We zijn dan even langs Scotts Selection gepasseerd, waar heel wat mooie flessen lonkten vanachter het glas van hun kistje. Na lang twijfelen, lieten we ons verleiden tot het proeven van een graanwhisky van respectabele leeftijd. Deze Port Dundas 46 Year Old werd gedistilleerd in 1964 en op fles getrokken in 2010 op een respectabele 44,1%. De distilleerderij werd genoemd naar Thomas, Lord Dundas en ligt vlakbij Glasgow aan het Forth-Clyde kanaal. Het bouwde zijn activiteiten af in 2010, ten voordele van Cameron Bridge, waardoor het net geen 200 jaar actief geweest is. De whisky was bijzonder zoet met gekruide sinaas, eik en vanille. Lekker.
Toen we daarmee klaar waren, passeerden we even langs de stand van de whiskyboeken, waar Dr David Wishart net had plaatsgenomen. Ik had mijn exemplaar van Whisky Classified meegebracht met de bedoeling het te laten signeren door de auteur en whiskykenner. David deed dat met de glimlach en schreef: ‘To Mark, it was great to meet you and Sofie at the Belgian Whisky Festival. Slàinte mhath! David Wishart – Gent, February 11th, 2011’ Een mooi aandenken van een interessante ontmoeting.
Ondertussen was Jeroen ons ook al een paar keer komen opzoeken om eens aan zijn glas te ruiken. Hij liep blijkbaar met een achterzak vol drams rond op het festival, want kwam regelmatig enkele juweeltjes laten proeven, wat we best konden appreciëren. Zo proefden we ondermeer een oude Glenfarclas-in-disguise Glen Avon 35 Year Old, Glen Mhor 1974, een Deanson 12 Year Old uit de jaren ’80, maar de uitschieter voor mij was toch deze: The Glen Garioch 1971, matured in sherry wood, full proof 59,6% van Samaroli. Absolute top! En de fles was niet eens open! Die Jeroen, toch, de snoeper (en wij maar profiteren)!
 |
 |
 |
 |
Dat sluit naadloos aan bij de volgende stand die we bezochten, namelijk die van Marc Seghers van Whiskycorner. Zoals ieder jaar had hij ook nu een stand neergezet met flessen die je doen watertanden. Prachtige oude bottelingen die nu zo goed als nergens meer te vinden zijn. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat die Glen Garioch bij hem te vinden was. De sympathieke man uit Houthalen prachtige flessen, maar toch werd mijn aandacht (nadat Imanuel ze had aangeduid, want ik stond nog te kwijlen over enkele Old Malt Casks en schitterende Glen Grants) getrokken door één fles. En dan nog niet eens een goede, maar zoals u weet heb ik een lichte (zware) afwijking…
Die moest ik natuurlijk proeven. Het betrof een oude Auchentoshan zonder leeftijdsvermelding, gebotteld voor de Italiaanse markt begin jaren negentig. Veel meer kon zelfs Marc me er niet over vertellen, zo’n obscure botteling is het! Of eerder onnoemenswaardig, maar dat krijg ik amper over mijn lippen, natuurlijk. Gebeten door het Toshan virus probeerde ik iets goeds te ontdekken aan deze whisky, maar eerlijkheid gebied me toe te geven dat ze niet meer te drinken was. Kan hier OBE al hebben toegeslaan? De fles is tenslotte al half leeg en is dat waarschijnlijk al een tijdje. Voorts was de drank zelfs een beetje zepig geworden.
Maar… het virus was sterker dan mezelf. ‘Marc, je weet dat ik Auchentoshan verzamel…’, begon ik. Maar Marc riposteerde resoluut met ‘Ik verkoop geen flessen’. Maar nadat ik hem overtuigde van het feit dat de drank de moeite niet meer was en de fles dan toch beter in mijn verzameling tot zijn recht zou komen, brokkelde zijn resolutie zienderogen af en kwamen we tot een mutually beneficial solution. De fles staat nu te pronken (nou, ja) in mijn cabinet, tussen al dat ander fraais uit de omgeving van Glasgow.
Wordt vervolgd…
