WhivieBlog

Elgin

We bereikten de bekende whisky shop van Gordon & Macphail twee minuten voor sluitingstijd. We mochten dan ook van geluk spreken dat de retail manager, Mark Angus, nog aanwezig was. Hij was ook bereid om ons toch nog een rondleiding te geven, ondanks het late uur. We waren hem uiteraard zeer dankbaar.

De shop in South Street, hartje Elgin, is reusachtig en opgedeeld in verschillende secties: voeding, wijnen en andere spirits, boeken en kleding en – uiteraard – een whisky room. Daarin staan meer dan 1500 single malts uit alle hoeken van de wereld. Zowel de standaardbottelingen als de flessen van Gordon & Macphail zelf staan hier vanop het schap naar je te lonken.

Er is ook een aparte afdeling volledig voorbehouden voor de expressies van Benromach, de distilleerderij in Forres waarvan G&M tevens eigenaar is.

Mortlach 70 Year Old

In enkele glazen kasten staan overigens, veilig achter slot en grendel, enkele exclusieve flessen zoals de Ardbeg Double Barrel (meer dan 10.000 pond!), de Dalmore Candela en – deze mocht uiteraard niet ontbreken – de oudste single malt ter wereld momenteel verkrijgbaar: de Mortlach 70 Year Old. Op de vraag hoelang meneer Angus denkt dat de Mortlach de oudste single malt ter wereld zal blijven, krijgen we een angstvallig ontwijkend antwoord: ‘I’m afraid I cannot comment on that.’ Hmm. Ook op persoonlijke vragen zoals ‘met of zonder ijs’ werd de brave man duidelijk gecoacht, want hij liet weten dat die vragen via marketing zouden worden beantwoord. Vreemd, toch?

In de boardroom krijgen we nog wat interessante informatie in de handen geduwd, alsook een geschiedenisles over Gordon & Macphail. Trots legt Mark Angus uit dat ‘zijn’ shop tot Whisky Retailer 2010 werd bekroond door Icons of Whisky (een award die door het Britse vooraanstaande Whisky Magazine wordt uitgereikt).

We krijgen nog een goeie tip inzake een restaurant waar ze authentieke haggis serveren alvorens we afscheid nemen.

Laichmoray Hotel

Op zoek naar dat restaurant, in het Laichmoray Hotel, passeren we een kerk waarin een Thai’s restaurant is ondergebracht. Doh?!

De bar van het Laichmoray (spreek uit ‘lekmeirie’) heeft een indrukwekkende selectie single malts staan. Terwijl de dames zich tegoed doen aan wijn en champagne, bestellen Niek en ik een Blair Athol en Deanston. Helaas serveren ze dan toch geen haggis, behalve in de vorm van een voorgerecht: gefrituurde champignons met haggis. Tja.

Na het diner trekken we naar onze kamer van de Premier Inn, waar we moe maar voldaan in slaap vallen op de zachte bedden. Morgen wordt weer een fantastische dag, ongetwijfeld.

(wordt vervolgd)

Aviemore – Grantown-on-Spey – Ballindaloch – Aberlour – Craigellachie – Rothes – Elgin

OK, ik ben een idioot. Laat dat bij deze meteen uit de wereld geholpen zijn. Het zal u niet verbazen dat ik speciaal voor deze reis een kilt kocht en die trots droeg terwijl ik met mijn gezelschap van de ene distilleerderij naar de andere reed. Ondanks het feit dat we op heel onze reis slechts twee of drie mensen met kilt zagen rondlopen (waar ik me uiteraard geen bal van aantrok) en ik af en toe een gekke blik moest verdragen (tiens, dat had ik natuurlijk niet verwacht), duurde het totdat de mensen van Dalwhinnie me hierop aanspraken voordat ik mijn grote stomheid besefte.

Het was de dame achter de balie van de whiskyshop in Dalwhinnie die me er op attent maakte dat ik mijn kilt… achterstevoren droeg! Met het schaamrood op de lippen deed ik het nodige. U heeft bij deze de toestemming om met mij te lachen, maar niet te lang aub, waarvoor dank. Tot overmaat van ramp werd ik herhaaldelijk gevraagd welke tartan ik droeg en ik moest hen het antwoord schuldig blijven. Na wat ‘googlen’ kwam ik er achter dat het een Campbell of Argyll betrof. Ik moet dringend die geschiedenis er eens op nalezen.

Enfin…

Bij het verlaten van Dalwhinnie, de hoogst gelegen distilleerderij in Schotland, wisten we eigenlijk al dat we ons schema niet zouden kunnen aanhouden. We hadden afspraak bij Benromach in Forres, maar het uur van de laatste toer, 16u, was al zeer nabij. Het zou zelfs al een reeks bijna-flits-momenten opleveren om nog tijdig in Elgin aan te komen, waar we afspraak hadden bij Mark Angus, de retail director van Gordon & Macphail in de gelijknamige whisky shop.

Met spijt in het hart konden we niet anders dan rechtstreeks koers te zetten naar Elgin en Benromach uitstellen tot zondag (goed wetende dat de distilleerderij dan wel gesloten zou zijn). Je moet soms keuzes maken on the fly. Ik meen dat we de goede gemaakt hebben.

Speyside

Na het voorbijrijden van het verkeersbord Aviemore wisten we dat we de Speyside naderden. Eens we Grantown-on-Spey passeerden, zagen we de talloze borden met bekende namen van distilleerderijen langs de weg, zoals: Knockando, Cardhu (Cardow), Glenallachie, Tormore, Aberlour, Glenfarclas, Longmorn en Benriach. Gezien het tijdsbestek konden we ze natuurlijk niet bezoeken. We probeerden wel te vertragen om er een aantal te fotograferen (de Japanse toerist zou groen van afgunst zijn…).

The Dead Grouse

Het is overigens tevens op deze route naar Elgin dat we een dodelijk slachtoffer maakten… Tussen Craigellachie en Rothes konden we een korhoen (grouse) niet meer ontwijken… Het was ongetwijfeld de adrenaline die ons grapjes liet maken over ‘The Famous Dead Grouse’ – waar we ons achteraf wel een beetje om schaamden. Maar het was een ongeluk en we mogen van geluk spreken dat de chauffeur geen ongecontroleerde ruk aan het stuur gaf, maar het hoofd koel hield. Sorry, grouse!

De bekende whisky shop in Elgin van Gordon & Macphail sluit de deuren om 17u. We reden Elgin binnen om 16u45 en moesten nog op zoek… Zouden we het redden?

(wordt vervolgd)

Glasgow – Muthill – Pitlochry – Dalwhinnie

Het ontbijt was nog maar net verorberd of we zaten alweer achter het stuur. Vandaag zou een lange rit worden. Eindbestemming: Elgin.

En hoewel we via de autosnelweg M80 (en daarna A80) wellicht relatief snel naar onze eindbestemming zouden geraken, opteerden we voor de zogenaamde Touristische Route, die ons langs kleine weggetjes (met verdomd veel bochten), over prachtige heuvels en voorbij ontelbare gehuchten naar Pitlochry zou brengen, waar we onze eerste tussenstop voorzagen.

Zo’n rit door de Schotse heuvels met een vreemde auto, die bovendien een automatische schakeling heeft, aan de linkerkant van de weg is vermoeiender dan ik oorspronkelijk kon vermoeden. Dus zetten we ons al even aan de kant, om op adem te komen, in het onooglijke dorpje Muthill, nabij Crieff. We werden aangetrokken door een prachtige ruïne van een kerk met bijhorende begraafplaats.

De Schotten dragen hun doden duidelijk in het hart, want deze begraafplaats was perfect onderhouden. Er lagen geen recente graven (het ‘jongste’ graf was één van 1987), maar een heleboel zerken droegen data van de 19e en 20e eeuw. Het oudste graf dat we vonden, dateerde uit 1815!

The Famous Grouse Experience

Daarna zetten we onze toch voort. Niet ver buiten Crieff stootten we per ongeluk – we hadden dit niet gepland en de locatie stond dus niet op onze route aangegeven – op de Glenturret distillery, die meteen de plek is waar je de Famous Grouse Experience kan meemaken. Voor de shop staat een standbeeld ter ere van Towser, de kat die de distilleerderij jarenlang ‘muizenvrij’ hield. We hielden hier slechts een korte stop (met bezoek aan de shop natuurlijk).

We reden verder langs Loch Earn en helemaal rond Loch Tay tot in Aberfeldy. Van daar reden we door naar Dull (wat ‘saai’ betekent en waar ze een Adventure Safari Park hebben, wat een contradictie!), zo langs Weem en dan over de Tummel Bridge aan (wat had u gedacht?) Loch Tummel, waar we een lichte (en lekkere!) lunch genoten in Queens View. Wat een uitzicht!

Edradour

Een beetje buiten het centrum van Pitlochry kwamen we aan bij de eerste distilleerderij die we gepland hadden te bezoeken: Edradour. Bekend om zijn pittoreske omgeving gingen Niek en Ilse wat natuurfoto’s schieten, terwijl Sofie en ik de distilleerderij bezochten en enkele miniatuurtjes op de kop tikten in de shop (waar we vreemd genoeg door een Duitstalige verkoopster werden bediend). Naast de expressies van Edradour (waarvan we er al een hele reeks proefden), stonden er ook talloze bottelingen van de Signatory Vintage Whisky Company te pronken.

Omdat we al wat achterliepen op schema, besloten we terug de autosnelweg (A9) te nemen. Niet dat we veel keuze hadden. Het is de enige manier op hoog in de bergen de distilleerderij Dalwhinnie te bereiken. Dat was dan ook meteen onze volgende halte…

Dalwhinnie

Ook hier hielden we slechts even halt. We konden ons helaas niet veroorloven de tour van de distilleerderij te doen, want we werden een uur later (wat we al niet meer zouden halen) verwacht bij Benromach in Forres. Dus… korte sanitaire stop, foto’s genomen op zijn Japans, enkele miniatuurtjes gescoord in de shop en hop – weer op weg.

(wordt vervolgd)