WhivieBlog

Distilleerderij: Springbank
Regio: Schotland
(Campbeltown)
Fles: Longrow 14 Year Old 2003/2018 Sherry Cask Matured, Refill Oloroso Sherry
Casks, 9.000 bts
Kleur: oud goud
ABV: 57.8%

Moeilijk

Longrow is de zwaar geturfde whisky die bij
Springbank wordt geproduceerd. De versie die ik vandaag proef is de nieuwe
14-jarige die op refill oloroso sherryvaten rijpte. Er werden 9000 flessen
afgevuld. Wil je er eentje, reken dan op zo’n 100 EUR.

Ik heb ‘m nog maar net uitgeschonken of de
kamer vult zich al met een heerlijk aroma. Donkerzoet, maar erg vuil van de
turf. Iets van sulfer, ook, maar niet in die mate dat het begint te storen.
Spek rond een dadel, gezouten karamel en kersen. Kruidige eik. Wordt wat zoetzuur.
Iets van koffiegruis en chocolade, maar ook groene toetsen als van rozemarijn
of dille. Mooie rokerigheid, maar minder intens dan verwacht. Maar laat hem
niet te lang staan, want dan begint hij toch steeds meer te ruiken naar
verwelkte bloemen en vaaswater. De sulfer wordt spijtig genoeg erg sterk na een
minuut of tien.

De body is prima, bijna romig. Flink gepeperde
en krachtige aanzet, hoor. Je speekselklieren worden stevig aan het werk gezet.
Flinke rook rondom donkerzoete toetsen (chocolate, dadels, aangebrand spek),
maar het geheel wordt redelijk snel zilt. Brak water met rood fruit in (wtf?).
Het werkt wel, hoor. Midpalate wordt hij wat bitter en zelfs astringent. Het
geheel blijft erg kruidig.

De afdronk is erg lang, kruidig en aan de droge
kant.

Wat een moeilijke whisky, zeg. De ene slok valt
me erg mee, de andere valt me tegen. Hij gaat wat op en neer van zoet naar zuur
naar zout naar umami. Op het sterfbed eindigt hij (gelukkig) met een noot van
donkere chocolade met crème vulling.

85/100

Geproefd door
Mark Dermul op 22-12-2018
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

David Stirk kennen we vooral als
onafhankelijk bottelaar van de Creative Whisky Company, dat
hij in 2005 oprichtte. Daarvoor was hij werkzaam als tasting coordinator en journalist voor het prestigieuze Whisky
Magazine en ook een tijdlang Brand Ambassador voor Cadenhead (die hun
hoofdkwartier in Campbeltown hebben).

Met The
Distilleries of Campbeltown – The Rise and Fall of the Whisky Capital of the
World – is hij niet aan zijn proefstuk toe. Hij
schreef eerder al The Malt Whisky Guide.

Maar deze Distilleries – uit 2005, maar nog steeds in druk, want mijn exemplaar
dateert van 2017 – is fel bekritiseerd. En hoewel ik het begrijp (zie verder)
is het toch ook een stuk onterecht.

Laten we beginnen met het goede
nieuws. Het boek geeft een historische kijk op de verschillende
distilleerderijen die Campbeltown rijk is geweest. Dat waren er in 1835 zelfs
29! We kennen allemaal Springbank, Glen Scotia en Glengyle, maar wie van ons
had al gehoord van Kinloch, Caledonian, Dalaruan, Lochead, Longrown,
Meadowburn, Burnside, Kintyre, Rieclachan, Union, Argyll, Glenramskill,
Highland, Albyn, enzovoorts?

Na flink wat opzoekwerk in
nationale archieven onthult David wie de movers
& shakers waren in die tijd, die van Campbeltown het epicenter van de
Schotse whisky maakten en hoe de val tot stand kwam. En dat had niets met de kwaliteit
van de whisky te maken, zoals wel eens wordt beweerd. Historische documenten en
een aantal afbeeldingen maken het boek compleet.

Maar daar ligt meteen ook het
probleem van dit boek – en wellicht de reden van kritiek die velen al hebben
geuit over de inhoud. Meer dan de helft van het boek is een copy/paste van die
historische documenten en brieven (die niet zo makkelijk lezen in hun oud en
erg formeel Engels). Niet minder dan 30 bladzijden zijn gewoon een weergave van
Alfred Barnard’s bekende werk en wordt door velen ervaren als bladvulling. En
dus ‘schreef’ David niet zo heel veel, maar verzamelde de info en gaf deze
weer.

Desalniettemin vind ik het een
nuttig boek voor wie de geschiedenis van Campbeltown wil ontdekken.

The
Distilleries of Campbeltown
220 pagina’s, English
Paperback
David Stirk
Uitgeverij Angel’s Share
ISBN 9781903238844
20 EUR