WhivieBlog

Dit jaar geen Feis Ile omwille van corona, maar toch Feis Ile releases uiteraard. Op drie uur tijd was deze Caol Ila, gelimiteerd tot 3.000 flessen, uitverkocht. De malt rijpte eerst op refill bourbon hogsheads en kreeg dan nog een finish op Amoroso-treated Hogsheads (en laat dat nu net het type vat zijn dat gebruikt wordt voor de Distillers Edition van die andere klepper uit de Diageo stal: Talisker). Nu maar hopen – maar ik ben er redelijk gerust op – dat hij ook erg lekker is.

Voor Ardbeg Day 2020 kwam de Islay distilleerderij dit keer op de proppen met een schapenthema. Ardbeg onderscheidt zich van de andere Islay whisky’s en noemt zichzelf daarom het zwarte schaap van het eiland. Nou, nou, de jongens van de marketing gingen het wel erg ver zoeken, deze keer. Neemt niet weg dat het ongetwijfeld een interessante release is, want de malt kreeg een finish mee op Nieuw-Zeelandse Pinot Noir wijnvaten. Naast deze gelimiteerde editie verscheen tegelijkertijd – zoals Ardbeg placht te doen – een Ardbeg Committee Only release met crèmekleurig label en op vatsterkte. Die gaan we ook proeven, maar we beginnen met deze op 46% voor de gewone sterveling.

Je moet het Ardbeg toch nageven: ze durven. Voor zolang ik me kan herinneren was (en is!) de Ardbeg Ten de instapper en wat voor één! Een absoluut geweldige Ardbeg. En hoewel ze de core range nog niet zo gek lang geleden uitgebreid hebben met de An Oa – een NAS-release – wordt deze nu opnieuw aangevuld met een release mét leeftijdsaanduiding, maar… wel bijzonder jong, ocharme 5 jaar oud. In traditionele (nou, ja) Ardbeg-stijl geven ze hem een ronkende naam mee: Wee Beastie, oftewel Klein Beestje. Het is een vatting van zowel bourbon- als oloroso sherryvaten en de fles kostte initieel zo’n 35 tot 45 EUR, maar is op sommige plaatsen nu plots veel duurder geworden.

Laat ik eens twee totaal verschillende Kilchoman tegenover elkaar zetten. De ene is een single cask gefinisht op een rum vat uit Barbados, de andere is de Port Cask Matured uit 2014. Beiden gebotteld op vatsterkte, maar ze zijn – uiteraard – qua smaak totaal verschillend.

In deze Rambling zet ik drie bourbon-gerijpte Kilchoman head-to-head. Ik maak er geen geheim van dat ik van dit type Kilchoman hou, maar was wel aangenaam verrast dat de vaten zo verschillende smaakten. De drieling bestaat uit de Machir Bay 10th Anniversary release, de Original Cask Strength uit 2009 en een Single Cask for Begium uit 2007, alle drie op vatsterkte.

Springbank is – samen met Glengyle en Glen Scotia – één van de drie overblijvende distilleerderijen in Campbeltown. Ze zijn uniek omdat er drie types malt geproduceerd wordt: geturfde Springbank, zwaar geturfde Longrown en ongeturfde Hazelburn. De entry level Springbank is hun tienjarige, waarvan ik een release uit 2005 proef, wat betekent dat de malt meer tijd in de fles heeft doorgebracht dan op het houten vat.

Rowan’s Creek is een small batch bourbon die geproduceerd wordt door de Kentucky Bourbon Distillers company in Bardstown, Kentucky, US of A. Hij heeft al topprijzen gewonnen in de San Francisco World Spirits Competition en is gebotteld op 100.1 Proof, wat zich laat vertalen naar het eerder uitzonderlijke 50.05% ABV. Hij heeft wat tijd nodig om open te komen, maar onthult zich dan als een stevig gekruide en complexe bourbon.

Sazerac heeft heel wat betekenissen. Het is de naam van een groot spirits bedrijf, de naam van de eerste Amerikaanse cocktail en, voor ons het interessants, een straight rye whiskey. De naam zou afkomstig zijn van een Franse importeur van cognac Sazerac du Forge et Fils, In New Orleans, in het French Quarter is er nog steeds het Sazerac Coffee House. Het bedrijf Sazerac is overigens eigenaar van o.a. de Buffalo Trace distilleerderij, waar deze roggewhiskey geproduceerd wordt.

De distilleerderij heet eigenlijk Labrot & Graham, wat nog steeds op het label staat. Het speciale aan deze bourbon is dat hij triple distilled is! De mash bill bestaat voor 72% uit mais, 18% rogge en 10% mout en deze Distiller’s Select rijpte minimaal zes jaar. Het merk werd pas in 1996 gelanceerd als premium bourbon en doet het heel goed. Het is tevens de officiële bourbon van de Kentucky Derby. Eerdere versies die ik al proefden waren gebotteld op 42.2% en 43.2%, maar deze zit op een comfortabele 45.2% ABV oftewel 90.4 Proof.

Girvan is een relatief jonge graandistilleerderij, opgericht in 1963 door de familie William Grant & Sons, die we natuurlijk vooral kennen van Glenfiddich en Balvenie, in mindere mate van Kininvie en nog minder van de relatieve nieuwkomer Ailsa Bay. Girvan werd opgericht om het bedrijf te voorzien van voldoende graanwhisky voor de eigen blends: Grant’s. We proeven een relatief jong single cask dat door Cadenhead werd gebotteld in 2018. Na 12 jaar ging de single grain nog op 60.3% op fles.

Port Dundas werd net geen 200 jaar. De distilleerderij sloot definitief haar deuren op 1 juli 2009. Het neerhalen van de iconische schoorsteen op 6 september 2011 werd zelfs live op televisie uitgezonden. Wij proeven een – ondertussen – oudje dat door Diageo werd gelanceerd in hun jaarlijkse Special Releases van 2011. Het was overigens de eerste grain die zijn opwachting maakte in die veelbesproken reeks. Hij rijpte de eerste drie jaren op voormalige bourbonvaten, alvorens een tweede periode van maar liefst 17 jaar door te brengen op een combinatie van Europese eik, first fill bourbonvaten en voormalige sherryvaten. Het kleurtje spreekt boekdelen!

Cambus is niet meer. De distilleerderij, opgericht in 1813, ging in 1993 onherroepelijk dicht en werd omgetoverd tot een moderne, semi-automatische kuiperij. Signatory bottelde in 2014 een refill sherry butt uit 1991 in de prachtige decanters van hun Cask Strength Collection.

Bij Strathclyde wordt niet alleen graanwhisky gestookt, ze maken ook gin. Hoewel hij bij ons onbekend is, is Seager’s Gin – genaamd naar oprichter Seager Evans – in het Verenigd Koninkrijk al meer dan een halve eeuw een household name. Wij proeven daarentegen een single grain uit 1987 die na 29 jaar op bourbonvat werd overgestoken naar een rum barrel door WhiskyBroker, waar het nog een extra jaartje op mocht doorrijpen.

Wie van de luchthaven van Edinburgh met de bovengrondse metro naar het hart van de Schotse hoofdstad rijdt, zal zonder het te beseffen deze mastodont van een distilleerderij passeren. De kans dat je het opmerkt is klein, want wellicht zit je door het venster naar de overkant van de straat te kijken naar het bekende Murray Stadion. Bovendien is de distilleerderij niet open voor het publiek (geloof me, ik heb het geprobeerd). Deze 28-jarige North British werd door Jop Boer gebotteld onder zijn label 3006 Whisky. Het betreft bovendien een voormalig brandy cask!

Dit sherry hogshead van Arran – vat #09/844 – leverde 292 flessen op en werd geselecteerd door een keur aan Belgen: Top Whisky, Dram242, Whiskyrestaurant De Cluysenaer en The Whiskybrowser. Hij werd gestookt op 1 december 2009 en gebotteld op 9 oktober 2019, waardoor hij slechts 2 maanden verwijderd is van tien jaar. En wat had je gedacht? Het is een stunner!

Daar zijn ze weer met een nieuwe release, de jongens en meisjes van BYOB-C (oftewel ‘biopsy’), met alweer de zesde release in hun grappige, maar erg smakelijke ‘Mobsters on Mopeds’-reeks. Na de Blair Athol 2000, Cambus 1991, Ardmore 1998, Ledaig 2007 en Old Rhosdu 1993 gaan ze voor de lente hun heil zoeken in een fruitige Speysider: Glen Elgin 1998. Deze rijpte op een butt.

Ik was er bij in de live-uitzending van Saint Mac toen Bert Dexters van Liquid Art in absolute avant-première deze fles voorstelde. Het duurde niet lang voordat ze arriveerde op het Whivie HQ. Deze 14-jarige Bruichladdich zit op een vatsterkte van 51.7%. Sorry, korte intro, maar ik ben er erg op gebrand deze te proeven!

Eén van de leuke dingen van op reis gaan is… shoppen in de duty free, natuurlijk! Op terugweg van mijn skivakantie in Oostenrijk, vond ik op de luchthaven deze jonge Lagavulin 10 Year Old die ik voor een aantrekkelijke prijs kon meepakken. Zo gezegd, zo gedaan.

De jongens van de Ypres Whisky Friends hebben hun eerste clubbotteling te pakken. Het is een Islay Blended Malt geworden, hoewel dat met een korrel zout mag genomen worden. Het vatnummer laat er geen twijfel over bestaan dat dit een Laphroaig is, maar volgens insiders werd hij geteaspooned met een scheutje Caol Ila, zodat het dus geen single malt meer genoemd kan worden. Ze delen het vat met de Magnificent Five – eveneens uit West-Vlaanderen – die de rest van het vat op hun naam schreven, maar wel voor een totaal andere verpakking kozen.

Vital Spark is een release van de Meadowside Blending Co die we beter kennen van de releases onder het label The Maltman en The Grainman. Hoewel het niet met zoveel woorden op het label staat, is het een publiek geheim dat deze derde batch een single oloroso sherrybutt betreft van mijn geliefde Caol Ila (wat niet gezegd kan worden van batch 1 en 2!). Oh, dat kleurtje alleen al…