WhivieBlog

Dearly Beloved begint dat spul precies te gaan appreciëren, wat ik alleen maar kan toejuichen, natuurlijk. Ze liet zich aan de stand van The Nectar een Aberlour 1990 19 Year Old van Signatory Vintage op 53,8% welgevallen. Sterker nog, ze vond hem – net als ik – lekkerder zonder water. Een prachtige fles.

We liepen Wouter Wapenaar, mede-organizator van dit festival, tegen het lijf aan de stand van The Belgian Owl van Etienne Bouillon, die enkele van zijn meesterwerkjes bij had. Eén ervan was een nieuwe: The Belgian Owl Cask Strength op een vatsterkte van… 74,1%! Ik had heerlijke opgelegde kersen in de mond. Goed spul en echt drinkbaar, ondanks dat het bijna driekwart alcohol betrof.

De luxueuze stand van LVMH werd bemand door een gladde kerel in maatpak voor Glenmorangie en een blonde stoot in rubberlaarzen en korte broek voor Ardbeg. Die eerste kon ons niet echt bekoren, die tweede valt over te debatteren. Maar de nieuwste expressie van Glenmorangie, de Finealta, kon ons niet meteen overtuigen. Maar dat heeft wellicht te maken met het feit dat we net een alcoholbom naar binnen hadden gewerkt bij Etienne. De Finealta (Keltisch voor ‘elegantie’) zou een reproductie zijn, zeg maar, van een 1903 gebruikt recept. Wij misten de finesse. Dan maar een sample meegenomen (één van velen) om thuis nog eens over te doen.

We hadden nog maar net ons glas gespoeld en wat brood naar binnen gespeeld om ons palate te neutraliseren, of we werden plots met de scherpe tonen van enkele bagpipes om de oren geslagen. Een groot moment was blijkbaar aangebroken! Dave Wishart, bekend whiskykenner en professor (en tevens auteur van Whisky Classified) ging met veel bombarie de winnaars bekend maken van de Whisky Awards 2011.

En dit zijn de winnaars (met een dikke proficiat van ons allemaal, natuurlijk):

• Whisky bar/restaurant van het jaar: SIPS Antwerpen
• Whisky club van het jaar: Lindores
• Whisky shop van het jaar: Anverness
• Whisky Ambassador van het jaar: Jan Beckers van Douglas Laing

Ondertussen waren wij even bij Ronald Zwartepoorte gaan zitten om wat na te praten over de publicatie van A Toshan Man in het laatste nummer van zijn fantastische magazine Whisky Passion.

Hij was zo vriendelijk me enkele exemplaren mee te geven om uit te delen. Waarvoor dank, Ronald!

Wordt vervolgd…

Naar jaarlijkse gewoonte was het ICC te Gent het decor voor het International Whisky Festival te Gent. Drie dagen lang kunnen whiskyliefhebbers zich tegoed doen aan enkele gratis whisky’s, alsook een hele reeks whisky’s aan (in de meeste gevallen) democratische prijzen.

Whivie stuurde alvast een delegatie op opening night, de minder druk bezochte sessie op vrijdagavond. Nou, ja, minder druk bezocht… er was toch heel wat volk op de been.

Na ontvangst van ons gratis glencairn glas en 5 drams (het betaalmiddel op het festival) én stiekem bewapend met een heleboel sampleflesjes, trokken we de zaal in, op jacht naar enkele juweeltjes. ‘We’ was in dit geval Mark & Sofie, Niek, Robert en onze sympathieke Noorderbuur (ja, ja, er zijn er… niet veel, maar er zijn er) Imanuel.

De eerste die we tegenkomen, want zijn stand staat strategisch gezien goed opgesteld, is voormalig Whiviesponsor Jurgen van het Whiskyhuis. Een mooie selectie flessen staan voor hem te lonken naar de geïnteresseerden. Recht tegenover hem zien we de stand van de Classic Malts en Diageo (met o.a. de hele Johnnie Walker range).

Mijn eerste stop – als Toshan Man kan dat natuurlijk ook moeilijk anders – was aan de stand van Cinoco, waar ook een tafeltje voorbehouden was voor mijn geliefde Auchentoshan. Niemand minder dan de Brand Ambassador Chris Leggat stond te schenken. We hadden elkaar nog nooit ontmoet, maar toch herkende hij me van op de Smoelenboek. ‘You are the Toshan Man!’ riep hij uit en schonk me zonder verpinken de Auchentoshan 1977 Sherry Cask Matured (die je normaal 10 dram lichter zou maken).

Ik vind hem meer dan ok, maar niet echt geweldig, moet ik eerlijk bekennen. En als Jeroen van The Bonding Dram me een glas onder de neus duwt en zegt ‘zet deze daar eens naast’, wordt mijn oorspronkelijk enthusiasme om gratis die exclusive Toshan te mogen proeven voor een stuk gefnuikt. De smeerlappen (Niek, Robert en Jeroen) hadden het afgesproken. Het was een St Magdalene 1966. En wat voor één! Enfin. Let’s move on.

We scoren nog een Hibiki 12 Year Old voor Dearly Beloved en proeven zelf een geturfde Nikka Pure Malt White, maar laten dan Japan al achter ons (we hebben thuis nog een heleboel, maar dan ook echt een hééééleboel Japanners staan die we nog moeten proberen).

Daarna steken we even ons hoofd binnen in de zogenaamde Islay Room, waar de DVD ‘Whisky: The Islay Edition’ vertoond werd. We maakten even een praatje met Olav, Fabian en Dersou (drie mensen die aan deze productie meewerkten), alsook Bob Minnekeer – whiskygoeroe avant la lettre – en lieten onze DVD box meteen signeren.

Bedoeling is uiteraard van zoveel mogelijk van de 7.000 DVD boxen te verkopen, want met die opbrengst kan de tweede productie op poten gezet worden. Waarover die zal gaan wordt voorlopig angstvallig geheim gehouden. Maar de verkoop verliep gisteren niet als een trein. ‘Als de mensen de zaal verlaten en we bieden ze aan een exemplaar aan te schaffen, reageren de meesten met ‘ik heb ‘m al gezien’. Tja, dat is natuurlijk iet de bedoeling,’ klaagt Olav. Ik geef hem de tip mee enkel de lange trailer te tonen. Ondertussen proeven we van de zogenaamde ‘Secret Bottle’ en schrijven onze gok op een papiertje. Winnen doen we ongetwijfeld niet.

Onze volgende halte, na het begroeten van heel wat bekende gezichten, stoppen we aan de stand van Cooley, de Ierse distilleerderij, waar Linda Khalfi ons breed glimlachend verwelkomd. Ze herinnert zich nog dat ik al een hele tijd achter de Greenore 18 aan het vragen ben. En gelukkig kan ze mij hem ter plekke laten proeven. Hij bevalt me. Ik verontschuldig me nog even voor het feit dat ik Cooley’s marketing departement even in verlegenheid bracht door WhiskyCast erop attent te maken dat Greenore 18 niet ’s werelds oudste single grain is (remember?). Ze kan er om lachen en laat verstaan dat heel wat 19 year old ook in deze release van 4.000 flessen zit. En ook feliciteert ze mij met het feit dat ik de Greenore 6 in mijn cabinet heb staan (die Smoelenboek wordt blijkbaar toch echt bekeken, hé?), terwijl die enkel voor de Zweedse markt was voorbestemd.

wordt vervolgd…

Glengoyne lanceert een opmerkelijk idee voor Valentijn. Je kan via hun website je eigen label ontwerpen (min of meer), met een foto en leuke tekst. Leuk cadeau, lijkt me zo.

Het idee is natuurlijk niet nieuw. Je kan het hele jaar door en voor elke gelegenheid zo’n fles personalizeren, maar nu Valentijn er aan komt vond Glengoyne het geen slecht idee er nog eens mee uit te pakken. En kijk: het werkt (want we zetten het op ons blog)!

Je kan kiezen uit de Glengoyne 10 Year Old, 17 Year Old en 21 Year Old. En voor Valentijn wordt er nog een klein foldertje rond de nek van de fles gehangen én krijg je £5 korting.

Allé, dames. Uw heren hebben vast een leuk geschenk voor u in gedachten. Laat zien dat jullie ook origineel uit de hoek kunnen komen!

PS. Dearly Beloved heeft dit (nog) niet gelezen, dus het ontwerp is louter een voorbeeld dat ik zelf in elkaar flanste…