WhivieBlog

Distilleerderij: Glen Grant
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glen Grant Major’s Reserve, bottled 2010
Kleur: zonlicht tot goud
ABV: 40%

Floraal

Dankzij een
unieke Facebook wedstrijd begin 2011 wonnen enkele vrienden en ikzelf, onder
het pseudoniem Clan MacWhivie, een Glen Grant proeverij. Ik nam toen van elke whisky een sample mee, die ik nu stuk voor stuk nog
eens ga proeven. We beginnen met de Major’s Reserve, Glen Grant’s entry level
NAS-botteling die genoemd werd naar James Grant, van de tweede generatie en
overleden in 1931, die de bijnaam The Major kreeg. Hij was een flink bereisd
man die uit alle uithoeken van de wereld planten meebracht naar Rothes om er de
befaamde botanische tuin van Glen Grant aan te leggen. De Major’s Reserve is
heel licht en vriendelijk en gerijpt op ex-bourbonvaten.

De neus is fris, fruitig en heel zacht.
Duidelijk jong en wat moutig. Gist, ook. Het fruit bestaat uit appels en peren.
Hints van vanille. Absoluut verstoken van andere kruiden. Na enkele ogenblikken
ook wat kokosnoot. Leuk.

Hij begint bijzonder licht, eerder
waterachtig, maar vertoont dan snel toch wat karakter. Opnieuw wit fruit met nu
toch wat zachte kruiden en duidelijke hints van vanille. Licht floraal, ook.
Zeer clean.

De zachte finish, op appels (schil incluis),
is eerder kort.

Toegegeven, dit is een easy drammetje, maar er is verder niets mis mee. Spotgoedkoop met
zijn prijskaartje van minder dan 20 EUR.

78/100

Geproefd
door Mark Dermul op 04-01-2013
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

La Dolce Vita!

Ondergetekende geniet graag van de goede dingen in het leven.

Hier hoort dan natuurlijk ook goed en lekker eten bij en dan bij voorkeur Italiaans.

Steevast bestellen wij dan ook een fles Barolo, onze favoriete wijn.

Barolo is een droge rode wijn uit het gelijknamige dorp Barolo in Piemonte, een Italiaanse wijnstreek ten zuiden van Turijn. Het wijnbouwgebied waar Barolo gemaakt wordt, is ongeveer 1200 hectare groot. De wijn is een van de meer exclusieve en duurdere wijnen die gemaakt worden. Een bijnaam van de wijn was al in 1860 “Wijn van koningen en koning van de wijnen”.

Barolo ruikt naar teer, viooltjes en rozen. De wijn kan een oranjeachtige kleur krijgen als hij ouder wordt. (Is dit de reden dat er gebruik is gemaakt van een oranje label op de fles?) Een traditioneel gemaakte Barolo heeft een forse tanninestructuur en vraagt daarom lange rijping. Een aantal producenten maakt tegenwoordig Barolo die jeugdig gedronken kunnen worden.

Tot zover het wijn gedeelte, dit is immers een whiskyforum niet waar?

Na een 15 jarig verblijf in bourbon vaten heeft de whisky nog 3 jaar in vaten van de voornoemde Barolo vaten mogen rijpen.

En zo geschiede dat er 18 jaar op het label mag.

De kleur is een mooi donker amber/oranje en de whisky geeft mooie tranen in het glas. Het label past er dus iderdaad mooi bij.

De neus is heerlijk!. Rozijnen, chocolade, karamel, vanille en zelfs de zoete geur van rum komt naar boven.

Dit past alvast goed in mijn straatje.

Op de tong is het even pittig (lees: gepeperd), en een fractie van een seconde denk ik een miskoop te hebben gedaan.

Gelukkig is het maar een fractie, want daarna is het feest. Wat een smaak explosie!

Bounty met pure chocolade, studentenhaver. Oh my!

In de finish, waar weer iets van de bite terug komt meen ik ook mijn geliefde Barolo te proeven maar dat kan puur aan mijn verbeelding liggen.

Dit is mijn eerste BenRiach, en jongens, wat een goede keuze!

Ik ga in ieder geval de overige releases ook proberen.

Score: 85.

Distilleerderij: Glen Grant
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Grant’s Family Reserve, bottled 2010
Kleur: licht goud
ABV: 40%

Pils

In de komende week gaan we ons concentreren
op allerlei expressies van Glen Grant, de bekende distilleerderij uit hartje
Speyside. Alvorens aan de single malts te beginnen, maken we de smaakpapillen
klaar met deze Grant’s Family Reserve, de populaire en spotgoedkope blend van
het huis, een recente botteling (de oudere botteling was mij echter wat tegengevallen).

De neus begint gesloten en licht metaalachtig
met zelfs wat butaangas. Tja. Daarnaast wat kruisbessen en ananas, maar het is
zoeken. Heel moutig, hoor. Ik ben niet onder de indruk.

Hij zet heel waterachtig aan, is heel licht
gekruid en wat zoet. Maar ik kan me van de indruk van lauwe pils niet ontdoen.
Dit lijkt nergens op.

De finish is genadig kort.

Deze smaakte zo mogelijks nog slechter dan de
oudere botteling die ik al probeerde. Ofwel was er iets grondig mis met mijn
sample en anders is deze fles gewoon te mijden.

65/100

Geproefd
door Mark Dermul op 03-01-2013
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).