WhivieBlog

Distilleerderij: Millburn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Millburn 17 Year Old 1971, Gordon & Macphail Connoisseurs Choice,
750ml
Kleur: vol goud
ABV: 40%

Pilchards!

Millburn. Nooit van gehoord. Wat niet meteen
hoeft te verbazen, want ze sloot de deuren in 1985 en werd afgebroken in 1988.
Ze begon haar leven als de Inverness Distillery in 1807, maar werd dan
omgebouwd tot graanmolen. Pas in 1876 werd ze weer een distilleerderij en kreeg
ze de naam Millburn mee. Deze 17-jarige, een distillaat van toen ik nog in een
luier rondliep, werd gebotteld eind jaren ’80 van de vorige eeuw door Gordon
& Macphail.

De neus is, op zijn zachts gezegd, vreemd.
Pilchards! U weet wel, sardines in tomatensaus, uit blik. Ik ben niet aan het
zeveren. Dat evolueert naar aardappelpuree met flink wat boter. Umami dat
langzaam maar zeker naar zoet evolueert, maar hij heeft wel veel tijd nodig.
Langzaam maar zeker verschijnt er wat appelmoes. Jongens, dat heb ik nog nooit
meegemaakt. En dat voor mijn eerste Millburn!

Op smaak is het al even vreemd. De appelmoes
ligt op een kartonnen bord dat te dicht tegen het vuur gelegen heeft. En dan
plots is daar een karrenvracht aan lavendel. Parma violets. Wordt zelfs wat
soapy. Een zilt randje en streepje rook kunnen de meubels niet meer redden.

De finish is helaas nogal aan de lange kant.

Wat een vreemde malt is dit!

71/100

Geproefd
door Mark Dermul op 30-09-2013
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Millburn Distillery
Millburn Road, Inverness
Inverness-shire IV2 3QX
Scotland
Gesloten sinds 1985, ontmanteld in 1988

Inverness

Inverness,
in de noordelijke Highlands, had op een gegeven moment maar liefst drie
distilleerderijen, zijnde Inverness Distillery, Glen Mhor en Glen Albyn.
Vandaag de dag zijn die alle drie verdwenen. Inverness Distillery was overigens
de oudste van de drie, opgericht door Mr Welsh in 1807, meer dan 15 jaar
voordat de Excise Act werd gestemd die stoken legaal maakte. In 1825 namen
James Rose en Alexander MacDonald de distilleerderij over.

In
1853 werd ze verworven door David Rose, die ze omvormde in een graanmolen en
pas in 1876 ze opnieuw tot een distilleerderij verbouwde. In 1881 nam zijn zoon
George ze een decennium lang over. In 1892 werd ze verkocht aan Andrew Haig
& Co en kreeg ze de naam Millburn Distillery.

Beefeater

Haig
verkocht de distilleerderij aan Booth’s Distillers, ginmakers uit London, in
1921, die ze een jaar later volledig diende herop te bouwen nadat ze door een
hevige brand volledig verwoest was. In de komende jaren zou de distilleerderij
door overnames en fusies uiteindelijk terechtkomen in de portfolio van wat
vandaag de dag bekend staat als Diageo.

Na
de whiskycrisis in de jaren ’80 van de vorige eeuw, sloot Diageo de
distilleerderij en verkocht de gebouwen drie jaar later aan projectontwikkelaars.
In het oude distilleerderijgebouw werd eerst een Beefeater Restaurant met de
naam ‘The Auld Distillery’ (hey, dat deden ze ook al bij Rosebank!), maar later
werd dit ingepalmd door een Premier Inn motel.

Range

Er
zijn geen officiële bottelingen van Millburn beschikbaar, behalve drie in de
Rare Malts Selection van Diageo: een 18-jarige uit 1993, een 25-jarige uit 2001
en een 35-jarige uit 2005.

Er
zijn wel een heleboel onafhankelijke bottelingen te vinden bij de usual suspects zoals Gordon &
Machail, Cadenhead, Signatory en – in veel mindere mate – een paar andere
bottelaars.