Zondag 26 september 2010
Hier aan de kust, in het meest noordelijke punt van de Speyside, is het een pak frisser dan in het binnenland van de Low- en Highlands. Dat merken we duidelijk wanneer we staan te wachten tot het restaurant open gaat. De mooie blauwe hemel met sporadisch een schaapachtige wolk kondigt voor de derde dag op rij mooi, droog en zonnige weer aan. Wie zegt dat het hier altijd regent in Schotland?
De volledige voormiddag is gereserveerd voor non-whisky-related activiteiten, … alhoewel. Omdat we gisteren onze afspraak in de Benromach Distillery hebben gemist, besluiten we toch langs de destilleerderij in Forres te rijden. Zowel het visitor center als de shop zijn gesloten op zondag, maar dat staat niet in de weg dat we prachtige foto’s van de productiegebouwen en warehouses kunnen maken. Aan de overkant van de hoofdweg, enkele kilometer naar het zuiden, komen we voorbij de Historic Whisky site of Dallas Dhu. De destilleerderij is niet meer operationeel. Je kan er enkel nog de tour en de shop bezoeken. Daar komen we te weten dat het volgens een oude Schotse wet verboden is om op zondag whisky te verkopen, of zelfs te serveren, voor 12u30.
Er valt hier voor ons dus niet veel te scoren; en besluiten om door te rijden naar het visserdorpje Findhorn. Onderweg passeren we RAF Base Kinloss. Als we even willen stoppen langs de weg om een Nimrod verkenningsvliegtuig te fotografferen, staan we voor een poort in het verlengde van de start- en landingsbaan. Het bord op de poort zegt: ’Keep clear – Crash Gate’. We besluiten het lot niet uit te dagen en stationeren ons op de parking verderop.
Bij een verrasend milde zeebries en een uiterst kalme zee, maken we een mooie wandeling langs het kiezelstrand en door de duinen van Findhorn. Het is rond lunchtijd wanneer we Elgin terug binnenrijden. Na een warme snack vervolgen we onze weg via de Whisky Trail in zuidelijke richting.
Wat volgt is een spelletje destilleerderijen spotten in ware guerilla-style: Van zodra er zich een schouw en/of pagode aftekent in het landschap, wordt er gegokt naar de naam van de destilllerderij. Omdat de meeste destilleerderijen geen vistor center hebben, of op zondag gesloten zijn (herinner u die oude Schotse wet), zijn onze haltes slechts zeer korte foto-stops. We rijden voorbij BenRiach en Longmorn, Aberlour en Speyburn Distillery, Glen Grant, Glenfarclas, de Speyside Cooperage en Glenfiddich.
Omdat alle vier de Whivie-pioneers Guardian of the Glenlivet zijn, is de laatste destillerderij die we uitgebreid willen bezoeken The Glenlivet Distillery. We zijn nog net op tijd voor de tour van 15u15. Onze gidse Michelle legt ons – met veel gevoel voor humor – het produtieproces van whisky uit. Daarna leidt ze ons het kraaknette en nagelnieuwe productiegebouw van de destilleerderij binnen. De mash tun, de 8 washbacks en 4 paar stills worden hier bediend door slechts één operator vanachter een gigantische controletafel. Deze hall, die in 2009 officieel werd geopend, is in de eerste plaats een uitbreiding van productiecapaciteit. Daarnaast is dit knap uitgedacht en zeer praktisch ingerichte gebouw, perfect om de tour ‘door te jagen’. Net onder de 20 minuten staan we weer buiten. Na een korte passage in één van de ontelbare warehouses is het tijd om de rondleiding af te sluiten met een korte tasting. Elke bezoeker krijgt de kans om één glas te kiezen uit een aanbod van The Glenlivet 12 Years Old, The Glenlivet Nadurra Triumph en The Glenlivet 18 Years Old. Na de tour en tasting worden bezoekers aan The Glenlivet vakkundig de shop in geloodst.
 |
 |
 |
 |
Wij laten de shop links liggen. Als Guardian of the Glenlivet kan je, mits het voorleggen van jouw persoonlijke Glenlivet pasje en sleutel, de bibliotheek van George Smith bezoeken. Via een geheime deur, die leidt naar een verborgen trap, komen we in de Guardians of the Glenlivet Library op een zolderkamer boven het visitor center. Deze stijlvol, typisch Britse studeerkamer met lederen fauteuils, statige desk en indrukwekkende boekenkast is een oase van rust, in vergelijking met de hectische en commerciële bedoening op de benedenverdieping. Michelle schenkt ons nog een Glenlivet Cellar Collection 1983 French Oak Finish uit. Een extraatje dat enkel voor Guardian of the Glenlivet is weggelegd.
Wanneer we terug op de benedenverdieping van het visitor center komen, zijn de shop en de tentoonstellingsruimte reeds dicht. Het doet ons extra hard beseffen dat onze prachtige reis door Schotland op zijn einde loopt; ook al hebben we nog een zware rit van 3 en een half uur naar Glasgow voor de boeg …
Het is al donker en behoorlijk laat wanneer we inchecken in het hotel in Glasgow. Tot onze verwondering hebben de meeste restaurants reeds de keuken gesloten. Maar hoe zit dat dan met die haggis? We kunnen Schotland toch niet verlaten zonder dit typische gerecht geproefd te hebben? De zeer behulpzame dame aan de receptie weet de chef van het hotel te overhalen om voor Mark een portie haggis met whiskysaus (wat had u anders gedacht?) te bereiden.
Bij een lekker diner en een heerlijk glaasje wijn blikken we terug op het weekend, en worden er reeds plannen gesmeed voor een volgende reis.
Onze laatsgte volledige dag wordt afgerond met een trio van Balvenie Double Wood en Macallan 15 Year Old en Caol Ila 1997 G&M Connoiseurs Choice.
