Distilleerderij: Millburn
Regio: Schotland (Highlands)
Fles: Millburn 1972/2006 Rare Vintage, Gordon & Macphail, refill sherry butt
Kleur: licht goud
ABV: 46%
Zilverpoets & Shampoo
De oudste distilleerderij uit Inverness, opgericht in 1807, had dezelfde naam als de stad. Toen ze in 1853 werd overgenomen door David Rose, werd ze omgebouwd tot graanmolen om pas in 1876 wederom als distilleerderij in gebruik te worden genomen. Andrew Haig – van de bekende blend – nam ze over in 1892 en herdoopte ze Millburn Distillery. In 1985 ging ze dicht, in 1988 opende de goedkope motelketen Premier Inn er zijn deuren. Het hoeft niet te verbazen dat dit dan ook nog maar de 5e Millburn is die ik al aan de lippen zet. Een oudje uit 1972 die pas in 2006 werd gebotteld door Gordon & Macphail.
Ik steek mijn neus in het glas en doe onmiddellijk een double take. Wat is me dat?! Melkchocolade met pralinévulling vult mijn neus. Dat evolueert redelijk snel naar puur cacaopoeder! Maar dat wordt onmiddellijk aangevuld met vreemde toetsen van butaangas en zilverpoets. Hij ruikt alsof ik hem uit een blik schenk. Hints van Turks Fruit en rottende appelsienen. Erg bevreemdende neus!
De body is wat aan de lichte kant. Hij is erg geparfumeerd, alsof ik shampoo aan de lippen heb gezet. Flink wat OBE, ook, daar zit wellicht het probleem. De appelsienen en het Turks Fruit keren weer en doen hun uiterste best om de meubelen te redden. Het lukt gedeeltelijk.
Vooral de afdronk – die lekker lang is – maakt veel goed. Zoete en citrus-toetsen vermengd met een zachte kruidigheid.
Ik geloof dat deze malt ooit wel een bijzondere dram geweest moet zijn, maar hij heeft veel van zijn pluimen verloren door wellicht te lang op een fles gezeten te hebben die al over de helft was. Jammer.
86/100
Geproefd door Mark Dermul op 28-07-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be)
