WhivieBlog

Distilleerderij: Isle of Arran
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Arran Machrie Moor Cask Strength, OB 2016, 9.000 bts
Kleur: witte wijn
ABV: 58.5%

Stokvis & Vanille

Arran heeft – net
als velen – ook een geturfde versie die naar de naam Machrie Moor luistert,
genoemd naar het veenmoeras wat hun turf vandaan komt. Op het label prijkt
tevens Bran, een hond die, zo wil de legende, werd vastgemaakt aan een stenen
menhir, door de krijger Fingal. De malt die Arran voor de Machrie Moor gebruikt
heeft een turfgehalte van 14ppm. Erg licht dus. Dit is de derde editie van de
Machrie Moor en hij werd gebotteld op vatsterkte.

De neus is er
zacht en fruitig op perzik en citroen, maar dat wordt al snel overstemt door
wat grassen en een ziltige, zure hint van heilbot en olijfolie. Doet erg jong
aan en doet me een beetje denken aan Ledaig.

Hij is verrassend
romig op smaak. En betrekkelijk krachtig ook. Wederom moet ik aan Ledaig
denken. Het fruit vertaalt zich nu naar appels en citroenen, een hint van
peren… Plots komt vanille heel erg sterk opzetten en doet hem als een jo-jo
tussen zoet en zilt op en neer gaan. Dat zilte is nu meer stokvis en zeewier.
Ik beken: it grows on you. De eerste
slok kon me niet bekoren, bij de tweede vond ik het best goed werken, maar
vanaf de derde sip begin ik hem zelfs lekker te vinden.

In de finish
zindert hij lang na en wordt hij vooral weer erg zoet.

Dit is een heel
ander beestje dan de ongeturfde, fruitige Arran, maar voor de liefhebbers van
licht geturfd spul kan ik me voorstellen dat deze wel kan bekoren. Gaat
overigens perfect samen met een stukje chocolade van 85%, trust me.

84/100

Geproefd
door Mark Dermul op 02-09-2017
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Isle of Arran
Regio: Schotland (Islands)
Fles: Arran The Devil’s Punch Bowl 3 – The Fiendish Finale, OB 2014, 6.660 bts
Kleur: goud
ABV: 53.4%

Duivelse Finale

Toen ik de eerste Arran Devil’s Punch Bowl proefde, weeral meer dan 4 jaar geleden, was ik best onder de indruk. De
tweede had ik helaas gemist, maar dankzij mijn whiskygabber Manny kon ik toch
een gul sample te pakken krijgen van de laatste. Het betreft wederom een hele
resem verschillende vaten, maar deze keer werd de vintage niet meegegeven, enkel de types. En dat zijn er wel wat: Oloroso Sherry Butts #219,
220, 714, 1643, 1648, 1827, 1828, 2105; French Oak Barriques #696-698, 700,
701, 703-705 en Bourbon Barrels #042, 050, 052, 074, 079. Kwestie van ook de
anoraks onder ons van dienst te zijn. Het is de derde en laatste, die als
tagline ‘The Fiendish Finale’ meekreeg. Fiendish betekent wreed, duivels of
kwaadaardig en is een woord dat vooral in de 19e eeuw vaak werd gebruikt, maar
vandaag niet zo vaak meer voorkomt.

Aromatische neus
– weliswaar suikerzoet – op karamel, kersen, perzik, banaan, lychee en witte
chocolade. Er zit nog een hint van grapefruit in, maar op de achtergrond, net
als wat appelsien en vanille. Nog verder – je moet er echt naar zoeken – een
licht zilt briesje.

Hij is best romig
en licht pikant. Pomme d’amour komt eerst, dan flink wat citrustoetsen met tot
slot wat pruimen en perzik. Ja, fruitig is dit wel, maar nootmuskaat, witte
peper en flink wat getoaste eik maken hem een pak kruidiger dan de neus deed
vermoeden. Wat honing en toffee verzachten hem nog wat. Het fruit evolueert
vanaf de tweede sip naar de gekonfijte en gedroogde variant.

De lange afdronk
blijft kruidig en zoet, met iets van noten op het sterfbed. Vlak voor hij
verdwijnt duikt plots nog een toets van bubblegum
op.

Hoewel ik deze
erg leuk en interessant vind – vooral goed ‘gemaakt’, als u begrijpt wat ik
bedoel – vond ik de eerste release stukken beter (over de tweede kan ik niet
oordelen). Bedankt, Manny!

85/100

Geproefd
door Mark Dermul op 03-09-2017
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).