WhivieBlog

Distilleerderij: Glenallachie
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: GlenAllachie 10 Year Old 2009, OB 2020, Sauternes Barrel #3726, 305 bts
Kleur: amber
ABV: 58.5%

Wachten Waard

Voor 2017 sprak amper iemand over Glenallachie, maar sinds Billy Walker de boel overpakte in 2017 heeft hij deze Speyside distilleerderij flink op de kaart gezet. Nu is het  wel GlenAllachie geworden, met hoofdletter A in het midden. Deze malt werd voor zijn tijd in het vat gestoken, maar het was Billy die hem na 10 jaar rijping op een Sauternes wijnvat klaar vond om op vatsterkte te bottelen.

Op de neus vind ik het allemaal nogal aan de ruwe kant. Graan, gist, wijn en iets snoeperigs als van abrikozen en sultanas. Hij wordt beter naarmate hij even kan ademen. Dan wordt dit aangevuld met ananas, druivensap en groene banaan. Een zachte kruidigheid en een plotse opstoot van heidehoning. Dus… schenken, vijf minuten laten ademen en dan genieten.

De body is lekker olieachtig, bijna waxy, maar de malt is heet! Flink pikant op allerhande kruiden van het hout, alvorens de abrikozen, perzik en ananas zich kunnen vertonen. Maar als de malt zich in je mond heeft genesteld en je speekselklieren de boel hebben geblust, blijkt dit een lekker fruitige, doch kruidige malt te zijn.

De afdronk is lang, kruidig en zoet en het beste deel van deze whisky, als u het mij vraagt.

Een GlenAllachie die wat tijd nodig heeft om zijn ware kleuren te tonen, maar hij is het wachten meer dan waard. Bedankt voor het gulle flesrestje, Rony. Dit was lekker!

87/100

Geproefd door Mark Dermul op 04-11-2022
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glenfarclas
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glenfarclas 2003 The Family Casks, Release S20, OB 2020, Sherry Butt #102, 653 bts
Kleur: mahonie
ABV: 58.3%

Niet Onderschatten

Hoewel de Family Casks gerust een legendarische reeks van Glenfarclas genoemd mag worden, moet ik bekennen dat ik nog maar amper releases heb geproefd. Ik herinner me nog erg goed de 30-jarige die in 2017 op de markt kwam. Een distillaat van 1987 was dat. Deze is een pak jonger. Gestookt in 2003 en na 17 jaar op een sherry butt – dat kleurtje! – gebotteld op vatsterkte.

De neus is bijzonder aromatisch. Dit was ongetwijfeld een first fill sherryvat, want de neus barst van de donkere vruchten zoals pruimen, vijgen, rozijnen en bosbessen. Maar tegelijkertijd vertoont deze malt flink wat geblakerd hout. En hoewel ik een sherrybom op de neus zeker kan appreciëren, vind ik het altijd een beetje jammer als dit het DNA van het huis verhuld. Dat is hier zeker het geval.

De malt is romig, bijna vettig. Zalig mondgevoel. Naast de donkerzoete toetsen die onmiddellijk present zijn – aangevuld met flink wat karamel – zijn het de kruiden die met de meeste aandacht gaan lopen. Mijn smaakpapillen worden volledig beheerst door gember, zwarte peper, kruidnagel, saffraan, kaneel en koriander. Een tikkeltje rancio schermt door. Een bittere toets als van origine chocolade verschijnt. Koude koffie ook. Ingedikte cola, zelfs. Ik heb wederom moeite om Glenfarclas te herkennen, maar het moet gezegd: dit is heerlijk! De balans is alvast dik in orde.

De afdronk is erg lang op donker fruit, karamel en gekonfijte gember. Hij sterft een zacht bittere dood en laat de mond een tikkeltje droog achter.

De invloed van het vat kan in deze malt niet onderschat worden, maar als het eindresultaat zo lekker is als deze, hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Dankjewel, Tobi, voor het sample.

88/100

Geproefd door Mark Dermul op 07-09-2022
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).