WhivieBlog

Port Dundas werd net geen 200 jaar. De distilleerderij sloot definitief haar deuren op 1 juli 2009. Het neerhalen van de iconische schoorsteen op 6 september 2011 werd zelfs live op televisie uitgezonden. Wij proeven een – ondertussen – oudje dat door Diageo werd gelanceerd in hun jaarlijkse Special Releases van 2011. Het was overigens de eerste grain die zijn opwachting maakte in die veelbesproken reeks. Hij rijpte de eerste drie jaren op voormalige bourbonvaten, alvorens een tweede periode van maar liefst 17 jaar door te brengen op een combinatie van Europese eik, first fill bourbonvaten en voormalige sherryvaten. Het kleurtje spreekt boekdelen!

Cambus is niet meer. De distilleerderij, opgericht in 1813, ging in 1993 onherroepelijk dicht en werd omgetoverd tot een moderne, semi-automatische kuiperij. Signatory bottelde in 2014 een refill sherry butt uit 1991 in de prachtige decanters van hun Cask Strength Collection.

Bij Strathclyde wordt niet alleen graanwhisky gestookt, ze maken ook gin. Hoewel hij bij ons onbekend is, is Seager’s Gin – genaamd naar oprichter Seager Evans – in het Verenigd Koninkrijk al meer dan een halve eeuw een household name. Wij proeven daarentegen een single grain uit 1987 die na 29 jaar op bourbonvat werd overgestoken naar een rum barrel door WhiskyBroker, waar het nog een extra jaartje op mocht doorrijpen.

Wie van de luchthaven van Edinburgh met de bovengrondse metro naar het hart van de Schotse hoofdstad rijdt, zal zonder het te beseffen deze mastodont van een distilleerderij passeren. De kans dat je het opmerkt is klein, want wellicht zit je door het venster naar de overkant van de straat te kijken naar het bekende Murray Stadion. Bovendien is de distilleerderij niet open voor het publiek (geloof me, ik heb het geprobeerd). Deze 28-jarige North British werd door Jop Boer gebotteld onder zijn label 3006 Whisky. Het betreft bovendien een voormalig brandy cask!

Dit sherry hogshead van Arran – vat #09/844 – leverde 292 flessen op en werd geselecteerd door een keur aan Belgen: Top Whisky, Dram242, Whiskyrestaurant De Cluysenaer en The Whiskybrowser. Hij werd gestookt op 1 december 2009 en gebotteld op 9 oktober 2019, waardoor hij slechts 2 maanden verwijderd is van tien jaar. En wat had je gedacht? Het is een stunner!

Daar zijn ze weer met een nieuwe release, de jongens en meisjes van BYOB-C (oftewel ‘biopsy’), met alweer de zesde release in hun grappige, maar erg smakelijke ‘Mobsters on Mopeds’-reeks. Na de Blair Athol 2000, Cambus 1991, Ardmore 1998, Ledaig 2007 en Old Rhosdu 1993 gaan ze voor de lente hun heil zoeken in een fruitige Speysider: Glen Elgin 1998. Deze rijpte op een butt.

Ik was er bij in de live-uitzending van Saint Mac toen Bert Dexters van Liquid Art in absolute avant-première deze fles voorstelde. Het duurde niet lang voordat ze arriveerde op het Whivie HQ. Deze 14-jarige Bruichladdich zit op een vatsterkte van 51.7%. Sorry, korte intro, maar ik ben er erg op gebrand deze te proeven!

Eén van de leuke dingen van op reis gaan is… shoppen in de duty free, natuurlijk! Op terugweg van mijn skivakantie in Oostenrijk, vond ik op de luchthaven deze jonge Lagavulin 10 Year Old die ik voor een aantrekkelijke prijs kon meepakken. Zo gezegd, zo gedaan.

De jongens van de Ypres Whisky Friends hebben hun eerste clubbotteling te pakken. Het is een Islay Blended Malt geworden, hoewel dat met een korrel zout mag genomen worden. Het vatnummer laat er geen twijfel over bestaan dat dit een Laphroaig is, maar volgens insiders werd hij geteaspooned met een scheutje Caol Ila, zodat het dus geen single malt meer genoemd kan worden. Ze delen het vat met de Magnificent Five – eveneens uit West-Vlaanderen – die de rest van het vat op hun naam schreven, maar wel voor een totaal andere verpakking kozen.

Vital Spark is een release van de Meadowside Blending Co die we beter kennen van de releases onder het label The Maltman en The Grainman. Hoewel het niet met zoveel woorden op het label staat, is het een publiek geheim dat deze derde batch een single oloroso sherrybutt betreft van mijn geliefde Caol Ila (wat niet gezegd kan worden van batch 1 en 2!). Oh, dat kleurtje alleen al…

De Corryvreckan van Ardbeg is genoemd naar ’s werelds tweede grootste draaikolk, gelegen in de zee te noorden van Islay. Het is een standaardbotteling van Ardbeg, ten allen tijde beschikbaar. En hoewel er wat batch variatie is, zijn ze stuk voor stuk erg goed. Ik proef een release uit 2009. De Ardbeg Corryvreckan wordt steevast gebotteld op 57.1% ABV en bevat whisky die op Franse wijnvaten rijpte.

Hunter Laing & Co, het bedrijf achter de nieuwe Ardnahoe Distillery op Islay, sprong in 2019 mee op de Feis Ile kar met de release van deze single malt die luistert naar de naam Scarabus. Weet dat er op Islay een Scarrabus (met dubbele ‘r’) boerderij bestaat vlakbij Bridgend.  Uit geschriften blijkt zelfs dat er tussen 1817 en 1818 een pot still zou gestaan hebben, maar die blijkt nooit operationeel te zijn geweest. Dat geeft ons nog steeds geen enkele hint over de inhoud van deze fles, natuurlijk. Maar dat ze er goed uitziet, daar kunnen we het allemaal wel over eens zijn, denk ik.

Tormore is een distilleerderij die niet vaak op mijn radar verschijnt, maar dankzij een vriend uit Nederland kon ik de hand leggen op een mooie 24-jarige die speciaal voor Van Zuylen – een bekende slijterij nabij Den Haag – werd gebotteld. En wat een mooie Tormore, inderdaad. Bijna zo mooi als het geklasseerde gebouw van de distilleerderij zelve!

Goh, da’s echt al wel een gouwe ouwe, gebotteld in de ouwerwetse dumpy flesjes die Signatory vorige eeuw gebruikte. Gestookt in 1988 (het jaar waarin ondergetekende zijn rijbewijs haalde) en gebotteld in 1998. De malt rijpte 9 jaar op een sherry vat en zit ondertussen dus al meer dan dubbel zo lang in de fles.

Ik ben al langer fan van de bottelingen van BYOB-C (spreek uit ‘biopsy’). Naast hun eerste reeks ‘Lads of Lobland’ en de nog lopende tweede reeks ‘Mobsters on Mopeds’, hebben ze ook al een paar ‘one-offs’ gebotteld. Ik denk maar aan hun Mortlach 2002 ‘Visit Lobland’ of hun Strathearn 2015 op PX vat. Ziehier hun derde specialleke, een Secret Speyside single malt van 25 jaar oud, waarbij BYOB-C niet langer Bring Your Own Bottle Club betekent, maar Build Your Own Bearded Commando, met een geweldig origineel label met daarop een GI Joe figuurtje van eigen bodem.

Deze fles van Malts of Scotland heet ‘Images of Tomintoul – Carrbridge Packhorse Bridge’, wat je ongetwijfeld op het verkeerde been zet. De Tomintoul Distillery ligt natuurlijk wel in de buurt, maar op zo’n 40 kilometer. Dichterbij, op zo’n 22 kilometer, vind je de Balmenach distilleerderij en daar komt volgens mij deze malt vandaan!

‘Hey, Mark, ik heb een Blair Athol bij. Ik vroeg me af of je deze al geproefd hebt.’ Ik beken, met meer dan 4500 whisky’s op mijn palmares weet ik zulks niet van buiten. ‘Ik zou eens moeten kijken op mijn website,’ zeg ik. ‘Daar staat hij niet op,’ verklaart Benny, die de fles verwachtingsvol met nog een flinke rest voor mijn neus houdt. ‘Dan heb ik ‘m nog niet geproefd,’ neem ik de fles in dank af. Dat restje gaan we nu baas maken en ons palmares aanvullen.

Wat mij betreft had deze Glenfiddich Grand Cru gerust als 5^e gelanceerd kunnen worden in de zogenaamde Experimental Series, want deze Glenfiddich kreeg – na een rijping op bourbon- en sherryvaten – nog een 4 maanden durende finish op first fill en second fill wijnvaten die gebruikt werden voor de fermentatie van wijn die uiteindelijk champagne zou worden. Maar neen, deze Grand Cru wordt de eerste in een nieuwe ‘Grand’ reeks, waarvan de tweede en derde expressie in 2020 worden verwacht.

Voor de derde release in Glenfiddich’s Experimental Series – de Winter Storm – liepen de fans echt storm (zag u wat ik daar deed?). In een mum van tijd was de eerste batch uitverkocht. Een tweede en derde batch volgden dan ook. Wat deze Winter Storm zo bijzonder maakt is het feit dat deze Glenfiddich na 21 jaar op bourbonvat een finish kreeg van drie maanden op vaten waar voorheen ijswijn rijpte. Peller Estates uit het Canadese Niagara-on-the-Lakes (inderdaad, nabij de beroemde watervallen) plukt de druiven voor haar wijnen bij -10°C en maanlicht.

Dat is geen folklore, maar een bewuste keuze, omdat de druiven dan van nature de hoogste concentratie aan suikers hebben. De Glenfiddich 21 mag drie maanden lang in zulke vaten overnachten om tot de subtiele single malt te komen die zo populair geworden is.

Distilleerderij: Onbekend
Regio: Ierland
Fles: Irish Single Malt Whiskey 17 Year Old 2001/2019 Rolf Kaspar for Hotel Essener Hof, cask #3379, 221 bts
Kleur: licht goud
ABV: 55.9%

Fruitkauwgum

Begin 2019 werd deze 17-jarige Ierse whiskey – waarvan de afkomst geheim wordt gehouden – gebotteld door het Duitse Rolf Kaspar voor het Hotel Essener Hof in Essen, Duitsland. De bottelaar en het hotel werken vaker samen om tastings te geven van zowel whisky als gin en andere distillaten.

De neus prikkelt een beetje, maar offreert wel onmiddellijk erg snoeperige en tropische fruit toetsen. Ik lijk te ruiken aan een potje roomijs met mango- en kiwismaak, overgoten met een siroop van ananas en perzik. Na enkele ogenblikken verschijnt er nog een grassige toets en iets van noten. Zalig zomers.

Op smaak komt al dat tropische fruit direct terug, zij het wel in erg snoeperige, bijna kauwgumachtige vorm. Hij kan de tropische, fruitige belofte van de neus niet helemaal waarmaken. Dat neemt niet weg dat dit erg aangenaam is. Op het randje van guimauve, maar jammer genoeg net niet. Wel een pittig pepertje om één en ander wat punch te geven.

Hoewel neus en smaak erg goed meevallen, is de finish een tikkeltje te bitter en te droog om top te zijn.

De gasten van het 4-sterren Essener Hof mogen zich gelukkig prijzen dat dit op het schap staat. Erg leuke Ierse single cask whiskey aan een mooie prijs. Je kan hem vandaag de dag nog vinden voor zo’n 100 EUR.

85/100

Geproefd door Mark Dermul op 29-12-2019
(om snel andere tasting notes te vinden, surf naar www.whivie.be).