Halle is niet bepaald bij de deur voor me,
maar als Chris Lauriers je voor zijn verjaardagstasting uitnodigd, kan je niet
anders dan er op in te gaan. Niet alleen omdat deze Maltclanner een toffe peer
is (die ook steeds op mijn verjaardagstastings aanwezig is), maar ook omdat je
weet dat hij steeds een paar speciallekes op tafel tovert, stuk voor stuk
whisky’s uit zijn geboortejaar.
Naar aanleiding van de kritiek van vorig jaar
(uiteraard is kritiek met een korrel zout te nemen, het was goedlachs bedoeld)
omwille van enkele tikfoutjes in het tastingboekje dat Chris had voorbereid,
besloot hij het dit jaar iets anders aan te pakken. We zouden, afgezien van het
aperitiefje, de flessen blind proeven. Spannend!
Het aperitiefje is een fles waar ik maar
weinig informatie over kan terugvinden. Wel noteerde ik dat dit een blend is
die gebotteld werd op 20/09/1973 door Kennaway & Co Ltd uit Exeter, wat in
het zuidwesten van Engeland ligt. Hoe dan ook, deze Kennaway’s Blended Scotch Whisky (40%) was een mooie opener.
Appeltjes en honing op de neus met een
tikkeltje karamel. Op smaak een beetje OBE, doch voldoende fruitig en zoet om
interessant te zijn. Een korte, kruidige afdronk. Ik zei het al: leuke opener.
De whisky die daarna geschonken werd viel
heel erg in de smaak. En hoewel niemand kon vermoeden over welke
distilleerderij het ging, waren sommigen het er wel over eens dat dit een zeer
aangename Lowlander was.
Ik kreeg een romige, fruitige en kruidige
neus met een tikkeltje bloemen dat op het randje van soapy balanceerde, maar op
smaak werd hij lekker punchy op noten, zoethout, donker fruit en een gezonde
dosis eik. De lange, zoete, kruidige afdronk maakte hier één van de
hoogtepunten van de avond van. Het bleek te gaan om een Glenkinchie 27 Year Old ‘Gleaming’ 1973/2001 Douglas Laing Old Malt
Cask op 50%. Geweldig.
Vervolgens een lekkere fles met nougat,
ananas en kruisbessen op de neus, met wat citroengras op de achtergrond. Op
smaak vooral karamel, citrus en bloemetjes met een licht houterige afdronk die
niet al te lang is.
Het bleek een vreemde fles die ik nooit
eerder gezien had en je moest het ruglabel al gelezen hebben om er achter te
komen dat het ging om een Tamnavulin 25 Year Old 1973/2003 Exclusive
New Century op 45%. Gebotteld door de Glen Stuart Whisky Company. Leuke
fles!
Wat daarna kwam, verraste mij al evenzeer.
Wat vanille, butterscotch, gras en houtschaafsel op de neus, romig zoet op
smaak met bijenwas en wat heerlijke woodsmoke met een lange, zoete en een
tikkeltje scherpe afdronk.
Zo maken ze ze toch niet meer, hé? Het bleek een Tomintoul
30 Year Old 1973/2003 McKillop’s Choice cask 2201 op 43%. Lekker!
Na een korte rook- en plaspauze ging Chris
verder met wat hij zelf ‘een heel andere stijl’ noemde. En dat was het ook.
De volgende fles kwam uit de stal van Gordon
& Macphail en had flink wat OBE op de neus. Ja, dit was een stinky winky op
chicorei met wat ik omschrijf als late sherry. Geduld is dus vereist om deze op
prijs te stellen. Op smaak krijg ik wel wat donker fruit zoals pruimen en wat
drop (anijs), maar is hij betrekkelijk droog en houterig. Op de korte afdronk
krijg ik nog een licht bittertje.
Dit was geen spek voor mijn bek en voor mij
de minste van de avond. Het bleek te gaan om een Miltonduff 1973 Gordon & Macphail Connoisseurs Choice (40%, old
map label en 75cl, dus gebotteld voor 1994).
Gelukkig werd dat opgevolgd door twee
kleppers, die echt aan elkaar gewaagd waren. De eerste offreerde diepe sherry
op de neus met heerlijk romige rumrozijnen, espresso, koriander en chocolade.
Op smaak keerden de rozijnen en chocolade weer, maar werden de kruiden
aangevuld met kruidnagel en zoethout. De droge afdronk, die best lang was naar
mijn goesting, bracht nog wat late karamel.
Ik moet bekennen, ik had dat niet verwacht,
maar eens de fles onthuld werd, was ik ook niet verrast. Het bleek te gaan om
een geweldige Glenlivet 27 Year Old
1973/2000 Wilson & Morgan Cask 3098 op 46%. Wat mij betreft het beste
wat ik vanavond geproefd heb.
Als afsluiter haalde Chris nog zo’n een dumpy
flesje van Signatory boven met een bijzonder donkere nectar in. Opnieuw diepe
sherry, maar met meer donker fruit dan de Glenlivet alsook een overvloed aan
noten en honing. Vijgen en koude koffie maakten de neus af. Op smaak was hij
zacht en zoet op rozijnen, drop, kaneel en een tikkeltje gember. De licht
drogende, zoete afdronk bleef lekker kruidig en duurde middellang tot lang.
Ik hoorde links en rechts de naam van de
distilleerderij wel vallen, maar ook dat het niet mogelijk was, omdat
onafhankelijke bottelaars raar of zelden deze Speysider bottelen. De verrassing
was nog des te groter toen bleek dat de distilleerderij wel degelijk met naam
op het label vermeld stond. Het ging dus om een Glenfarclas 21 Year Old 1973/1994 Signatory Vintage Cask 313 (op
46%). Een toppertje dat ik wellicht nooit meer zal tegenkomen (wat overigens
van bovenstaande flessen natuurlijk ook gezegd kan worden).
Wel, wat een mooie tasting, Chris. Nogmaals
van harte gefeliciteerd en bedankt!
