WhivieBlog

Whivie – Whisky Voor Iedereen – bestaat tien jaar! Dat kunnen we natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dus gingen Ilse, Niek en Mark op zoek naar een heerlijke whisky om ons eerste decennium mee te vieren. Een goeie single malt was een voor de hand liggende keuze, totdat we plots dit sherryvat ontdekten dat bij de geboorte – in 1993 – gevuld werd met niet één, maar twee single malt spirits. Blended at birth, wordt zoiets genoemd. De whisky rijpte een kwarteeuw lang alvorens Whivie hiervan 100 flessen liet afvullen.

Ik hoef er geen tekening bij te maken dat we bijzonder trots zijn op deze botteling. Deze blended malt is gewoonweg hemels! Release op 28-10-2019, dag op dag 10 jaar na de lancering van ons blog. Slàinte!

Da’s echt wel een golden oldie ondertussen en ik heb ‘m dan wel in mijn verzameling, maar open ging hij nooit en dus heb ik ‘m ook nog niet geproefd. Maar via sociale media zag ik een liefhebber die deze aanbood in samples (de zogenaamde bottle share) en dus was ik er als de kippen bij om een flink sample te bestellen zodat ik deze eindelijk toch eens aan de lippen kon zetten. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb!

Ondertussen bracht hij langer door op fles dan dat hij ooit op vat gezeten heeft.

Deze malt proefde ik jaren geleden voor het eerst tijdens een whiskydiner in The Hielander, het onvolprezen Schotse restaurant in hartje Alkmaar met de immer sympathieke Nederschot Wullie Macmorland achter het fornuis. Ik was er zo weg van dat ik daags nadien naar de lokale slijterij liep om een fles mee naar huis te nemen. Maar ik voegde ze toe aan mijn verzameling en proefde hem sindsdien dus niet meer. Fast forward naar 2019 en mijn gabber Manny staat in een (andere) whiskyshop en ziet deze staan. Of hij ‘m moet scoren voor me? Zo gezegd, zo gedaan en nu kan ik de fles lekker openen zonder mijn verzameling te ‘beschadigen’.

Deze Auchentoshan rijpte eerst op bourbonvaten en kreeg daarna een lange finish op Amontillado sherryvat.

In 1964 pootte Inver House Distillers een graandistilleerderij neer op het industrieterrein Moffat in Airdrie zo’n 20 kilometer ten oosten van Glasgow. De graanwhisky zou de naam Garnheath meekrijgen. Maar zoals bij vele graandistilleerderijen in die tijd, werden er ook pot stills geïnstalleerd om drie types malt te produceren: Glen Flagler, Killyloch en Islebrae. Die zijn nog moeilijk te vinden zijn, wetende dat de distilleerderij al in 1985 terug dicht ging. Fast forward naar 2019 : ik krijg een fles fles Glen Flagler 5 Year Old te pakken.

Nou, ik laat nooit een kans liggen om vloeibare geschiedenis te proeven!

De derde expressie in de Johnnie Walker Blue Label Ghost & Rare serie is gearriveerd. Deze keer is de leidende ‘ghost’ malt Glenury Royal, vervoegd door Pittyvaich en de grain Cambus, terwijl de ‘rare’ vertegenwoordigd zijn door Inchgower, Glenlossie, Glen Elgin, Glenkinchie en de grain Cameronbridge.

Het resultaat is decadent delicieus!

Diageo is duidelijk nog niet klaar met Game of Thrones. Na de Johnnie Walker White Walker van vorige jaar, komen ze nu met twee nieuwe blends: A Song of Ice rond Clynelish en A Song of Fire rond Caol Ila. Ik was niet erg enthoesiast over de White Walker en hoop dat deze twee me wel op andere gedachten kunnen brengen.

Splinternieuw is hij, de Mackmyra Vintersol. Het betekent zoveel als winterzon en dat verklaart waarom hij in het thuisland – via Systembolaget – pas vanaf 4 oktober beschikbaar zal zijn. Het is wederom zo’n ‘seizoenswhisky’, deze keer gefinished op portovaten van Quita Do Vallado – één van oudste portomakers uit de Dourovallei, opgericht in 1716.

De finish duurde maar liefst 16 maanden.

Af en toe terug naar de basis kan zeker geen kwaad. Wij whiskyliefhebbers zijn immers verwend (gewoonlijk zorgen we hier zelf voor, natuurlijk) en gaan dan vaak voorbij aan de whisky’s die de categorie hebben groot gemaakt: blends. Dus laten we deze eens proberen: Ballantine’s Finest, nog steeds één van ’s werelds best verkopende Scotches.

Elk jaar proberen we in onze reeks een buitenbeetje te steken. Dit jaar pakken we uit met… een Ierse single malt! We noemden hem The Fenians. De term komt oorspronkelijk uit de Ierse mythologie van de Fianna, een groep van legendarische krijgers aangevoerd door Fionn mac Cumhail. Vandaag de dag is Fenian eerder een denigrerende term in Ierland waarmee Ierse nationalisten en/of katholieken worden bedoeld, voornamelijk in Noord-Ierland. De term wordt ook in Schotland gebruikt om te refereren aan de Schotse katholieken of Schotten van Ierse afkomst. We zijn maar wat trots op onze Ierse ontdekking, want dit fruitbommetje zal ons heel de nazomer een glimlach op het gezicht bezorgen.

Genieten met Grote G!

Ik heb er even op moeten wachten, maar dankzij een Schotse makker kon ik eindelijk toch de hand leggen op deze Feis Ile 2019 release van mijn favoriete distilleerderij op Islay: Caol Ila. Er leuk vind ik het feit dat er transparant op het label wordt vermeld dat deze whisky rijpte op ‘sherry-treated American Oak casks’.

En hij is ‘out of this world’ lekker!

Bulleit (spreek uit ‘bullit’, zoals kogel in het Engels) werd tussen 1830 en 1860 op de markt gebracht door Augustus Bulleit, maar met het overlijden van de creator verdween ook het merk. Tom Bulleit, achter-achter-kleinzoon van Augustus, bracht daar in 1987 verandering in. En Bulleit doet het blijkbaar zo goed, dat Diageo het merk inlijfde. Naast de gewone Straight Bourbon Whiskey hebben ze ook een 95 Rye en sinds kort is er deze 10 Year Old. Da’s best leuk.

Terwijl de meeste merken net leeftijdsaanduidingen gaan vervangen door NAS, doet Bulleit net andersom.

Toen ik vernam dat Asta Morris weer een Glen Keith 1994 op de markt ging brengen, wreef ik mij al anticiperend in de handen. Immers, de vorige release zo’n klein jaar geleden, was werkelijk fabelachtig maar wel bestemd voor Japan. Slechts 42 flessen bleven in onze contreien achter en werden verkocht via een Nederlandse slijterij. Uiteraard waren die snel weg en moest ik het stellen met een sample. Nu was ik wel degelijk op tijd om één van de 179 flessen te pakken te krijgen.

Ik heb de naam van deze distilleerderij al op verschillende manieren horen uitspreken, maar blijkbaar moet je toch ‘glen-toch-ers’ zeggen. Ze werd in hartje Speyside, nabij Keith, opgericht in 1897 door James Buchanan, de man die later wereldberoemd zou worden met zijn Black & White blend. Huidig eigenaar Chivas gebruikt hem voor zijn eigen blend, maar hij gaat ook in Ballantine’s (samen met Glenburgie en Miltonduff).

Dat Bert een zwak heeft voor dit soort malts mag blijken uit het feit dat dit al het vierde single cask is dat hij uitbrengt van deze distilleerderij.

Milltonduff uit Elgin is ook weer zo’n nobele onbekende. Net als Glenburgie is het één van de belangrijkste malts in de bekende blend Ballantine’s, maar net als Glenburgie loont het ook echt de moeite deze malt zelve te leren kennen. Dit single cask – een sherry butt – werd gedeeld tussen Europa en Maltoyama in Japan.

Wist-je-dat-je: het is de eerste Miltonduff onder het Asta Morris label.

Prima
Vinum uit Lommel was op zoek naar een single cask release van Kilchoman. Maar
zaakvoerder Peter Van Dijck stond voor een dilemma, want beide samples die hij
ontving vielen hem erg in de smaak. Peter kon niet kiezen en in een vlaag van
verbijstering besloot hij beide samples te mengen. Eureka!

De
vatting van beide casks leverde zijn favoriete expressie op en de Twin Cask
Release was geboren.

Deze Ardbeg was de limited release van Ardbeg Day
2018. Ik
moet bekennen, ik was een beetje Ardbeg-moe, want de speciallekes die ze
uitbrachten konden de standaard range niet overtreffen. Ik had dan ook niet
echt grote verwachtingen van deze Grooves. De naam verwijst overigens naar de
groeven die ontstaan in de rode wijnvaten nadat ze opnieuw geblakerd werden.

Maar
ondanks mijn vooringenomenheid, blijkt dit een leuke en interessante expressie
te zijn!

Hoewel er nergens een distilleerderij vermeld wordt op
het label, is het duidelijk dat de Smoky Scot een Islay whisky is. Het betreft
een 5-jarige Caol Ila die op bourbonvaten rijpte, alvorens gebotteld te worden op
46% door Aceo Ltd. En wat blijkt? Het is een stunner! Hier krijg je waar voor
je geld!

Voor
Feis Ile 2019 bracht Caol Ila een 22-jarige uit, maar die heb ik – ondanks
verwoede pogingen – (nog) niet te pakken kunnen krijgen. Vorig jaar was mijn
gabber Manny ter plekke, dus kon ik er met een gerust hart op vertrouwen dat de
Feis Ile release – een Caol Ila 10 Year Old – tot in Gent zou geraken. Het is
een vatting van 8 vaten: Refill American Oak Hogsheads en Rejuvenated European
Oak Butts – wat dat ook moge betekenen.

Pierrick
Guillaume, de Franse master distiller, heeft de vaten eigenhandig gekozen.

The
Heretic – de ketter in het Nederlands – was de Feis Ile 2018 release van Port
Charlotte (uit de Bruichladdich Distillery, natuurlijk) en is volgens het label
‘the last of the first’, waarmee wordt verwezen dat het de laatste vaten waren
van het eerste distillaat dat destijds uit de alambieken stroomde. Het is een
vatting van Amerikaanse eik, rumvaten en zelfs Franse wijnvaten.

In
2018 lanceerde Lagavulin voor het derde festival op rij een 18-jarige. Ik moet
toegeven dat die Feis Ile flessen, de Distillery Exclusives, maar vooral de
Jazz Festival bottelingen me echt wel aanstaan. Benieuwd of deze uit 2018 me
wederom zal bekoren. Hij werd samengesteld uit refill hogsheads en sherry
butts.