Distilleerderij: Glenglassaugh
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Glenglassaugh 12 Year Old 1979/1991
Kleur: amber
ABV: 43%
Zoet, Zuur, Zilt
Kijk nu, een oude officiële botteling van Glenglassaugh. Mooi is ze niet, maar toen ging het nog vooral om de inhoud van de fles en niet zozeer om de verpakking, zoals vandaag maar al te vaak het geval is. De whisky bracht verdorie meer dan twee keer zo lang door op fles dan dat hij op vat heeft gezeten.
Ronde, kruidige, fruitige neus met erg florale toetsen. Eerst krijg ik een boeketje bloemen (op de rand van parfum, zelfs), dan abrikozenmarmelade, roggebrood, sigarenkistje, mandarijntjes en iets wat me aan turf doet denken. Een stoofpotje van fruit op het vuur, vanille en karamel.
Prima body, lekker olieachtig. Onmiddellijk zoet met een zuurtje én een ziltje, echt waar! Gedroogde abrikozen, een karrenvracht aan noten, melkchocolade en pompelmoes, aangevuld met een handjevol zeezout en bakkerijkruiden. En ja, nu is de turf echt onmiskenbaar. Uiteraard niet van het medicinale type van Islay, maar het type uit de Hooglanden. En wat is deze malt lekker, zeg!
Maar de afdronk is zijn troef: middellang, kruidig en zoet maar erg zinnenstrelend op hazelnoten en abrikozen met een mespuntje zout.
Dit mag ik ondertussen toch ook al wel als liquid history beschouwen, toch? Erg van genoten.
84/100
Geproefd door Mark Dermul op 24-08-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).
