WhivieBlog

Op vrijdag 19 maart was het Zottegemse café ‘het Meileken’ de place to be voor een fantastische tasting van zeven heerlijke whisky’s van de onafhankelijke Duitse bottelaar Malts of Scotland. De reputatie van Malts of Scotland dicteert dat zij betaalbare whisky op de markt brengen van bijzonder hoge kwaliteit: telkens als single cask, op vaststerkte, steeds non-chillfiltered en zonder tinting (blijkleuring met spirit karamel). Als je weet dat je slechts 5% kans hebt voor een kwalitatief bottelklaar vat (ik bedoel dus wel degelijk om als single cask op de markt te brengen), dan begrijp je meteen dat Malts of Scotland een specialleke is.

Jurgen, de sympathieke kerel achter het Zottegemse Whiskyhuis, had dit prettig feestje samen met zijn Leen in elkaar gestoken en het moet gezegd: de avond verliep vlekkeloos. En de hapjes (een bordje met toastjes met pesto, olijfjes en geitenkaas / meloen met ham en een geitenkaasje in spek / chocomousse dessert) werden bijzonder gesmaakt. Het was een leuk extraatje dat je op andere tastings niet te gauw voorgeschoteld krijgt.

De presentatie was opnieuw in handen van Luc Timmermans, voormalig Malt Maniac en enige importeur van MoS in België. Niet alleen gaf hij duiding bij de verschillende whisky’s, maar ondersteunde zijn betoog door een professionele, bijzonder instructieve PowerPoint presentatie.

Aangezien het hier – in tegenstelling tot de week ervoor in Gent – niet om een blinde tasting ging, kon Luc zich veel meer laten gaan. Hij gaf dan ook bijzonder veel uitleg, die door novices en connaisseurs ter plaatse bijzonder werd gesmaakt. Dat was ook te merken aan de interessante vragen die er gesteld werden. Naast de besproken whisky’s maakte hij ook af en toe een zijsprongetje en vermaakte ons met enkele leuke whisky anekdotes.

De line-up was wonderlijk. Geen 6, zoals oorspronkelijk voorzien, maar zelfs 7 heerlijke whisky’s:

• Ben Nevis 1996/2010, 57,10%, Sherry Hogshead, cask 1466, 258 bts
• Littlemill 1990/2010, 54,3% Bourbon Barrel, cask 915, 142 bts
• Glen Keith 1990/2010, 52,1% Bourbon Barrel, cask 13678, 232 bts
• Macduff 1984/2009 54,90% Bourbon Cask, 120 bts (Thosop Import)
• Port Charlotte 2001/2010, 66,2%, Sherry Hogshead, cask 833, 336 bts
• Clynelish 1982/2010 51,5% Bourbon Hogshead, cask 5895, 263 bts
• Bowmore 1995/2009 Clubs 01 56,7%, Refill Sherry Butt 113, 316 bts

De Glen Keith, Macduff, Clynelish en Bowmore mocht ik al eens proeven (zie mijn verslag van 12/03 terzake), maar de Ben Nevis, Littlemill en Port Charlotte waren pareltjes om naar uit te kijken.

De distilleerderij Ben Nevis is eigendom van de Japanse gigant Nikka, maar zij hebben er nog maar weinig Yen tegen gesmeten, waardoor deze distilleerderij een verouderde en verwaarloosde indruk maakt. Dat neemt niet weg dat ze lekkere whisky stoken. Hoewel het merendeel in blends gaat, zoals in Long John, is deze single malt botteling zeer de moeite. De neus barst van de karamel, toffee, bruine suiker, amandelen – allemaal aroma’s die we kunnen toedichten aan het sherryvat waarop deze rijpte (vermoedelijk een oloroso hogshead). Hij smaakt zoals hij ruikt, maar pittig afgekruid. De finish is betrekkelijk kort.

De Littlemill was een echte zwemmer, wat betekent dat hij pas tot zijn recht komt als je er voldoende water aan toevoegt. Littlemill is al jarenlang gesloten, maar in 2004 brandde de gebouwen van de distilleerderij volledig uit (wellicht aangestoken) en momenteel worden er flatgebouwen gezet. Jammer. Deze Littlemill heeft een bijzonder lichte neus van bloemen en kruiden, smaakt naar wit fruit en vanille en heeft een lange, bittere afdronk (doet wat denken aan pompelmoesschil). Ik kocht een fles, die ik met een collega-blogger zal delen.

Buitenbeentje van de avond – voor mij althans – was de Port Charlotte 2001 van Islay. Port Charlotte is geen distilleerderij, maar een distillaat. Hij komt uit de stills van Bruichladdich en heeft een turfgehalte van 45 ppm, wat niet overdreven is. Dit distillaat werd voor het eerst in 2001 op vat gestoken en werd toen ook te koop aangeboden aan privépersonen. Je kon je dus een groot hogshead of een kleine blood tub (vat van 25 liter) aanschaffen en later bottelen. Echter, gezien het kleine vat en het hoge ABV van de spirit (ca. 70%) ging de rijping zo snel dat je al na een paar jaar van een zeer volwassen whisky kan spreken. Maar de blood tubs hadden ook last van een ongelooflijk groot Engelendeel, waardoor je er maar een 45-tal flessen uit kreeg. Deze Port Charlotte van Malts of Scotland komt uit een hogshead die MoS ongetwijfeld van een privéeigenaar kon overnemen.
De kleur is vol goud tot amber. De neus doet denken aan ecoline of zelfs schoenblink maar hij is heerlijk. Echter, met zijn 61,6% ABV véél te heet. De toevoeging van water maakt van de neus… excuse my french… een koeienstal. Nog nooit geroken!

Helaas waren er slechts 6 flessen van deze Port Charlotte beschikbaar voor de hele Belgische markt! Er waren bijgevolg ook geen flessen te koop aan het einde van de tasting, omdat Jurgen wijselijk besloten had zoveel mogelijk mensen hiermee blij te maken. Dientengevolge kan je bij hem terecht voor samples van 10cl. Ik heb de mijne al besteld.

Voor mij was een bijzondere avond om verschillende redenen. Het was de eerste keer dat ik deelnam aan een tasting van de Hebridean Whisky Society in Zottegem en ik kon kennis maken met een aantal mensen. Het was tevens de eerste keer dat ik mijn vader en broer mee tornden (moeder was chauffeur van dienst) in de hoop hen mee op de whiskykar te krijgen. Ik denk dat het gelukt is. Ook wil ik Christof langs deze weg bedanken voor de lege flessen voor mijn verzameling.

Caskable for repetition… euh… wadde? ‘Voor herhaling vatbaar’ op z’n Whivies.