WhivieBlog

Ballindaloch – Glenlivet

Het eerste wat ons opviel is dat Glenlivet Distillery in een prachtige vallei ligt en een bijzonder groot domein beslaat. Het visitor center, dat spliksplinternieuw is en pas in 2009 heropende, bevat naast een interactieve voorstelling van de werking van de distilleerderij, tevens een prachtige shop. Althans, het stuk dat wij er van gezien hebben. Want alvorens de shop te kunnen bezoeken werden we onmiddellijk door onze gidse Michelle, een lieftallige dame die zelf ook behoorlijk graag whisky lust (hoe kan het ook anders?), mee op sleeptouw genomen.

Naast de oude distilleerderij, werd vorig jaar dus een volledig vernieuwde installatie in gebruik genomen. Helaas mochten we enkel van de buitenkant foto’s maken. Binnenin was dit strikt verboden!

In de nieuwe fabriekshal (for lack of a better word) wordt de wash geprepareerd in een grote roestvrijstalen mash tun, alvorens te vertrekken naar één van de 8 washbacks uit Oregon dennenhout. Die zijn maar liefst 6 meter diep en kunnen per stuk zo’n 38.000 liter wash bevatten.

Het stillhouse in het nieuwe gebouw heeft 4 koppels aan het werk: 4 wash stills aan de ene kant tegenover 4 spirit stills aan de andere kant. Het geheel wordt door één man bestuurd vanachter een bureau met een hypermoderne computer. We zien in beide rijen stills de inhoud koken en in de spirit safe zijn we nog net getuige van de feints van de huidige run alsook de foreshots van de volgende run. De middle cut maken we al niet meer mee, want we worden weer verder geleid.

In één van de vele warehouses staan we oog in oog met een hoog opgestapelde reeks vaten, waarvan blijkbaar al is uitgemaakt welke voor de 12 Year Old en de 18 Year Old zullen dienen. De rijen zijn voorzien van kleine plakkaten waarop dit reeds wordt aangegeven. Het Engelendeel is prominent aanwezig en ruikt voortreffelijk. Het oudste vat, althans in dit warehouse, dateert van 1962 en had bij de laatste controle nog een ABV van 44%. Michelle liet verstaan dat het de bedoeling is dit als een 50 Year Old op de markt te brengen. Maar het zal niet voor de gewone sterveling zijn, want ze schat de prijs per fles tussen de £5.000 en de £10.000. Ouch!

We worden vlotjes de tasting room ingeleid, waar zowel de 12 Year Old, de 1991 Nadurra Triumph (een gerstesoort) en de 18 Year Old staan te wachten om geproefd te worden (weliswaar één glas per bezoeker). Daar krijgen we naast een geschiedenisles (George Smith’s pistolen, waarmee hij zich na legalisering moest verdedigen tegen de illegale stokers lagen in de tentoonstellingsruimte!) ook nog enkele leuke tips voor het proeven van whisky met water en zelfs ijs. We hoorden een andere gids (die met een groep Duitse studenten op pad was geweest) het volgende zeggen: ‘If you add too much water to the whisky, don’t panic. Simply add more whisky.’ Geweldig, toch? Tot slot werd ons nog meegegeven dat de 1991 Nadurra Triumph niet langer geproduceerd wordt. Dus als je die nog op de kop wil tikken, dan moet je het nu doen. En prompt werden we naar de shop geloodst waar de fles in grote hoeveelheid te koop werd aangeboden. Menig bezoeker stapte met een fles naar buiten. PR works wonders.

Maar wij bezochten de shop niet. We riepen Michelle er weer bij, want hadden we nog andere plannen…

(wordt vervolgd)

Elgin – Benriach – Longmorn – Speyburn – Glen Grant – Aberlour – Tormore – Glenlivet

De autoweg A941 is bezaaid met distilleerderijen en we maakten van de gelegenheid gebruik om af en toe te stoppen en foto’s te maken. Helaas waren ze stuk voor stuk gesloten (of zelfs gewoonweg niet open voor het publiek) en konden we dus geen rondleidingen meepikken of shops bezoeken. Maar dat neemt niet weg dat we enkele mooie stops konden maken.

De eerste distilleerderij die we tegenkwamen was die van BenRiach, net buiten Elgin.

Niet veel verder – en bijgevolg logischerwijze delen zij warehouses – ligt de Longmorn Distillery, die er wat aftands uitziet van de buitenkant.

The Combination of Rothes Distilleries

Nog verder naar het zuiden, nabij Rothes, kwamen we een grote, witte, maar bijzonder lelijke fabriek tegen die op een graandistilleerderij leek. Het bleek om ‘The Combination of Rothes Distilleries’ te gaan, een fabriek waar de distilleerderijen uit de omgeving hun afval – het zogenaamde draff – laten verwerken tot veevoeder.

Nog verder naar het zuiden, tussen Rothes en Aberlour, stak opnieuw een pagodevormig dak boven de boomtoppen uit. We hadden geen idee welke distilleerderij we gevonden hadden, maar zouden daar snel achter komen. Het bleek te gaan om Speyburn Distillery, Hoewel niet open voor publiek, konden we de gebouwen toch gemakkelijk benaderen. De distilleerderij was duidelijk in operatie, wat bleek uit de rook die uit de schoorsteen kwam;

We vervolgden onze weg en kwamen nog enkele wegwijzers tegen die verwezen naar Glen Grant, Glenfarclas, de Speyside Cooperage en Glenfiddich. We passeerden zelfs de bekende Highlander Inn. Tot slot kwamen we terecht bij één van Schotlands meest gefotografeerde bruggen: The Old Bridge of Livet, op een steenworp van onze bestemming: de Glenlivet Distillery.

We waren perfect op tijd voor onze afspraak van 16u met gidse Michelle voor de rondleiding van één van ‘s wereld best verkopende malts.

(wordt vervolgd)

Forres – Findhorn – Elgin

Hoewel we zaterdag onze afspraak met Benromach misten, wilde we de distilleerderij toch graag bezoeken. Ook al wisten we op voorhand dat de distilleerderij in Forres, zo’n halfuurtje rijden van Elgin, op zondag gesloten is, maakten we de verplaatsing. De distilleerderij lag er vanzelfsprekend verlaten bij, maar dankzij de zon op de witte gebouwen konden we toch enkele mooie foto’s maken.

Niet ver van Benromach, dat in een industrieterrein ligt, aan de overkant van de spoorweg en slechts tien minuutjes rijden, ligt de historische site van de Dallas Dhu distilleerderij, die ondertussen gesloten is. Maar je kan er nog wel een rondleiding krijgen en een leuk ingerichte shop bezoeken. Vreemd genoeg verbiedt een oude wet de verkoop van whisky voor 12u30 op een zondag. We konden dus niets kopen, behalve een leuke sjaal voor Dearly Beloved.

Findhorn

Vanuit Forres vertrokken we naar Findhorn, een pittoresk vissersdorp ten noorden van Forres en Elgin. Daar gingen we even uitwaaien op het keienstrand. Onderweg kwamen nog een basis van de RAF tegen in Kinloss (what’s in a name?) waar Niek, militaire-vliegtuigen-liefhebber, een Nimrod gestationeerd zag staan.

We reden terug naar Elgin om een lichte lunch te nuttigen alvorens naar Glenlivet te trekken. Onderweg zagen we langs de kant de pagodevormige daken van Glen Moray boven de boomtoppen uitsteken. Reden genoeg om even te stoppen, leek ons. Helaas was ook hier het visitor center gesloten, maar de deur van het stillhouse stond open, waardoor we toch een blik naar binnen werden gegund.

In het centrum van Elgin heerste een leuke drukte en konden we in Café Ecosse op High Street genieten van een baked potato en Diet Coke, alvorens onze trip zuidwaarts te vervolgen.

De route naar Glenlivet zou ons opnieuw langs een heleboel distilleerderijen leiden. Waar mogelijk sprongen we even uit de auto om – opnieuw in quasi-Japanse stijl – ons fototoestel zijn werk te laten doen…

(wordt vervolgd)