Het was vorige week alweer de 8e keer dat
we afzakten naar Veldegem voor een tasting met de bende van Reza. Hoewel het
steeds moeilijker wordt een goed thema te vinden, is er natuurlijk ruimschoots
voldoende oud en nieuw – maar vooral lekker – spul om te laten proeven.
Inspiratieloos dubde ik de tasting ‘Back to Basics’, maar vanaf het
ogenblik dat de aanwezigen – die weer massaal waren opgedaagd, het was een full
house – de line-up in ogenschouw namen, lieten ze verstaan dat er weinig basic aan deze tasting ging zijn.
Tja, basics
voor gevorderden, hé.
De line-up zag er als volgt uit:
– Glengoyne ‘46’ Series 1997 Malts of Scotland
– Benromach 15 Year Old
– Arran 18 Year Old
– Dailuane 17 Year Old 1997 Signatory for the Bonding Dram
– Glenburgie 19 Year Old 1995 Signatory for Asta Morris
– Port Askaig 100 Proof
– Octomore 06.1/167
Ook Inge, Chef Zonder Restaurant, was op het appèl om
voor de culinaire twist te zorgen, zoals alleen zij dat kan.
We begonnen met een mooi aperitief om de smaakpapillen
te wekken. De Glengoyne ‘46’ werd
vergezeld van een toastje met rogge, vissla met garnalen, kervel en rode
pompelmoes. Het kleinood werd gesmaakt, maar de whisky aan de lichte kant
bevonden. Dat was geen verrassing.
De Benromach,
daarentegen, verdeelde de zaal meteen in twee kampen. Flink wat woodsmoke en
sherry maakte het een umami-whisky voor velen, maar niet iedereen kon hem
meteen appreciëren. Het hapje van knolselder met appel en walnoot, gedroogde pruim
en wortel met een vleugje cacao was wel de perfecte sidekick voor deze
Speysider.
De Arran,
daarentegen, werd unaniem gesmaakt. Flink wat wit fruit, citrustonen en een
mooie gelaagdheid van het hout maakten hem een geliefde dram. Het mooie carré
confituur met gember, sinaascrème en ditto zeste maakte het plaatje compleet.
Ik wilde eindigen met een klepper alvorens een korte
pauze in te lassen. Dat werd de Dailuaine
van Signatory voor The Bonding Dram. Voor het overgrote deel van de deelnemers
was dit een onbekende malt, wat niet hoeft te verbazen als je weet dat er amper
officiële bottelingen zijn. Hij werd door de proevers de hemel ingeprezen. Het
hapje van Inge liet wat langer op zich wachten, maar toen het schaaltje op
tafel verscheen werd duidelijk waarom. Een waar kunstwerkje van verse peer,
crumble met vanille en gedroogde sinaasschil, perencompote met citroen,
peperkoek, crème paté en een perensnoepje met hennepzaad. Je kon in de zaal een
speld horen vallen.
Na de pauze kwamen nog drie kleppers op tafel. De Glenburgie van Signatory voor Asta
Morris, opnieuw een nobele onbekende, verraste vriend en vijand met zijn
complexiteit, kruidigheid en lichte rook. Inge’s studentenhaver van witte
chocolade met geconfijte sinaasappelschil, gekarameliseerde cashewnoot, fudge
en goji bes.
Het is een publiek geheim dat Port Askaig eigenlijk Caol Ila is van Islay. Deze 100 Proof
vertaalt zich naar 57,1%, een sterkte die in ver vervlogen tijden nog getest
werd met buskruit. Maar dit volledig terzijde. Bleker dan witte wijn, was dit
een whisky met een flinke dosis turf, medicinale toetsen, maar ook nog steeds
een heleboel wit fruit. Hij ging gepaard met een praline van melkchocolade met
een vleugje abrikoos in een zwarte jasje.
De verwachtingen van de laatste whisky waren
hooggespannen bij een aantal mensen. Eén van ’s werelds zwaarst geturfde malts:
Octomore. Tja. Ervaring leert dat
dit niet zo heel veel hoeft te betekenen. Deze was rokerig, tuurlijk, maar
zeker geen turfbom. Hij was verrassend zoet en lekker fruitig, vooral. Inge
presenteerde een home-made, zelfgerijpte kaas van 50% geiten- en 50%
koeienmelk, gemarineerd in getufde whisky met honing en zwarte olijven,
citroenzout en een toastje met rozemarijn.
Iedereen was het er over eens dat het een dijk van een
line-up was en ook Inge viel weer een hartelijk – en dik verdiend – applaus te
beurt voor de begeleidende hapjes.
Traditioneel eindigden we de avond met de stemming via
handopsteking en deze top drie kwam uit de bus van de Bende van Reza:
1 – Glenburgie (39 punten)
2 – Dailuaine (35 punten)
3 – Port Askaig (34 punten)
Het was, zoals we van deze groep ondertussen gewoon
zijn, een best lawaaierige, maar bijzonder plezante bedoening. We kijken al uit
naar onze 9e bijeenkomst.
May the Malt be with you!
