WhivieBlog

Distilleerderij: Port Dundas
Regio: Schotland
Fles: Port Dundas 22 Year Old 1995/2018 Signatory Vintage, Cask Strength Collection, Hogshead #64901, 204 bts
Kleur: oud goud
ABV: 58.7%

Kokosnoot & Rumrozijntjes

Goh, ik heb nog niet zo gek lang geleden een zustervat geproefd, weliswaar gebotteld door The Ultimate. Maar we weten zeer goed dat die Hollandse bottelaar graag en vaak in de warehouses van Pitlochry gaat snuisteren. Deze werd door Signatory zelf op fles getrokken.

Op de neus is het duidelijk dat het familie is. Karamel, vanille, toffee, iets van banaan en kokosnoot, een hint van mandarijn en framboos. Nougat en marsepein. En ik moet bekennen: ik ben hier echt wel tuk op.

Hij plakt onmiddellijk aan je tanden en is mierzoet maar wel tegelijkertijd pikant. Witte peper, kaneel en gember komen eerst, maar eens de kruiden wat tot bedaren zijn gekomen proef je de heerlijke zoete toetsen die zo typisch zijn voor grain: karamel chocolade, kokosnoot, vanille, rumrozijntjes en vanille. Deze is echter wel een pak gelaagder dan zijn broertje #64904.

De afdronk is lang, warm, licht drogend en doet me denken aan pannenkoeken met ahornsiroop. Waar komt dat nou weer vandaan? Maar leuk is het wel.

Zet deze fles niet op tafel als je met vrienden gaat kaarten – tenzij je er niet mee inzit dat ze voor het einde van het kaartspel leeg is. Psssttt… hou het stil, maar euh… deze is ook lekker in een goeie kop koffie.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 18-11-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: North British
Regio: Schotland
Fles: North British 28 Year Old 1990/2018 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice, 1^st Fill Sherry Puncheon #73847, 181 bts
Kleur: mahonie
ABV: 61.0%

Worchestershiresaus

Afgelopen november was ik in Edinburgh, stapte af aan de halte van het Murrayfield Stadium en stak de straat over naar de North British Distillery. Maar helaas is ze niet open voor het publiek en ook mijn smeekbede om enkele foto’s te mogen maken – al was het maar van de buitenkant – viel in dovemans oren. Soit. Ik kon ondertussen wel de hand leggen op een 28-jarige uit 1990 die rijpte op een first fill sherryat en nog altijd een ABV van 61% heeft. Het is een recente botteling van Gordon & Macphail. Nou, nou. En dat kleurtje? Cola is niets tegen.

Ha, speaking of cola, daar ruikt het zelfs eventjes naar! Donkerzoete neus op pure chocolade, rum-rozijnen, verse vijgen en dadels. Pruimenconfituur. Paxarette. Koude koffie. Tabak. Op de achtergrond toch ook wat afgestreken lucifers en zelfs een zweempje van zwavel. Heel even was ik bang dat dit zou overheersen, maar dat doet het gelukkig niet, waardoor deze grain erg donkerzoet wordt en absoluut heerlijk op de neus.

De aanzet is olieachtig en licht pikant, maar zeker drinkbaar zonder water. Zoetzuur, nu. Bittere appelsienen, zowel sappig als gekonfijt, wederom rum-rozijnen en pruimen. Dan volgen maraschinokersen en munt. Wordt zelfs een beetje umami. Worchestershiresaus! Erg aangenaam.

Ook in de lekker lange afdronk is het allemaal sherry en Paxarette, maar weinig whisky. Althans, voor zover ik kan ontdekken. Maar… het werkt!

Blind had ik dit nooit als whisky bestempeld, hoor, maar lekker is het alleszins. Wist-je-dat-je: het is de eerste grain die Gordon & Macphail bottelde in de zogenaamde Connoisseurs Choice, echt waar!

86/100

Geproefd door Mark Dermul op 03-08-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).