WhivieBlog

Het kon niet uitblijven dat Lindores een release op de markt zou brengen onder het label van Friar John Cor, natuurlijk – de monnik van de Lindores Abbey van wie wordt beweerd dat hij de eerste whisky stookte (of wat daar toen voor moest doorgaan) in 1494. Het werd deze Cask Strength Congregation Chapter I – op een heuse 60.2% – waarvan de vatting werd samengesteld met jonge single malt uit de drie klassieke vattypen bij Lindores (bourbon, sherry, STR wijnvaten) én Monbazillac. Die laatste is een zoete Franse wijn uit Bergerac (Zuid-Frankrijk) gemaakt van de Semillon-druif.

Onlangs kwam mijn Amerikaanse vriend John nog eens langs. En wederom had hij een flesje bij dat ik nog niet eerder had gezien, laat staan geproefd. Uit Virginia nog wel. De Virginia Distillery ligt aan de voet van de befaamde Blue Ridge Mountains. Maar toen ik het label las, keek ik toch even op, want hier staat zeer duidelijk vermeld: ‘A marriage of Scotch malt whisky and American whisky finished in port wine casks’. Dit is dus eigenlijk een blended malt, want ook de Amerikaanse whisky is 100% single malt. Ik noem het een hybride, akkoord? En je moet weten dat de Amerikaan in de mix 5 jaar rijpte en dat het geheel na huwen nog 12 maanden op portovaten gefinisht werd. De whisky heeft op de World Whisky Awards de titel Best American Blended Malt 5 years and running in de wacht gesleept in 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021! Ik vraag me wel af hoeveel inzendingen er voor die categorie waren. Maar genoeg gezeverd, ploppen die fles!

Hoewel Rittenhouse eigenlijk een stijl van roggewhiskey uit Pennsylvania is (Philadelphia, om precies te zijn), wordt hij gestookt bij Heaven Hill, die het merk decennia geleden overnam. De mashbill bestaat voor 51% uit rogge, 37% maïs en de overige 12% is gemoute gerst. Merk op dat hij op het label trots ‘Bottled-in-Bond’ vermeldt. Dat betekent dat het een whiskey betreft van één bepaald seizoen, één distilleerderij, minstens 4 jaar gerijpt heeft in een warehouse dat onder toezicht staat van de overheid en bovendien gebotteld werd op exact 100 Proof (50% ABV).

Evan Williams is een erg toegankelijke bourbon die door Heaven Hill gemaakt wordt. Hij is genoemd naar de man die in 1753 één van de eerste commerciële distilleerderijen neerpootte in Louisville, Kentucky. Het merk is al decennialang eigendom van Heaven Hill, dat ook een heleboel andere bourbons op de markt brengt.

Ik kreeg onlangs bezoek uit Virginia, USA, over de vloer en wederom bracht mijn vriend John enkele leuke flessen mee. Ik vind dat we hier een traditie van moeten maken, John! Deze keer gaat het om een 14-jarige Mortlach – the Beast of Dufftown – die na een finish op Moscatelvaten gebotteld werd op 47.5%. Ik ga er van uit dat dit geen vatsterkte is. De malt heeft een fantastisch kleurtje van de wijn gekregen.

Ik proefde deze Ledaig voor het eerst op een tasting in Gent, georganiseerd door Jeroen Moernaut, de eigenaar van Care for Craft Spirits (wat dan weer de opvolger is van zijn boetiek The Bonding Dram). Ik vond op één na elke fles die we die avond proefden echt goed, maar deze stak er voor mij wel met kop en schouders bovenuit. Deze Ledaig werd door Valinch & Mallet gebotteld in 2020 in hun befaamde reeks The Lost Drams (wat mij een beetje verbaast, want Ledaig wordt nog gemaakt, dus ja). Hij werd gestookt in 1995 en rijpte bijgevolg een kwarteeuw.

Voor 2017 sprak amper iemand over Glenallachie, maar sinds Billy Walker de boel overpakte in 2017 heeft hij deze Speyside distilleerderij flink op de kaart gezet. Nu is het wel GlenAllachie geworden, met hoofdletter A in het midden. Deze malt werd voor zijn tijd in het vat gestoken, maar het was Billy die hem na 10 jaar rijping op een Sauternes wijnvat klaar vond om op vatsterkte te bottelen.

Kavalan, de bekende distilleerderij in Taiwan, heeft al flink wat awards verzameld voor hun zogenaamde Solist single cask releases. Of het nu om een ex-bourbon, sherry, vinho barrique of portvat gaat, ze doen het allemaal bijzonder goed. Ik kreeg onlangs zo’n release uit 2021 te pakken, gebotteld op een niet onaardige 58.6% ABV, van een sherryvat. En wat een smaakbommetje bleek dat te zijn!

Vorig jaar proefde ik de eerste batch van D.R.K.N.S.S. – kortweg Darkness – van Asta Morris. Dat was een sherrygerijpte Lowlander, 465 flessen sterk. Echter, deze tweede batch, die net gelanceerd werd, is een Highland Malt. Uiteraard ook gerijpt op een sherryvat, maar deze keer is de release maar liefst 601 flessen sterk.

Mijn vriend Hans Lemaitre vierde onlangs zijn 60^e verjaardag en trakteerde ons op een heerlijk lang weekend in Voeren. Daar trakteerde hij ons met een line-up van gesloten distilleerderijen. De grote finale was deze 19-jarige Port Ellen uit 1982 in de Old Malt Cask Series. Die was uitstekend, dus kon ik de neiging om hier een Rambling mee te maken niet onderdrukken.

Dit is al het tweede single cask dat Marcel Kip – aka The Barrel Baron – van deze Israëlische distilleerderij bottelt. Ik had het voorrecht al in juni 2022 een sample te mogen beoordelen. En nu dat hij er eindelijk is, ben ik er als de kippen bij om hem te herproeven. Deze keer betreft het een vierjarige malt die zijn leven doorbracht op een ex-Islay cask. Neem aub nog even nota van het alcoholpercentage. En nog een tip vooraf: schenk hem in je glas en laat hem vijf minuutjes op adem komen. Aan de slag!

Onafhankelijk bottelaar Buds & Barrels lanceerde eind vorig jaar in zijn ‘sticky label’ reeks deze zomerse Glentauchers, afkomstig van een refill sherry butt. Ik beken, toen ik het voor het eerst las, keek ik even verrast op, want Manny en ik hadden in mei van hetzelfde jaar ook een Glentauchers 2009 van eenzelfde vattype gebotteld. En dan nog een aapje op het label ook? Ik zeg verder niks, maar ga meteen proeven.

Terwijl de ‘gewone’ batches lustig doorgaan (op het moment van schrijven was Batch 18 al een feit), lanceerde Nc’nean in 2022 twee compleet nieuwe batches met een nieuw systeem van nummering. Naast deze Batch RA08 is er ook nog ene Batch BU06. Deze eerste (die nu ook in mijn glas zit) werd samengesteld met 43% STR rode wijnvaten, 55% voormalige Amerikaanse whiskeyvaten (waarvan het overgrote deel first fill bourbon) en 2% oloroso sherryvaten (en niet 5% zoals ik in de video beweer, excuses!). Oh, ja, nog een klein detail: de fles is nu niet doorzichtig groen of ondoorzichtig donkerblauw, maar gewoon doorzichtig – weliswaar met nog steeds de prachtige opdruk.

Belgisch bottelaar The Roots selecteerde een hogshead van de Loch Lomond distillery dat in 1993 gevuld werd met een spirit type die ze tussen 1966 en 2000 produceerden. De malt kreeg de naam Old Rhosdhu mee. Het hogshead, waarop deze malt zo goed als drie decennia lag te slapen, leverde nog 222 flessen op vatsterkte op. De malt werd bijgekleurd noch koelgefilterd.

Toen we bij Wolfburn op bezoek waren in september 2022, hadden we de pech dat de Bottle Your Own niet beschikbaar was. Het vorige vat was enkele dagen voordien leeggemaakt door de bezoekers en ze hadden nog niet de tijd gehad (gemaakt?) om een nieuw vat klaar te zetten. Ik beken, dat was een teleurstelling. Maar in de shop stond een fles die ik nog niet eerder gezien had, dus nam ik die maar mee. Leuke Valentijn botteling, lijkt me, deze Love Potion.

Twee jaar geleden bottelde Magnificent Five – een Westvlaams whiskygenootschap – al eens een Islay Blended Malt van 8 jaar oud. Het betrof toen het sherry hogshead #LAP29, wat deed vermoeden (terecht) dat het om een geteaspoonde Laphroaig ging. En kijk nu… ze konden de hand leggen op zustervat #LAP30 dat ondertussen wel 11 jaar te slapen lag. Ik zet deze head-to-head met hun andere nieuwe release: een sherry gerijpte Bunnahabhain. Na 13 jaar op een sherry hogshead leverde dat nog 178 flessen op 55% op. Vroeger vond ik de combo sherry en turf vaak erg moeilijk. Maar oefening baart kunst. Tegenwoordig vind ik sherry en turf zelfs iets om naar uit te kijken of zelfs actief naar op zoek te gaan.

We hebben er lang op moeten wachten (eerlijk gezegd dachten we dat de reeks met nummer 10, gebotteld in 2018, ten einde liep), maar hier is hij dan: de Smoking Buffalo 11, ter ere van de 2022 Cup Finale van KAA Gent. Het is wederom een Caol Ila geworden, dit keer gedistilleerd in 2013 en gebotteld op vatsterkte. Ik was er als de kippen bij om hem te bestellen, niet alleen om mijn Smoking Buffalo verzameling compleet te houden, maar vooral omdat ik erg tuk ben op deze malt. Je kan naar mijn mening nooit genoeg Caol Ila proeven!

Hoera! Asta Morris heeft net een nieuwe whisky gelanceerd in de Heritage reeks, die met de blauwe labels, speciaal voorbehouden voor mooie single casks op leeftijd. En dit keer is het een 24-jarige Auchentoshan. U begrijpt mijn vreugde. Ik was er uiteraard als de kippen bij deze te bestellen en plopte hem zelfs dezelfde dag nog open, zo enthousiast was ik. Als Zotte Bert een Toshan kiest, dan weet ik dat het goed gaat zijn. Hij is hiermee overigens niet aan zijn proefstuk toe. In 2016 bottelde hij ook al eens een Auchentoshan. Toen was het een sherry hogshead. Deze keer betreft het een voormalig bourbon cask. Proeven!

Eindelijk is het zover. De nieuwe Johnnie Walker Blue Label Ghost & Rare heeft het Whivie HQ bereikt. Na de Brora, Port Ellen, Glenury Royal en Pittyvaich releases (en laten we de Legendary Eight zeker niet vergeten!) is het nu tijd voor Port Dundas! Nu moet ik bekennen, toen ik de aankondiging voor het eerst zag en me realiseerde dat een gesloten grain distilleerderij de hoofdrol ging spelen, fronste ik heel even de wenkbrauwen. Maar nadat ik hem op een whiskyfestival geproefd had, wist ik meteen dat ik ook van deze een fles (of drie) wilde hebben, want het is weer een kunstwerkje geworden. Deze keer is het een creatie van de nieuwe Master Blender, Emma Walker, die in oktober 2021 in de voetsporen van de legendarische Jim Beveridge is gestapt. En naast Port Dundas (zo’n 2km ten noorden van Glasgow en gesloten sinds 2009) maakte Emma Walker ook gebruik van Cambus (tevens een gesloten grain distilleerderij, sinds 1993) en Cameronbridge, aangevuld met malt whisky’s uit de warehouses van Glenkinchie, Auchroisk, Dailuaine, Clynelish en (de zopas heropende) Brora. Het is dus een samenstelling van 7 whisky’s en wederom gebotteld op 43.8%. Amai, wat een lange inleiding, zeg. Laten we nu maar snel gaan proeven.

Ik heb de eer en het genoegen gehad om deze Christmas Edition van Paul John live te bespreken op Instagram met niemand minder dan Heemanshu Ashar, hun Global Brand Ambassador. Leuk, toch? Ik beloofde hem een Rambling te maken van deze malt. Voor deze Christmas Edition hebben ze gebruik gemaakt van drie types vaten: Ex Bourbon Unpeated, Brandy en Oloroso Peated.