WhivieBlog

Distilleerderij: Bladnoch
Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Bladnoch 9 Year Old 2001/2011, Barrel #324
Kleur: zonlicht
ABV: 56.7%

Ardmore Light

Dit is een officiële release ten tijde van de heerschappij (for lack of a better word) van de Armstrong broertjes. Gestookt in 2001, gebotteld in 2011 – dus hij zit al bijna even lang op fles als dat hij op vat heeft doorgebracht. Dat Raymond en Colin vooral aandacht hadden voor de inhoud en minder voor de looks, is aan deze verpakking duidelijk te zien. Oh, voor ik het vergeet… deze Bladnoch is ‘lightly peated’. Ik ben benieuwd.

Graankoekjes, hooi en vanille komen eerst, maar dan ontwaar je onmiddellijk de turf. Totaal verschillend van Islay, eiland of Highland turf en daarom toch effe wennen. Nog wat aardappelschillen, currypoeder en verschaald bier. Citrus op de achtergrond. Ik beken, ik ben er niet onmiddellijk kapot van.

Op smaak ik het stukken beter. Limoen, grapefruit, vanille, appelsien, witte peper, verse gember, kinine en zelfs wat chocolade, het geheel verpakt in een erg aangename rokerigheid. De turf geeft hem nog wat aardse en licht zure toetsen mee, terwijl het hout voor een bittertje zorgt en de vanille het geheel zoet genoeg houdt om geen bekken te gaan trekken. Midpalate wordt hij zelfs aangenaam zoet en krachtig. Ja, dit is wel erg lekker.

Op de afdronk krijg ik orangettes, ontbijtgranen en chocolade met een rokerigheid die lekker lang nazindert.

Zonder hem oneer te willen aandoen, zou ik deze durven omschrijven als Ardmore Light. Verrassend en lekker, ondanks de eerder vreemde neus.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 07-12-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Regio: Schotland (Lowlands)
Fles: Bladnoch 9 Year Old 1985/1995, Gordon & Macphail Cask Strength, casks 4081-4083
Kleur: licht goud
ABV: 58.0 %

Kinine

Deze komt echt wel uit de oude doos. Hij rijpte amper 9 jaar en deed dat nog in de vorige eeuw. Ondertussen zit hij meer dan 20 jaar op fles, maar dat houdt ons niet tegen om deze Bladnoch uit 1985 – ik reed niet eens met mijn eerste brommertje – te proberen. Dit is dus gestookt toen de distilleerderij nog in handen was van (de voorloper van) Diageo. Ook al lijkt 1985 niet zo lang geleden, dit is voor mij toch al liquid history, hoor. Sindsdien is de distilleerderij immers al twee keer van eigenaar veranderd. Here we go!

De neus is erg zoet met de nadruk op karamel en appelmoes, maar vertoont tegelijkertijd flink wat hout. Graankoekjes en kinine, suikerspin en agrum. Verre van slecht, maar minder fris dan ik had gehoopt. Nog wat ananassnoepjes en zachte kruiden, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik zelfs nog een beetje new make ruik. Da’s vreemd, toch? Versta me niet verkeerd, de neus is lekker, maar niet top.

Lekker romig op de tong, bijna waxy, met zoete toetsen van wit en geel fruit, flink wat kruidigheid in de vorm van witte peper, gekonfijte gember en zoethout met een karrenvracht aan kinine, waardoor deze eerder bitter dan zoet is. Maar wel stevig en eigenlijk erg lekker, zij het minder fruitig dan wat ik eerder al van deze Lowlander proefde. Daar zit de jonge leeftijd vast voor iets tussen.

De afdronk is erg lang, kruidig en bitterzoet.

Jonge Bladnoch die er best mag wezen, zonder al te hoge toppen te scheren. Totaal onvindbaar geworden, natuurlijk.

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 07-12-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).