WhivieBlog

Bottelaar: Asta Morris
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Secret Speyside 28 Year Old 1990/2019, Asta Morris AM#136
Kleur: zonlicht
ABV: 40.1%

Munt

Asta Morris is er weer ingevlogen en heeft enkele nieuwe releases voor ons klaargestoomd (al heeft hij er blijkbaar wel lang op moeten wachten, want ik wist al van november dat deze er aan zat te komen. Die goeie ouwe Schotten, toch, niet af te jagen. Soit, deze Secret Speyside is verrassend bleek.

Frisse en fruitige spring-in-‘t-veld met flink wat banaan, munt, kamille, citroengras, witloof (that’s a first!) en Haribo-beertjes. Wat een leuke, snoeperig neus. Maar hij kan zijn leeftijd goed liegen. Dit had ik blind veel jonger geschat.

Op smaak gaat hij eerder de bitterzoete richting uit, met veel meer grapefruit en kruisbessen, zachte vanille, een wit peperbolletje en de pit van druif. Mooi zuurtje, ook. Zachte toets van woodsmoke en weer iets van munt dat hem nog een extra frisse lift geeft. Wederom erg dartel en speels.

De afdronk is middellang en evolueert van zuur naar bitter naar zoet (sorry, umami wordt hij nooit) en doet me glimlachen.

Steeds opnieuw weet Zotte Bert me te verrassen. Erg leuke lentewhisky die stiekem toch meer gelaagd is dan je in eerste instantie zou vermoeden. Je moet er al twee van drinken om hem te begrijpen. Wie kan daar iets op tegen hebben. En hoewel 185 EUR niet weinig is, spreken we hier toch over een whisky van 28 jaar oud. De distilleerderij? Geen flauw idee. Bert houdt de lippen stijf op elkaar en geeft enkel zijn trademark smirk als antwoord. Typisch.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).

Distilleerderij: Glen Moray
Regio: Schotland (Speyside)
Fles: Glen Moray 23 Year Old 1996/2019, Asta Morris AM#138,
Kleur: zonlicht
ABV: 49.7%

Bapao

Als ik me niet vergis is dit Asta Morris’ eerste uitstap naar Glen Moray. Een verrassende keuze als je weet dat deze distilleerderij eerder een underdog is. Maar we weten allemaal dat dat Zotte Bert niet tegenhoud. Eigenwijs als hij is, selecteert hij whisky enkel en alleen op smaak. Fuck de populariteit of de hype. Alleen als de liquid goed is, wil Bert er zijn label wel op plakken. Deze liquid is alvast bijzonder bleek van kleur.

Oh, my, dit is apart. Ik krijg op de neus wit brood – dubbel gebakken! – en iets van… niet lachen, ik meen het… broodje bapao! Echt waar, dit is amper zoet, maar des te meer umami en lekker oosters gekruid. Loempia in de friteuse. Ik barst uit van het lachen – Zotte Bert heeft ons weer bij ons kl*ten!

Op smaak is het distilleerderijkarakter veel herkenbaarder. Zoete ontbijtgranen, Europees boomgaardfruit, hooi, witte chocolade en iets van popcorn. Een bitterzoete toets steekt de kop op. Kinine? Druivenpitten en schil van kiwi. Tikkeltje scherp. Papier en zelfs vuursteentjes als het ware.

De finish is betrekkelijk lang met witte peper en vanille, appels en stekelbessen.

Ha! Mijn 25^e Glen Moray. En hoewel ik er niet kapot van ben – hij is iets te speciaal voor mij en ik ben sowieso niet erg tuk op Glen Moray – is de neus een absoluut geweldige ervaring. De fles kan de jouwe zijn voor zo’n 170 EUR. Niet weinig, maar ook niet veel voor deze atypische Glen Moray. Zet uw vooroordeel aan de kant alvorens de fles te openen. Ik heb me alvast rot geamuseerd!

83/100

Geproefd door Mark Dermul op 17-01-2020
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).