1974/2000 (MoS, sherry butt 3214, 48,9%, 216 bts)

4. Laphroaig 1996/2010 (MoS bourbon hogshead 7307, 57,6%, 273 bts)

5. Glen Grant 1973/2010 (Thosop, 46%, 120 bts)

6. Lochside 1981/2010 (Thosop, refill sherry butt, 50,5%, 206 bts)

De exclusieve importeur van MoS in België wist de zaal te boeien met interessante informatie, leerrijke weetjes en grappige anekdotes. Dit alles gedocumenteerd met een stijlvolle PowerPoint presentatie. Bij de eerste dram van de avond verhaalde Luc ook kort de geschiedenis en het basisconcept van deze independent bottler: Single Cask, Cask Strenght, un-chill filtered, no colouring en betaalbaar worden bij MoS hoog in het vaandel gedragen.

Het was dan ook best grappig dat de Glen First Class al meteen geen single cask bleek te zijn. Deze vrij visceuze digestief whisky werd door MoS op de markt gebracht als step-up stone naar hun meer exclusieve expressies.

Neus: zoet, vanille, bloesem. Smaak: amandel, boterkoekjes, peperkoek. Smaakt nog voller en romiger met wat water. Finish: lang en bitter-sweetness van amandel.

De tweede whisky van de avond, de Glen Peat Class 18 YO, was eveneens geen single cask. Het ging hier over een uniek lot vaten van drie Islay whiskies, die reeds in 1992 werden ‘gehuwd’. Deze uitzonderlijke blend bevat 65% Ardbeg, 30% Laphroaig en 5% Bowmore.

Neus: as, turf, vingerverf, rookworst, zacht romig. Smaak: korrelig (?) in de mond, rubber, licht ziltig, smout. Finish: lang, romig en rokerig.

Eerste single cask van de avond was de verrassende Glencadam 1974/2000. Deze complexe Highland whisky werd door Luc omschreven als een ‘dirty malt’.

Neus: kastanje, vettig, bouillon. Smaak: noten, amandel, marsepijn. Smaakt nog voller en vettiger met een beetje water. Finish: medium lang, sterk en warm.

Niets dat qua smaak verder van de vorige dram ligt dan een Laphroaig 1996/2010. Deze expressie van een ‘bijna zustervat’ van de MoS Clubs botteling voor The Bonding Dram lokte verdeelde reacties uit onder de deelnemers aan onze tafel. Niet iedereen kon deze geturfde single malt evenzeer waarderen. Mij kon deze indie botteling best bekoren.

Neus: rook, malt, as, dennenhout, vol en zoet. Smaak: zoet, fruitig, snoepjes. Finish: lang en een weinig bitter.

Luc Timmermans, die zijn vorige job in de ICT reeds enkele jaren geleden vaarwel heeft gezegd om van zijn whisky-hobby zijn beroep te maken; had als afsluiter twee whiskies in de line-up opgenomen van zijn eigen Handwritten Label. De casks voor deze bottelingen werden door Luc persoonlijk geselecteerd en de flessen met handgeschreven etiket kwamen in 2010 voor het eerst op de markt.

De easy drinkin’ Glen Grant 1973/2010, die een beetje onterecht als ‘nen kaarterswhisky’ werd afgeschilderd, kon toch menig deelnemer bekoren.

Neus: met zijn (slechts) 46% ABV toch veel alcohol in de neus, vanille. Smaak; licht zurig, koekjes, vanille, sherry.

Publiekslieveling was duidelijk de Lochside 1981/2010; met een rijke volle smaak.

Neus: citrus, een bospad na een zware regenbui, lichte petroleum geur. Smaak: limoen, pompelmoes. Relatief lange finish.

Luc kon mij overtuigen om alle whiskies ook eens met een beetje water ‘op smaak’ te brengen. En ik moest toegeven dat sommige expressies, met enig water, een voller aroma- en smakenpatroon prijs gaven.

Zoals gebruikelijk, werd ook deze Bondang Dram –tasting afgesloten met een stemming en een veiling van de geopende flessen. Top-3 van de avond werd: de Glencadam 1974 op 3; op 2 de Glen Grant 1973 en de winnaar werd – met ruime voorsprong – de Lochside 1981.

Op de veilig van de flessen (die toch nog voor ruim een derde vol waren) deed de Whivie-delegatie een goeie deal en kon 2 van de 6 expressies in de wacht slepen : de Glen Peat Class 18 YO en de Glencadam 1974 (uit mijn geboortejaar by the way!).

Aangename, leerrijke, maar vooral smaakvolle tasting! Bedankt Luc en Jeroen voor deze zeer gezellige MoS-avond.

Gisteren gezellig gekeuveld met Lukie, één van de Whivies die ook regelmatig opduikt op tastings en waarmee ik al menig boompje over Ardbeg en Islay in het algemeen (zijn lievelingsregio) heb opgezet. Hij kwam (eindelijk!!!) zijn Glen Keith 1990 van Malts of Scotland oppikken, die hij via Dram Sharing zo’n 5 maanden geleden had besteld. Hij mag van geluk spreken dat ie nog niet verdampt was… (Grapje, Lukie, ik ben best een geduldig man, hoor!).

Gisteren proefden we Bruichladdich X4 The Islay Spirit, gevolgd door de Blackadder Raw Cask Smoking Islay – en ergens daartussen nog gauw een proevertje van de Auchentoshan 1988 Bordeaux Wine Finish uit nieuwsgierigheid. We pikten het eerste doelpunt van AA Gent tegen Feyenoord mee (vrouw- en zoonlief zaten in de zetel met blauw-witte sjaal hevig te supporteren).

Alvorens huiswaarts te keren met vier dozen vol met kokers (die Lukie verzamelt) en na achterlating van een tiental lege flessen waar ik dan de labels (die ik verzamel) van kan afweken, liet Lukie nog een leuke kleinigheid achter – drie heerlijke samples:

Binnenkort kan ik dus de Glenmorangie Astar, Highland Park 18 en Arbeg 14 van William Cadenheads aan de lippen zetten. Uiteraard vulde ik ook gauw drie flesjes af voor hem: Highland Park 15 Earl Magnus, Port Charlotte 2001 MoS en de Auchentoshan 18 Year Old.

Lukie, bedankt voor heerlijke samples! Volgende keer spreken we af bij jou voor een mini-Ardbeg-proeverij (zet alvast de Airigh Nam Beist opzij aub, thanks!).

May the Malt be with you!